จขกท ตกงานค่ะต้องรับผิดชอบดูแลแม่ที่แก่แล้วกับลูกสาวแต่ละวันอยู่กันอย่างยากลำบากอาศัยรายได้จากการขายขนมเล็กน้อยๆ พอได้เป็นค่ากับข้าวบ้าง ลูกของ จขกท บางวันก็ไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะไม่มีเงินค่าอาหารกลางวันให้ไปโรงเรียน เราอยู่กันแบบอดมื้อกินมื้อบางวันเรากินข้าวกันแค่วันละมื้อ บางวัน จขกท ก็ไม่ได้กินเลยอดไว้ให้ลูกกินอิ่มๆ ก่อนหน้านี้ จขกท ได้ขอความเมตตาจากผู้ใจบุญในพันทิปเรื่องขอไพ่ดูดวงกับเมล็ดพันธุ์ผักก็มีท่านผู้ใจบุญเมตตาช่วยเหลือมาทั้ง 2 อย่าง จขกท ดีใจมากชีวิตเหมือนมีความหวัง ทุ่มเทลงมือปลูกทุกอย่างที่ได้เมล็ดพันธุ์มาเพื่อหวังจะได้เก็บกิน หวังจะให้เป็นรายได้ในอนาคต รับดูดวงบ้างเป็นรายได้เสริมแต่ก็ไม่ได้เยอะอะไรพอเอามาไว้เป็นทุนจ่ายค่าน้ำ ค่าปุ๋ย ก็สู้ทนอยู่ ต่อมาอีกไม่นานแม่ของ จขกท ท่านขอไปอยู่วัดบอกว่าไม่อยากเป็นภาระให้ จขกท ไม่อยากแย่งข้าวหลานกิน ห้ามยังไงก็จะไปให้ได้ ก็เลยต้องให้ท่านไป พอท่านไปแล้วก็ส่งข้อความมาบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงได้ที่อยู่ดีแล้วขอปฎิบัติธรรมอยู่นี่มีอะไรจะติดต่อไปหา แล้วก็ขาดการติดต่อไปเลยค่ะ จขกท ก็เคว้งมากค่ะบอกไม่ถูก เหมือนเวรซ้ำกรรมซัดน้องชาย จขกท อยู่ๆก็มาหาเอาหลานชายวัย 2 ขวบกว่ามาทิ้งไว้แล้วก็หายไป หนำซ้ำหม้ออบลมร้อนที่ไว้ทำขนมขายประจำตกก็แตกอีก คือความรู้สึกมันมึนงงตื้อๆไปหมดไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไรนักหนา ทำไมเรื่องแย่ๆถึงเข้ามาพร้อมกันเป็นคอมโบ้เซ็ทได้ขนาดนี้ หลานชายก็เลี้ยงยากมากวัยกำลังซนทั้งดื้อทั้งงอแงอาจจะเป็นเพราะพ่อแม่เค้าทิ้งเค้าไปด้วย สงสารเด็กก็สงสารโกรธก็โกรธ อยากเอาหลานไปให้มูลนิธิก็ทำไม่ลง แต่ละวันผ่านไปอย่างเหนื่อยยากมากค่ะ คนที่เลี้ยงเด็กวัยนี้คงเข้าใจดี ผักที่เริ่มปลูกไว้ก็ได้ดูแลบ้างไม่ได้ดูบ้าง ดูดวงแทบจะดูไม่ได้เลยเพราะต้องดูแลเด็กวัยกำลังซน ขนมที่เคยขายได้ก็ทำไม่ได้เพราะอุปกรณ์ก็มาพัง จากที่เคยอดกันก็ต้องเอาเด็กน้อยมาอดอีกคนแกชอบร้องหิวข้าว งอแงจะกินนมก็ไม่รู้จะเอาที่ไหนให้ ความรู้สึกมันทรุดมากค่ะ  ทั้งหิว ทั้งหมดหวัง ไร้เรี่ยวแรง หมดกำลังใจ ไม่อยากทำอะไรเลยในใจมันหมดความรู้สึกคิดไปแต่ว่าไม่รู้ว่าเป็นเวรกรรมอะไรที่เคยทำไว้ถึงเป็นแบบนี้ทรมานทั้งกายทั้งใจ เห็นหน้าลูกหลานยิ่งปวดใจบางวันร้องให้เหมือนคนบ้า บางวันไม่ได้ตั้งใจร้องไห้แต่น้ำตามันหยดออกมาเองแบบไม่ขาดสาย ที่มาตั้งกระทู้เพราะอยากมีพื้นที่เล็กๆไว้ได้ระบายความทุกข์บ้าง อาจจะดูเหมือนอ่านนิยายพันทิปนะคะ ถ้ามันไปทำให้ใครอ่านแล้วขุ่นเคืองต้องขอโทษด้วย มันเป็นอีกมุมนึงของในชีวิตของคนเราหน่ะค่ะ เผื่อจะมีใครแนะนำอะไรให้ได้บ้างเพื่อให้ชีวิตเรา 3 คนได้มีหนทางดำเนินต่อไป ขอบคุณทุกท่านที่เสียเวลามาอ่านด้วยค่ะ