กระทู้แรกเขียนไม่รู้เรื่องขออภัยด้วยค่ะ

ที่มาเขียนกระทู้เพราะอยากรู้จริงๆว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าว เราเจอปัญหาหลายอย่างที่อาจจะปกติ แต่พอมาเจอจริงๆก็เหนื่อยมากๆ หรือเราอาจจะเป็นเด็กที่ด้อยประสบการณ์ ขอบอกก่อนนะคือเราอายุ12(เด็กเวอร์.-.) มันอาจจะเป็นปมหรือตัวเราเองอาจจะอ่อนต่อโลกงั้นขอเล่าเลยเด้ออคือตอนป.4เราเคยโดนเพื่อนแกล้งโดนล้อแต่เราก็ไม่อยากตอบโต้อะไร เพราะเรรไม่อยากเจ็บตัวเดี๊ยวก็มีปัญหาไรกันอีกก็เลยยอมโดนแกล้ง(คือตอนไม่เข้าใจทำไมไม่บอกครู)แต่พอเราโดนหนักๆก็แบบเครียดจนเครียดจนไม่อยากไปโรงเรียนไม่อยากไปเจอใคร แต่เพื่อนก็ทักมาถามนะว่า ทำไมไม่ไป แต่เราเมินมันเหมือนมากดดันให้เราเครียดกว่าเดิมแต่ตอนนั้นเราไม่เคยมองว่าใครเป็นห่วงเราเลย เราคิดว่าพวกที่ทักมาจะเอาเราไปนินทานู้นนี้นั้นเลย เมินไป แต่พ่อแม่ก็บอกตลอดนะว่า ใครแกล้งไรก็ตอบโต้มันสิ ใครนิสัยไม่ดีก็ไม่ต้องไปยุ่งกับมัน ใครด่าไรก็เมิน แต่เราก็กลัวเครียดหนักกว่าเดิม เพราะแม่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่ ลูกของเพื่อน ก็ชอบแบบ พี่เรียนจบแล้ว ทำไมแค่นี้ไปไม่ได้ จนพ่อไปบอกครูให้ แล้วเราก็ต้องไป แต่เราก็กลัวครูคนหนึ่งที่ชอบกดดันเด็ก ชอบพูดจาหยาบคาย(โหยย โลกสวยเวอร์😂😂)คือ เราไม่รู้หรอกว่าครูชอบพูดอย่างงี้มาตั้งแต่รุ่นไหนแล้ว แต่เรารู้สึกไม่โอเค เพราะว่าเราเจอครูคนอื่นๆที่ไม่เหมือนครูคนนี้อ่ะ😂คือไม่โอเคเวอร์ แต่พ่อก็ไปคุยกับครูเรื่องโดนแกล้งให้แล้ว(แล้วคือตอนนั้นต้องย้ายตึกเลยห้องต้องโดนยุบไป1เราเลยแยกห้องกับพวกที่มันชอบแกล้งเรา) พอเราไป เราก็ขาดบ้างไปบ้าง จนผ่านมาถึง ป.5 แล้วป.5เนี้ย เราไม่เจอครูคนนั้นแล้ว!!(แต่ต้องเจอครูตอนป.6)เราเริ่มเรียนได้เป็นเหมือนเดิมแล้ว มีความสุขกับการเรียน มีเพื่อนดีๆ แต่ว่าตอนนั้นมันแค่ เทอม1ของป.5 เทอม1เราชอบวิชาอังกฤษมาก เราชอบ เพราะว่าครูที่เป็นนักศึกษามาสอน เราโอเค กับครูคนนี้เวอร์!!ครูแบบ สอนดีมากแก!!คือ...ครูเป็นคนแรกที่สอนเราเข้าใจ😂😂แต่พอมาเทอม2เราเจอครูนักศึกษา(อังกฤษ)คนนี้ แบบ...ไม่อยากไปเรียน ไม่อยากเจอใครอีกเลย คืออาการเดิมๆเริ่มกลับมา เรารู้สึกไม่ชอบและไม่ถูกชะตามากแล้วคือมีวันหนึ่งที่เราไม่สบายแต่เราก็ต้องไปเพราะมันเป็นช่วงแก้งาน อาการไข้เราหนักมากแต่เราก็ไม่บอกครูเพราะ ครูนักศึกษาบอกให้รีบแก้แล้วเราจะไปส่งงานที่แก้เสร็จแล้วคือตอนนั้นเรามีนัดติวกับเพื่อนมีงานที่ต้องไปส่งให้ครูที่อยู่อีกอาคารตอนนั้นเราไม่ได้คิดไรเลย มันก็จะแบบเด๋อๆหน่อย ครูนักศึกษาก็ถามเราก็บอก ไม่รู้ ครูบอก " เทอมแรกได้เกรด4ได้ไง ตอบไม่รู้แล้วได้เกรด4ได้ไง " ...จุกจ้าา ครูค่ะ หนูขอโทษหนูไม่ได้ฟังครู😂 แต่ก็แบบเครียดนิดหน่อยก็แบบรีบส่งรีบไป ตอนเรียนวิชาวิทย์(ลืมบอก คือครูที่สอนป.4กับป.6 สอนวิทย์ ;-;) เรานึกถึงครูที่ต้องเจอตอนป.6พอกลับบ้านเราขอพ่ออยากย้ายโรงเรียนก่อนขึ้นป.6แต่พ่อเราบอกว่า เรียนให้มันจบไปเลย แล้วค่อยไปต่อที่หลัง เราก็แบบโอเค

พอมา ป.6 เราแยกห้องกับเพื่อน ขอบอกเลยว่า เราไม่สนิทกับใครเลย!ในห้องที่เราแยกมา! แล้วคืออีนี้มันคุยไม่เก่ง สรุป...เครียดเรื่องเพื่อน._.)ไม่มีเพื่อนค่อยสอน ไม่มีเพื่อนค่อยบอกไม่มีเพื่อนไปห้องน้ำเป็นเพื่อน ไม่มีเพื่อนที่ไว้ใจ ;-;)ต้องอดทน ใช่ เราได้ยินคำนี้จากปากของพ่อกับแม่ตลอดเวลาเราเครียดหรือเราเหนื่อย อดทนอีกนิด อดทนอีกหน่อย เราอดทนเพื่อมาได้ยินคำพวกนี้อีกหรอ เราเครียดหนัก ไม่อยากไปเรียนเราร้องไห้ เราทำร้ายตัวเองแต่ยังมีกลุ่มเพื่อนในเน็ตคุย ระบายกันตลอด มีไรบอกกัน มีไรเล่นเสมอ แต่มันไม่หายไม่สบายใจ เรากรีดแขนตัวเองเพื่อระบายความรู้สึกแย่ๆของตัวเอง เราบอกตัวเองตลอด เราไม่ต้องเพิ่งใคร ไม่ต้องไปลงกับใคร ลงกับตัวเอง เดี๊ยวคนอื่นเขาเครียด เขารู้สึกไม่ดีตามเรา พอมาเรื่องรัก เราแอบชอบเพื่อนคนหนึ่ง(ในเน็ตเนี้ยล่ะ อยู่จังหวัดเดียวกัน) เราขอเรียกคนที่แอบชอบว่า กอ แล้วกันนะ กอกับเราอยู่จังหวัดเดียวกัน ชอบไรเหมือนกัน ถ้าไม่ถือว่าเป็นเพื่อนคงคิดว่าเป็นแฝดกันไปแล้ว😂(แต่ไม่ได้อยู่ โรงเรียนเดียวกัน บ้านก็ไม่ได้ใกล้กันเท่าไร) แต่เพื่อนอีกคน(เพื่อนในกลุ่มเน็ตเช่นกัน) ขอเรียก ลอ แล้วกัน ลอ มาบอกเราว่า นางชอบ กอ แต่เรากผ้ไม่แน่ใจกับตัวเองว่าเราชอบ กอ จริงหรือป่าว เราเลยบอกว่า " แกจีบเลย เรา ไม่รู้ว่าเราชอบ กอ จริงๆหรือป่าว " เราไม่รู้ว่าเราแคร์ความรู้สึกคนอื่นจนไม่ได้มาสนใจตัวเองเลยหรือป่าว แต่เราก็บอกไปแล้วพวกเขาก็มาบอกรักกันกลางกลุ่มเราก็แบบ โอ้ยย หวานน แหวะะ จนพวกนางได้เป็นแฟนกัน เราก็แบบ เอ้อๆยินดีด้วย ที่เราเลือกไม่อยากคบกับใคร เราคิดว่าเราไม่อยากเอาตัวเองไปฝากความหวัง เราหันมาดูตัวเองเรื่องการเรียน มันทำให้เราตัดสินใจที่จะเลือก ตัดใจ คนไรจะตัดใจง่ายๆ เราตัดใจจากนางได้หรอ ก็คุยกันทุกวัน มันคงตัดได้ง่าย เมื่อไม่นานมานี้ ก่อนเปิดเทอม คือมันต้องนอนเร็วแล้ว แต่นางบอกเหงานอนไม่หลับ เราก็เลยแบบเอ้อๆคุยเป็นเพื่อนได้แปปเดียวนะ พอคุยไปสักพักเราเริ่มง่วงเพราะคุยกับพ่อแล้วร้องไห้มามันเลยเพลีย เลยบอกว่าขอไปนอนก่อน แต่เราไม่หลับ เพราะเพลงของพี่ที่เราชอบ(ในยูทูป)เพิ่งลง!หวี๊ดไปหลายนาทีแล้วฟัง...สรุป...ไม่หลับ😂😂เลยเปิดแชทมาดูว่าในกลุ่มเกิดไรขึ้นบ้างไหม พอเราเปิดเท่านั้นล่ะ กอ ทักมาบอก แม่นางเรียกเราว่าอีนี้ ... เจ็บจี๊ดยันมดลูก😓😓 เพราะเราคุยกันเกินเวลาอันควรจริงๆแต่เราเข้าใจว่านางเหงานางแบบนางไม่มีเพื่อนคุย แต่แบบ เราก็แบบปิดมือถือ มองไปข้างนอกบ้านเห็นท้องฟ้ามืดๆ มันเป็นความรู้สึกที่แบบ เหมือนเราไม่มีที่หใ้ระบายแล้ว ในจอยันนอกจอ


ข้างบนเป็นช่วงชีวิตที่เราอยู่กับความรู้สึกแย่ๆมา


เราลองสังเกตุตัวเองเล่นๆดูว่าอาการมีไงบ้าง
(หาทุกวิถีทางแก้ความรู้สึกแย่ๆพวกนี้)
ฟังธรรมฟังเพลง วาดรูป เราเคยบอกพ่อกับแม่ว่าเราอยากตาย อยากไปหาหมอ แต่พ่อกับแม่อาจจะเมินเพราะเราร้องไห้ คงคิดว่าแบบ คิดเล่นๆ พอเราหมดหนทางจริงๆเรากลับมาทำร้ายตัวเอง เราอยากหาวิธีที่จะตาย เราไม่อยากอยู่แล้ว ตอนที่เราสังเกตตัวเอง เป็นช่วงที่เปิดเทอม(ก็คือช่วงนั้นเราหยุดตอนช่วงเปิดเทอม) แต่ปิดเทอมเรากลับกลายมามีความสุขไม่กดดัน ไม่มีอะไรค่อยทำให้เครียด แต่ตอนเปิดเทอมเราจะเครียดอยากตาย ทำร้ายตัวเองก็ไม่ค่อยช่วยอะไร หรือเราโดนปลูกฝังมาแบบนี้จนทำให้เรากลายเป็นคนที่อ่อนต่อโลก เอาแต่ใจตัวเอง พ่อกับแม่เราก็ทะเลาะกัน ฐานะที่บ้านก็ใช่ว่าจะดี เราเคยคิดว่าตัวเองเป็นภาระเลยอยากตายไปเลย เอาจริงๆเราอยากหาย เราอยากเป็นเหมือนคนอื่นที่มีความสุข ไม่เครียด มีพ่อแม่ที่คุยปรึกษาได้ มี ทุกอย่างที่ดี สภาพแวดล้อมที่ดี หรือเป็นเราเองหรือป่าว ที่ทำตัวเอง ยิ่งคิดยิ่งโทษตัวเองยิ่งรู้สึกผิด เรามองโลกในแง่ดีแทบไม่ได้เลย

พรีสสส ช่วยลูกที

นี้มาระบายหรือมาถามเนี้ย😂😂