เรื่องมันมีอยู่ว่า...
เราอ่าเรียนอยู่ห้องกิ๊ฟ วิทย์-คณิต โรงเรียนประจำจังหวัด เเล้วมันก็เรียนหนักมากๆ ตอนหนูเรียนม.1-ม.2 ก็ไม่อะไรมาก เอาง่ายๆหนูเก่งม้วกๆเลยแหละ สอบได้1ของห้อง ได้ท็อปเกือบทุกวิชา ครูอวย/ชื่นชม เพื่อนก็สนใจชื่นชม มีบางส่วนอิจฉา เเต่มันมาพีคตอนเราอยู่ม.3 ครูหรือเพื่อนที่เห็นว่าเราเก่งมาตั้งเเต่เเรก เวลาสอบอะไรมีการเเข่งขันอะไร ครูก็จะเลือกเราไปตลอด ซึ่งนั้นทำให้เพื่อนบางคนเขาอิจฉา มาต่อว่า ซึ่งเรารู้สึกไม่ดีเอามากๆ ฐานะทางบ้านเราก็ไม่ค่อยดีอีก เเต่เราก็ไป เเต่ไปพร้อมกับความคาดหวังจากครู ได้รับเเรงกดดันมหาศาลจากเพื่อน พ่อแม่ก็ไม่ค่อยสนับสนุนอะไร เด็กห้องกิ๊ฟร้อยทั้งร้อยเขาเรียนพิเศษ เเต่เราไม่ได้เรียนเลย พ่อแม่ไม่มีเงินให้เราเรียน เเค่ค่าเทอมก็มาพอเเล้ว เราก็ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่อีก ตั้งเเต่เกิดมาก็อยู่กับตายาย ซึ่งเราก็เข้าใจพ่อแม่แหละ เราก็พยายาม หาความรู้ด้วยตัวเอง ซึ่งมันก็จะเหนื่อยเอามากๆๆๆ  
ปจจ. ม.3
เราไม่ค่อยมีเพื่อนเลย ทุกคนคือแข่งขันกันหมด บางคนเราสอนการบ้านเขา เขาได้คะแนนเยอะกว่า เราก็เฉยๆนะ เเต่เพื่อนในห้อง ครู ก็มองเราแปลกๆ เราเคยไปได้ยินลับหลังด้วย  .... เราเป็นเด็กสุดที่เลิฟครูมาตลอด เเต่เราเปลี่ยนไปเพราะเราเครียด ปัญหาครอบครัว มันนี่ บลาๆ จากเด็กเรียนได้1ของห้อง เกรด4:00ทุกเทอม สอบได้คะแนนมหาโหด ... พักหลังเราโดดเรียน ขาดเรียนบ่อย หรือว่าเรียนหนักจนเครียดก็ไม่รู้ เราสอบตกบางวิชา วิชาที่ช็อตที่สุดคือวิทยาศาสตร์ ซึ่งเราเก่งวิชานี้มากๆ เเค่เราสอบตก ครู/เพื่อนเขาก็เอาไปพูดต่างๆนาๆ เวลามีการเเข่งขันโอลิมปิดวิชาการ เราก็จะพยายามหลบๆซ่อนๆ  พ่อแม่ก็ไม่ค่อยให้เราอยากไปเท่าไหร่ เพราะเราไปที่ไร เรารู้สึกเหมือนเเบกความคาดหวัง แรงกดดัน เยอะมากๆ  เเต่เราก็ยังอยากไป ยิ่งเป็นวิชาที่ชอบมากๆด้วย เคยทะเลาะกับแม่เรื่องนี้ด้วย เพราะมันต้องใช้ค่าใช้จ่ายในการเดินทาง
..มีครั้งหนึ่ง ครูวิชาคณิตศาสตร์ใช้เราไปเอากระดาษไรซักอย่างเนี่ยแหละ เเล้วเราเอามาผิด ครูแกพูดแบบ...คำเเทงใจดำไปเลย เป็นคำด่ามี่ไม่มีคำหยาบเเต่จุก "เเค่ใช้ไปเอากระดาษยังไม่ได้เรื่อง นี่เหรอเด็กท็อปห้อง ไม่ได้เรื่อง! จากนี้ไปจนวันตายจะไม่ใช้...ไปจนวันตาย!" เเล้วก็เอาเรื่องที่เราทำพลาดเล็กๆน้อยๆมาพูด เฮ้ออออ คนเรามันก็ต้องมีผิดมีถูกบ้าง ใครมันจะเฟอร์เฟ็คตลอดเวลา  เราเจอคำพูดพวกนี้บ่อยจรไม่อยากไปรร. ไม่อยากเจอใครเลยย อยากอยู่เงียบๆ เรายังย้อนคิดไปเลยว่า เราไม่น่าเก่งเลย ถ้าเก่งเเล้วเจออะไรเเบบนี้อ่ะนะ
ปล.เราเป็นคนรักการเรียนมากๆ เหมือนการเรียนนี่แหละคือส่งสำคัญในชีวิตอย่างหนึ่งเลย
**เราสงสัยตัวเองเหมือนกันว่าเป็นซึมเศร้าหรือป่าว เราเจอเหตุการณ์ที่เล่าคราวๆนั้นเเทบทุกวัน จนทำให้เราเปลี่ยนไป เป็น เครียด,กังวล กลัวการเข้าสังคมหรือคนเยอะๆ  รู้สึกซึมเศร้า ท้อแท้ตลอดเวลา รู้สึกว่าตัวเองนั้นไรค่า เป็นภาระให้กับครอบครัว(หรือป่าว) ไม่มีเรานี่อะไรคงดีขึ้น พ่อแม่คงไม่ตองหนักใจหรือเครียดเพราะเรา เพื่อนที่รวยๆ ก็จะไม่โดนพ่อแม่ เอาไปเปรียบเทียบกับเรา เเล้วเขาคงรู้สึกดีที่ไม่โดนเเบบนั้น**
เราควรจะทำยังไงต่อไปดี....