คนบ้าสามารถรักษาให้หายขาดได้ไหมครับ หรือหลักธรรมคำสอนของศาสนาใดที่จะช่วยให้หลุดพ้นจากภาพหลอนในหัวให้หมดไปแบบหายขาดได้บ้าง ผมใช้ชีวิตแบบคนบ้ามา14ปีแล้ว คนบ้าที่ยังต้องทำงานต่อสู้เพื่อหาเลี้ยงปากท้องตัวเอง สู้เพื่อที่ต้องการเห็นและทำให้บุพการีที่ให้กำเนิดชีวิต ได้อยู่สุขสบาย ตั้งแต่จำความได้ก็เห็นพ่อแม่ทำงานตรากตรำหาเงินเพื่อให้ปากท้องของครอบครัวดำเนินต่อไปได้ พอหัดเดินพูดคุยสื่อสารได้ผมก็เริ่มเดินตามตูดผู้เป็นแม่เก็บขวดตามถนน-บ่อขยะ เพื่อหาสิ่งของที่ผู้คนเรียกว่าขยะมาเลี้ยงดูปากท้อง และยังให้โอกาศในการศึกษา ผมได้ข้าวก้นบาตรของพระอาจารย์ที่ท่านเมตตาให้นำกับมาต่อชีวิตคนในครอบครัว เงินที่ได้มาจากแรงกายของพ่อเพื่อเก็บออมไว้เป็นทุนการเรียนของผม พ่อไม่เคยเอาเงินที่ได้มาอย่างลำบากไปใช้หรือเอาไปซื้อสิ่งที่ท่านต้องการเลย น้ำส้มขวดเล็กๆขวดละ5บาท รสชาติของมันพ่อก็ไม่เคยได้สัมผัส เงินทุกบาทที่พ่อหาได้ต้องใช้ในการศึกษาของลูกอย่างผมเท่านั้น เงินที่ใช้ล่อเลี้ยงในทุกๆวันมาจากขยะที่แม่ออกไปหามาแลกเงินวันละ30-40บาท ผมลำบากมาตั้งแต่เล็ก เงินมีความสำคัญกับครอบครัวจนๆเป็นอย่างมาก เงินที่แม่ให้ไปกินโรงเรียนวันละ5บาท ตั้งแต่เรียน ป.1 จนผมจบ ม.6 ก็ยังเป็นเงินจำนวน5บาทแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยน เงินที่พ่อแม่ให้ไปเพื่อหวังให้เราได้กินขนมตอนพักกลางวันแบบเพื่อนคนอื่นๆ แต่ผมไม่เคยกินครับ ผมอดอาหารกลางวันมาตั้งแต่อนุบาลจนจบมัธยม เพื่อที่จะเก็บเงิน5บาทนั้นไว้ซื้อลูกชิ้นหมูไม้ละ5บาท ลูกชิ้นเจ้าประจำที่เข้าไปซื้อก็ต้องบอกกับแม่ค้าว่า ลูกชิ้นไม้นึงขอน้ำจิ้มเยอะๆเพื่อที่จะได้ไว้เทคลุกกับข้าว 1ไม้มี3ลูกมื้อเย็นพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวผมอยากให้พ่อกับแม่ได้กินลูกชิ้นที่ผมซื้อไป แต่ท่านไม่เคย ไม่เคยที่จะขอแบ่งลูกชิ้น1ไม้3ลูกนั้นจากผมเลย แม่จะพูดทุกครั้งว่า กินเถอะลูก กินให้อิ่ม แม่ไม่อยากกินหรอกแม่ไม่ชอบ น้ำตาที่ทนกลั้นในทุกๆมื้อของมื้อเย็นจะวนเวียนมาสั่งสอนให้ผมต้องพาท่านทั้ง2หนีจากที่ตรงนี้ แต่ชีวิตของเด็กจนๆคือต้องเป็นตัวประหลาดของกลุ่มเพื่อนรุ่นเดียวกัน เป็นกระสอบทรายให้เพื่อนหาความสุขมาตลอด5-6ปี ก่อนจบมัธยมผมต้องไปเจอเรื่องที่เปลี่ยนชีวิตผมไปตลอด เพื่อนเสพยากันในห้องน้ำโรงเรียน ผมเข้าไปเห็นพวกเขา เขาบังคับทุกวิธีเพื่อให้ผมร่วมวงเสพยากับเขา ผมโดนเพื่อนเอาแป้งที่เขาเรียกว่ายาเคอัดเข้าจมูกจนผมมีอาการทางประสาท ชักตากลับกัดลิ้นตัวเองในห้องน้ำโดยที่เพื่อนๆพากันหนีความผิด ปล่อยให้ผมหาทางรอดไปตามเวรกรรม และเวรกรรมก็ยังมีจริงๆ ภารโรงมาเจอผม เขาช่วยผมไปส่งถึงมือหมอล้างพิษสารเคมีที่กล่อมประสาทผมให้หาย หลังจากวันนั้น การรับรู้ภาพที่ผมไม่มีวันจะได้เข้าไปพบเจอก็เข้ามาในหัวทุกๆครั้งที่หมดสติจากการหลับพักผ่อน ภาพที่เห็นบ่อยที่สุดตลอด14ปีคือภาพมนุษย์ร่างยักษ์ตัวใหญ่กำลังขับเคลื่อนรูปปั้นที่โลกเรียกว่าสฟิงซ์ให้ลงสู่ตำแหน่งที่เป็นเครื่องยนต์ขับเคลื่อนอะไรสักอย่าง ให้มันปิดไปแบบถาวรและความลับที่ตายไปกับกลุ่มคนพวกนั้นหลังจากที่เขาถูกลำแสงสีฟ้าส่งตัวให้ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าจนลับตา ภาพจะวนเวียนให้เห็นเป็นประจำ โรงพยาบาลบ้าผมเข้ารักษาเป็น10ๆครั้งแต่หมอก็จะพยายามส่งตัวให้กลับมาสู่สังคมเนื่องจากผลทางสมองไม่มีการผิดปกติแต่อย่างใด ผมเป็นแบบนี้อย่างทุกข์ทรมาน แม่ที่แอบร้องไห้ที่ต้องเห็นความผิดปกติของลูก ทำไมชีวิตที่ลำบากก็ต้องลำบากแบบไม่มีหนทางให้ลุกเลย ผมควรเอาไงกับชีวิตดีครับ ผมอยากจบทุกอย่างให้ดับลงไปซะให้จบๆ แต่พ่อแม่ยังลำบาก