อย่าเพิ่งเบื่อกระทู้แบบนี้เลยนะคะเพราะเราเองก็เห็นกระทู้แบบนี้มาหลายกระทู้ไม่นึกเลยว่าจะมาเกิดขึ้นกับความรู้สึกของตัวเอง
อ่านกระทู้แบบนี้ทีไรก็นึกตลอดว่ามันเรื่องของเราจะไปสนใจคนอื่นทำไม

แต่ช่วงนี้พอนัดกินข้าวกับเพื่อนไม่ว่ากลุ่มไหนแทนที่จะได้แลกเปลี่ยนว่าแต่ละคนงานเป็นไงบ้าง
กลายมาเป็นถูกเพื่อนโฟกัสที่เราว่าเมื่อไหร่จะมีแฟน คบกับใครอยู่ พยายามปล่อยผ่านแล้วแต่ก็อดคิดไม่ได้
ยิ่งตอนนี้เพื่อนเริ่มทยอยแต่งงานมีลูกกันแล้ว

พอพยายามปล่อยวางลืมเรื่องนี้ได้ซักพักกลับไปหาพ่อแม่
ตอนนั่งอยู่กับแม่2คน แม่ก็ถามว่าแม่ถามจริงๆนะไม่มีคนมาจีบมั่งเหรอนี่ก็หัวเราะกลบเกลื่อนไปว่าไม่มีๆ ยังไม่คิดจะมีแฟน

พอนั่งอยู่กับพ่อ พ่อก็พูดขึ้นมาว่าถ้าพ่อกับแม่ไม่อยู่แล้วหนูจะอยู่กับใคร (เราลูกคนเดียว) ตอนนั้นที่ได้ยินก็ชะงักไปนิดนึงนะ
รู้สึกสะเทือนใจยังไงไม่รู้ รู้ว่าพ่อเป็นห่วงเลยแกล้งหัวเราะแล้วบอกว่า โอ้ยยยพ่อหนูอยู่ได้สบายมาก เพื่อนหนูตั้งหลายคนไม่มีแฟน
ยังไงหนูก็มีเพื่อนพ่อไม่ต้องห่วงหรอก แต่พอพ่อเดินออกไปมีน้ำตาคลอเหมือนกันนะ

ล่าสุดไปนั่งคุยกับอาม่า ม่าก็ถามมีแฟนรึยังต้องหาผู้ชายแบบนี้ๆนะ เราก็เออออๆไปไม่อยากให้เป็นห่วง

ขอถามหน่อยค่ะคนที่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ว่าผ่านความกดดันนั้นยังไงกัน จริงๆเราว่าเราไม่ค่อยมีอะไรให้เครียดกับชีวิตนะ
มีเรื่องนี้แหละที่หลังๆรู้สึกว่าบั่นทอนใจเราพอสมควรเลย