เราเริ่มทำความรู้จักกับแฟนช่วงสถานการณ์โควิด 19 ใหม่ๆ จนตอนนี้สถานการณ์ก็ดีขึ้นกว่าตอนนั้นเยอะ แรกๆ เขาก็พยายามหาเวลามาเจอกัน 30 นาที แค่ทานข้าวด้วยกันก็ปลีกตัวมา เคยผิดนัด เลื่อนนัดก็หลายครั้ง พอเขาบอกว่าติดงานด่วนจริงๆ เราก็พยายามทำความเข้าใจ แต่ 2-3 เดือนนี้เขาขอเลื่อนนัดทุกครั้ง เลื่อนแล้วเลื่อนอีกแบบไม่มีกำหนด บอกกับเราว่าจะทำอะไรให้ก็ลืมทำเหมือนไม่เคยได้พูดอะไรไว้ จากที่เคยโทรหากันทุกวันตอนนี้ก็แทบไม่คุยกันไม่เจอเงียบ และเหตุผลเดิมก็คือติดงาน งานยุ่งมาก (เขาเป็นนักธุรกิจ ) จนทุกวันนี้เรารู้สึกว่าเราคิดถึงเขาทุกวันนะ อยากเจอ แต่ก็แทบไม่กล้าบอก เป็นอะไรหรือรู้สึกยังไงก็ไม่กล้าบอกเพราะกลัวเขาจะว่าเราวุ่นวาย งี่เง่า ไม่เข้าใจสถานการณ์ของเขา จนตอนนี้เรารู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่คนที่อยู่ในสถานะแฟนหรือคนรัก เพราะนอกจากที่เขาบอกว่างานยุ่งมาก เราก็แทบไม่รู้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลยนอกจากชื่อและนามสกุล ยังแอบคิดว่าตัวเองเป็นกิ๊กที่เขาแอบซุกไว้จากครอบครัวเขาหรือเปล่า เวลาเพื่อนๆ หรือคนในครอบครัวของเราถามถึงเขาเรายังรู้สึกแย่เลย เราไม่จะพูดอะไรเพราะไม่มีข้อมูลเลย แต่เขาก็ยังยืนยันคำเดิมว่าเราเป็นแฟนเขา เรารู้สึกว่าเขาซับซ้อนและเข้าถึงยาก เขาบอกว่าแคร์เรารักเรามีเราแค่คนเดียวแต่สิ่งที่เขาทำให้เราเห็นและสัมผัสได้คือ เราไม่รู้จักตัวตนของเขาเลยและเขาทิ้งให้เราอยู่คนเดียวมาตลอด 3 เดือน หลายๆ คนบอกว่า ถ้าเรารู้สึกเกรงใจเขาจนไม่กล้าพูดไม่กล้าบอก ต้องคอนระวังรักษาความรู้สึกเขาอย่างเดียว จนตัวเองรู้สึกทุกข์ นั่นไม่เรียกว่าแฟนแล้วแต่เป็นคนอื่น