คือเครียดเรื่องเรียนมากอ่ะ ซึ่งตัวเองก็ไม่ได้เก่งอะไรมากเเต่ก็อยากให้มันอยู่ในเกณท์ปลานกลางเเต่เทอมนี้มันไม่โอเคจริงๆอ่ะ เราไม่น่าโดดสอบเลย ไม่น่าออกนอกลู่นอกทาง ผลที่ตามมามันยิ่งเเย่กว่าเดิม จนไม่อยากรู้สึกเเบบนี้อีกเเล้ว การเรียนทำร้ายเราเยอะเลย ทั้งกดดัน ทั้งเครียด ทุกคนเหมือนคาดหวังเราเเต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เราเหนื่อย เราไม่อยากเเบกรับอะไรทั้งนั้น เเค่นอนเฉยๆก็เหนื่อยเเล้ว เราอยากได้ยินคำปลอบใจจากคุณครูบ้าง ไม่ใช่ซ้ำเติม... เรามันโง่ขนาดนั้นเลยหรอ เรามันเเย่มากใช่มั้ย  เทอมนี้ถ้าเราไม่ได้ตามที่พ่อเเม่วางไว้ เเม่บอกว่าจะบังคับเราเเล้ว เรากลัว เราไม่ชอบเเบบนี้เลย เบื่อเเล้วที่จะต้องมานั่งร้องไห้เวลาตัวเองสอบตกหรือทำออกมาได้เเย่ อยากเข้มเเข็งบ้าง ตอนนี้ทั้งงานกลุ่ม,การบ้านมันเยอะมาก ยอมรับเเหละว่าดองเพราะเราไม่มีความรู้สึกอยากทำมันเลย ไม่มีกำลังใจ    ถ้าไม่ทำก็ไม่มีคะเเนน เราเพิ่งอยู่ม.2เอง ถ้าต่อไปต้องเจอเยอะกว่านี้เราไม่รู้ว่าตัวเองจะทนได้มั้ย...ทำไมคนอื่นเขาทำได้เเล้วเเค่นี้เราทนไม่ได้ คนอื่นบอกว่าเราขี้เกียจ ไม่ขยัน เรียนก็ไม่คุ้นค่าเทอม เราก็เคยพยายามเเล้ว เเต่ครั้งนี้มันเหนื่อย เราท้อค่ะ