คือเรารู้จักพี่คนหนึ่งตั้งแต่ปี1ค่ะช่วงนั้นยังคลุมเครือกับเเฟนอยู่ พอเรากลับไปคืนดีกับแฟนเราก็เลิกยุ่งกับพี่เค้าเลย จนวันหนึ่งพี่เค้าทักกลับมาแต่เราเลิกกับแฟนแบบขาดแล้วนะคะ ก็เลยได้กลับไปคุยกัน ความสัมพันธ์ดูเป็นพี่น้องแบบพี่น้องจริงๆคือเราสบายใจที่จะอยู่ด้วยกันทำนู้นทำนี่ด้วยกันโดยไม่มีสถานะค่ะ เหมือนความรู้สึกเรามันเท่ากันมาตลอด แต่ทุกครั้งที่เรามีคนเข้ามาจีบจริงจังเรากลับไม่กล้าที่จะสานสัมพันธ์เพราะเรายังมีพี่เค้าอยู่แต่เราเคบพูดกันเเล้วนะคะ ถ้าต่างคนต่างมีให้บอกกันตรงๆ แต่ในใจเราใครมันจะกล้าบอก จนวันหนึ่งเราฝึกงานค่ะ แล้วเราได้ใช้ชีวิตด้วยกันมากขึ้น เจอกันแทบจะทุกวันจากที่เเต่ก่อนอาทิตย์หนึ่ง 1-2ครั้ง แต่มารอบนี้ความรู้สึกเรามันคิดไปมากกว่าเค้า เพราะการที่เค้าทำตัวดีกับเรา คำพูดคำจาที่แสดงว่าเอ้อ แฟนนะแต่แค่ไม่พูดกัน คืนนั้นเราหลุดถามถึงสถานะของเราสองคนค่ะ เราเผลอพูดว่าเราไม่กล้าไปต่อกับคนอื่นเพราะมีเค้าอยู่ เค้ารู้สึกผิดกับเรามากจนไม่อยากเจอหน้าเราอีก แต่เรามีเค้าที่คอยให้กำลังใจ ให้คำปรึกษา คอยปรับทุกข์ด้วยกันมาตลอด 3-4 ปี เรารู้สึกอยู่ไม่ไหวค่ะเลยกลับไปขอโอกาส แต่เค้าให้คำตอบเรามาว่า เค้าไม่สามารถให้ความชัดเจนกับเราได้อย่ามาคาดหวังอะไรกับเค้า เพราะเค้าคิดว่าเราโอเคกับสถานะนี้มาตลอด ถ้ารู้ว่าเราคิดไปมากกว่านั้นเค้าออกมาตั้งนานแล้ว เราพูดอะไรไม่ออกค่ะ อยากง้อแต่ไม่กล้าทำอะไรซักอย่างได้แค่นั่งฟังเค้าพูด เพราะเค้าเป็นคนที่ค่อยข้างมีเหตุผลพอตัว เหตุผลที่เค้าบอกว่าเราไม่น่าไปต่อกันได้เพราะการแต่งตัวของเรา และการใช้ชีวิตมั่งคะ แต่เรายอมเปลี่ยนตัวเอง ลองใช้ชีวิตด้วยกันก็ไม่มีอะไรติดขัดขาดอะไรเราเติมให้กันตลอด เค้าเคยบอกเลิกคุยกับเราเพราะเหตุผลนี้ค่ะ แต่ก็กลับมาคุยกัน จนรอบล่าสุดนี้ที่เราถามถึงสถานะ เหมือนจะเลิกคุยกันจริงๆค่ะ แต่ก็ยังถามนู้นถามนี้อยู่บ้าง เราเลยอดคิดไม่ได้ค่ะ ว่าเราจะกลับมาติดกันอีก แล้วความสัมพันธ์นี้จะไปจบที่ตรงไหนคะ เราไปด้วยกันมากกว่านี้ไม่ได้จริงๆหรอคะ แล้วความสัมพันธ์ที่มันดีตลอดขนาดนี้ทำไมต้องเลิกกันแบบทำใจทั้งสองฝั่งด้วยคะ 

---