สวัสดีค่ะ เราอายุ 20 นะคะ

คือ แม่คิดว่าเรามีเงินเก็บเยอะ บางทีชอบพูดขอยืมเงินหน่อย555 แต่เราก็ให้เขาทุกเดือนนะคะเดือนละ 3,000 เงินเดือนแล้วก็แค่หมื่นต้นๆไม่เกิน 13000 
เหลือ 7-8 พันก็คิดว่าจะเก็บไว้เป็นค่าเทอมผ่อนจ่ายรายเดือนต่อ แล้วก็เก็บไว้ใช้ในอนาคต  เราอยากรีโนเวทห้อง เขาบอกว่าก็ออกเงินเองอันนั้นเราเข้าใจ ออกเงินเองทุกอย่างทุกวันนี้เสื้อผ้าก็ซื้อเองแต่คือเราเพิ่งทำงานได้ไม่ถึงปีเขาดูกดดันเรามากเกินไปบางทีเราก็อยากจะเป็นเด็กวัยรุ่นธรรมดาทั่วไปที่อยากลองประสบการณ์ทำงานตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ดูเหมือนว่าที่บ้านตั้งความหวังกับเรามากเกินไปเพราะว่าเราเป็นลูกคนโตเหมือนจะบอกว่าให้ช่วยส่งน้องเรียนทั้งๆที่เราก็จบแค่ปวชแล้วก็อยากเรียนต่อเหมือนกัน เราเลือกไม่เรียนต่อมา 2 ปีเพราะอยากทำงานเก็บเงินส่งตัวเองเรียนแต่คำพูดที่บ้านเหมือนตั้งความหวังบอกว่าเราต้องส่งน้องเรียนหาเงินถอยรถยนต์พึ่งพาตัวเอง

ก็เข้าใจว่าเขาหวังดีแต่เราอายุแค่นี้เราก็จะลองผิดลองถูกไปก่อนอนาคตก็ยังอีกไกล ถ้าล้มวันไหนก็ยังมีที่บ้านซับพอทปลอบใจไม่ใช่ปล่อยทิ้งแบบนี้ ทุกวันนี้เหมือนเราโดนเมินเพราะว่าเราหาเงินเองได้แล้ว เลวไม่ซับพอทเหมือนเก่า บางครั้งก็เกินไปค่ะเหมือนเขาจะให้เรารับผิดชอบตัวทั้งหมดทั้งที่เราก็เป็นลูกเหมือนกัน แต่ละครั้งที่เขาซื้อของมาหรือว่าซื้อเสื้อผ้าเขาไม่เคยนึกถึงเราเลยขนาดตอนนี้กำลังจะทำห้องเขาจะทำให้น้องก่อนก็เข้าใจว่าน้องเด็กแต่เรา ก็เหมือนไม่ใช่ลูกคือเขาให้เราออกเองทุกอย่างแล้วก็แทบไม่เหลือเงินเก็บมันหมดกำลังใจในการทำงานจนบางทีรู้สึกว่าอยากออกมาอยู่คนเดียวเงียบๆ เนื่องจากที่ว่าเรายังอายุยังน้อยแล้วเงินเดือนก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้นมันรู้สึกอึดอัดไปหมดเลยค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงดีตอนนี้ก็ขาดกำลังใจในการทำงาน อยากจะเรียนต่อกำลังเก็บเงินอยู่แต่พอมีคำพูดอย่างนี้พูดเข้ามาในสมองทุกวันและก็รู้สึกท้อค่ะ