ยาวหน่อยนะคะ  .... แฟนเรามีลูก 1 คนกับภรรยาเก่า ผู้หญิงอายุราวๆ 5 ขวบ วัยกำลังน่ารักน่าชังเชียว ตอนนี้เด็กอยู่ฝั่งแม่เค้า ซึ่งก็มีสามีใหม่แล้วก็มีลูกใหม่ 1 คน (ได้ข่าวว่ากำลังตั้งท้องอยู่อีก 1 คน)
แฟนเราเค้าบอกเรื่องนี้กับเราตอน3-4 เดือนหลังจากที่คบกัน ซึ่งเราก็แอบเสียใจที่เค้าโกหกตอนแรก แต่ก็คิดว่าทำใจยอมรับได้ เพราะตัวเราเองก็พ่อแม่แยกทางกันก็เข้าใจตรงนี้ดี
พอเจอเข้าจริงๆ มันไม่ง่ายเท่าไรกับการจัดการความรู้สึกของตัวเอง เมื่อแฟนและครอบครัวเค้าไปบ้านภรรยาเก่า (อยู่คนละจังหวัด) เพื่อไปหาหลาน (มีทั้งไปกลับและนอนค้างคืน) บางครั้งก็พาลูกกลับมาเล่นอยู่บ้านบ้าง
บางทีก็คิดว่าจริงๆเราแค่คนนอก ฝั่งนู้นเค้ามีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ยังไงซะก็ตัดกันไม่ขาด สำหรับเรา ถ้าเลิกกับเค้าไปก็คือคนอื่นอยู่ดี (เป็นคนคิดมากด้วยแหละ)

เราพยายามหาแนวคิด หาคำปรึกษาจากหลายๆคนที่มีประสบการณ์ด้านนี้จนทำใจยอมรับได้ระดับนึง พยามปรับทัศนคติตัวเองให้ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องนี้ จะได้ไม่เครียด ซึ่งก็คิดว่าทำได้ดีระดับนึง
ตอนนี้เราไม่ได้มีปัญหาตรงนี้มากนัก แต่มีปัญหาใหม่คือ เราสงสารแฟนและอดคิดตามเค้าไม่ได้ที่ไม่ได้มีโอกาสได้เสี้ยงลูก แฟนเราเค้าเป็นห่วงลูกมาก เพราะลูกเป็นผู้หญิงและมีพ่อเลี้ยง 
ชีวิตความเป็นอยู่ของฝั่งภรรยาเก่าก็ไม่ค่อยสู้ดีนัก ภรรยาเก่าเค้าไม่ได้ทำงานเป็นหลักเพราะมีภาระต้องเลี้ยงลูกน้อย สามีใหม่เค้าก็ค่อนข้างติดแอลกอฮอล์ แล้วก็ไม่ทราบว่าทำงานอะไร มีรายได้เพียงพอหรือไม่
ใจแฟนเราอยากจะรับลูกสาวมาเลี้ยงเองที่บ้านพ่อแม่เค้าซึ่งสภาพแวดล้อมความเป็นอยู่ดีกว่า ปลอดภัยกว่า และมีหลานที่เป็นเพื่อนเล่นได้ด้วย (เรากับแฟนทำงานอยู่ กทม.) แต่ติดตรงที่แม่ของลูกเค้าไม่ยอม 
เราเข้าใจว่าเค้าคงรักและผูกพันธ์กับลูกเค้า เป็นธรรมดาของคนเป็นแม่ อีกอย่างเราไม่รู้เรื่องในอดีตมากนัก เหตุผลจริงๆที่แฟนเรากับภรรยาเก่าต้องเลิกรากันเราก็ไม่รู้ แต่สัมผัสได้ว่าฝั่งภรรยาเก่าคงมีความคับแค้นใจอยู่บ้าง

เราสงสารแฟนนะคะ เวลาที่เค้าพูดเรื่องลูกให้ฟัง เวลาที่เค้าไม่สบายใจ แต่อีกใจเราก็คิดว่าทำไมเราต้องมารับรู้อะไรตรงนี้ ทำไมเราต้องมานั่งทุกข์ใจกับความผิดพลาดของคนอื่น ที่เราเองก็ไม่มีส่วนรู้เห็นด้วย
แฟนเราเค้าก็พูดตลอดว่ามันคือความผิดพลาดในชีวิตเค้า เค้ากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ คิดไปคิดมาบางทีมันก็เครียด เคยทะเลาะกันโดยเฉพาะเวลาที่เค้าคิดว่าเราไม่เข้าใจชีวิตเค้า เราเองก็อยากให้เค้าเข้าใจชีวิตเราบ้าง  
เราเกิดมาในครอบครัวที่แตกแยกจึงเข้าใจดีว่ามันทรมานแค่ไหน เราเลยอยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์ โดยที่ไม่พ่วงกับครอบครัวคนอื่น อยากให้ลูกไม่รู้สึกขาด เหมือนที่เราเป็นตอนเด็ก แต่ดูเหมือนมันไม่เป็นดั่งหวังแล้วล่ะค่ะ

มีแนวคิดอย่างไรให้อยู่กับสถานการณ์แบบนี้ได้โดยไม่ต้องคิดมากบ้างคะ หากใครมีประสบการณ์จะแบ่งบันก็ขอขอบคุณมากค่ะ