สวัสดีค่ะ ขอไม่เกริ่นอะไรยาวนะคะ ขอเล่าเลยนะคะ ปัจจุบันเราอยู่ ม3 อายุ14 เรื่องมันเกิดวันนี้สดๆเลยค่ะ
     คือแม่เราปลุกเรา 8:30 เรียกเราลงไปข้างล่างบ้าน เพื่อ บ่น บ่น บ่น แล้วก็บ่น เยอะ มากๆ คือเราเป็นคนที่แบบ ใครมาปลุกจะหงุดหงิดมาก ถ้าไม่ได้ตื่นด้วยตัวเอง แล้วมันหลับต่อไม่ได้ คือมันแย่ๆมากๆเลย สำหรับใครที่ไม่เห็นภาพนะ คือเราโกรธจนร้องไห้เลย (แอบมาโกรธบนห้องนะ) คือเรื่องที่เค้าบ่นมันประมาณว่า เมื่อปีก่อนเราอ่ะ เรียกได้ว่าเป็นคนไม่เอาไหนเลยอ่ะ ด้วยความที่เพิ่งโตด้วยแล้วไม่เคยสัมผัสงานบ้านมาก่อน เราก็ไม่ทำเลย มันเลยมีปัญหากันบ่อยมาก หนักมาก จนเราก็ค่อยๆพัฒนามาขึ้นเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้ เราก็ทำงานเกือบทุกอย่างในบ้าน เช่น กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน ซักผ้า ทั่วไปเลยค่ะ ก็รับผิดชอบของทุกคนในบ้านเลย แต่แบบ แม่เราก็ยังบ่นเราในวันนี้ว่า “มันไม่ใช่มีแค่นั้นงานบ้าน มันต้องทำนู้นทำนี่อีกนะ แม่ไม่อยู่ก็ไม่มีใครดูบ้านเลย เสื้อผ้าเอาของแม่มาเก็บแบบนี้ไม่ได้นะ มันเหม็นอับ” คือเราสุดจะทนแล้วอ่ะทุกคน เรียกเราไปบ่นอ่ะ คือยังไง งง ไม่มีที่ระบายหรอ หรือยังไง คืองานพวกนี้อ่ะ เค้าสามารถสั่งในไลน์ได้ แล้วให้เราตื่นมาทำมันยังได้เลยทุกคน เพราะถึงยังไง เค้าสั่งตอนนี้ เราก็ไม่ทำตอนนี้หรอก แลัวหลังจากเราได้รู้ว่าที่เค้าเรียกเราลงไป คือเรียกเราลงไปบ่น เราหงุดหงิดมากกกก คือมันเป็นครสที่แย่มากก แบบ ถ้าเราคุมอารมณ์ไม่ดีนะ เราลุกขึ้นกรี้ดไปแล้วอ่ะ แล้วเค้าก็บอกว่า แท่ก็รู้มันไม่มีใครชเบหรอกโดนปลุกตอนเช้าทันก็หงุดหงิด แต่ว่า แล้วก็บลาๆๆๆๆๆๆๆ คือแบบ พูดเหมือนเข้าใจเรา แต่มันก็ไม่ทำให้คนที่ฟังรู้สึกดีเลย แล้วเค้าก็บอกว่า ที่เรียกลงมาเพราะกระบะทรายแมวมันเต็ม คือหน้าที่ตักมูลแมวเนี่ย มันคือคนอื่นในบ้านด้วย ไม่ใช่เรา คือเราไม่ได้ไร้น้ำใจที่จะไม่ช่วยนะ คือน้องเราหน้าที่มันน้อยมาก เราก็ให้ทำในสิ่งที่มันพอจะทำได้ด้วยอายุประมาณ 8 ขวบ แต่เรายังต้องมาฟังบ่นเรื่องแบบนี้อีก เราหงุดหงิดมากอ่ะ คือเราพยายามแทบตายที่จะเลี่ยงการกระทำให้เค้าไม่สบายใจ หรือทะเลาะกัน แต่เหมือนกับว่า เราพยายามอยู่คนเดียว คือส่วนตัวเราว่าเค้าเป็นคนมาตรฐานสูงมากทุกคน เหมือนเราทำงานบ้านอะไรก็ตาม มันต้องมาตรฐานเค้าหมด แล้วบางทีเราทำไม่ได้แบบเนี้ยะ ใครมันจะไปทำได้ ??? คือมันเยอะเกินไปทุกคน เค้าไม่ปล่อยวางอะไรเลย บางทีเราก็อยากจะพูดว่า ก็มาทำเองดิ่ มาก แล้วก็เป็นคนแบบ perfectionism อ่ะ เห็นอะไรที่มันรกๆหน่อยไม่ได้ โดนเฉพาะที่เกี่ยวกับเรื่องงานบ้าน บางทีเราจะทนอยู่กับคนแบบนี้ไม่ไหวแล้วค่ะ บางทีเราก็น้อยใจนะ คือมันไม่เคยดีพอสำหรับเค้าเลย เหมือนมันไม่มีลิมิตสิ้นสุดว่า ทำแบบไหน จะดีพอสำหรับเค้า ทำเรื่องนี้ได้ เรื่องอื่นเราก็ยังบกพร่องไปหมดสำหรับเค้า ตอนนี้จากที่โกรธหงุดหงิดมาก เรารู้สึกว่าแบบ มันหมดอะไรตายอยากอ่ะ เราควรปรึกษาจิตแพทย์ไหม เรื่องแบบนี้เค้ารับรักษาไหมทุกคน เมื่อปีก่อน เราไปตรวจโรคซึมเศร้า เราพบด้วยนะ เราไปตรวจที่โรงบาล แต่เราก็ไม่ได้เข้ารับการรักษาอะไร แล้วก็ปล่อยให้มันค่อยๆหายไปเอง เรากลัวว่าเราจะกลับมาเป็นอีกอ่ะทุกคน ขีวิตเราตอนนี้มีแต่เรื่องให้เครียดเยอะเลยทุกคน อยู่ม3 ก็มีเรื่องให้เครียดเยอะนะคะ อย่าดูถูกเราว่าอายุแค่นี้ อย่าไปเครียดอะไรเยอะ เจอคำนี้มาบ่อยแล้วค่ะ ไม่อยากได้ยิน
     สิ่งที่เราอยากจะถามก็คือ เราผิดรึเปล่า ที่จะหงุดหงิดแบบนี้ แล้วเราก็อยากรู้ว่า เราควรหา สมดุลยังไงดีกับเรื่องนี้ ให้ไม่เกิดเหตุการ์ณว่า สักวันนึงเราจะลุกขึ้นมากรี้ด แล้วเราควรล้มเลิกเป้าหมายสอบเข้าเตรียมดีไหม มันท้ออ่ะทุกคน ควรเอาเวลาอ่านหนังสือ ไปลงกับงานบ้านหมดเลยดีไหม จะได้หมดปัญหา *ขอคนตอบปัญหาที่ไม่ซ้ำเติมนะ แล้วก็ไม่ต้องไล่เราไปคุยกับแม่นะ ตอนนี้ยังไม่มีมารมณ์จะคุยจริงๆค่ะ
     ตอนนี้เราอยู่ม3 นะคะ เป็นช่วงรอยต่อ ม4 แล้วเราอยากสอบเข้า เตรียมอุดม ปิดเทอมเราก็อยากอ่านหนังสือให้ได้เยอะๆ แม่เราอยากให้เราเข้า เราก็อาจจะไม่สามารถทำแบบที่เค้าต้องการได้ขนาดนั้นนะทุกคน แต่อย่างที่บอก ถ้าเค้าสั่งมา เราจะทำให้ ที่ไม่ใช่วิธีการเรียกเราไปบ่นตอนเช้าแบบนี้ แล้วก็แม่เราเค้าก็ทำงานหนักมากๆนะ เราก็เข้าใจ 1 เดือนหยุด 1 วัน อันนี้เราให้ข้อมูลเพิ่มเติม จะได้มีผลต่อการตัดสินใจนะ ว่าจะตอบคำถามเรายังไง