เราอาจจะเป็นคนนึงที่อยู่ในกลุ่มคนที่คนในสังคมเกลียดมากที่สุด เรารู้ตัวดี เเละเราไม่ได้มาขอความเห็นใจหรือเรียกคะเเนนสงสารอะไรใดๆทั้งสิ้น เพียงเเค่อยากระบาย อยากเล่าให้ฟัง ถึงมันจะขัดใจใครไปบ้าง ขอโทษด้วยนะคะ 

เราเป็นคนที่เรียนม.ปลายอยู่เเผนวิทย์คณิตค่ะ ซึ่งเป็นเเผนที่เราไม่เค้ยไม่เคยอยากจะเข้าเลยค่ะ เราอยากเข้าศิลป์ภาษามากๆ เเต่พ่อเเม่อยากให้เราเข้าวิทย์คณิตค่ะ ด้วยความที่เค้าอาจจะกลัวเราลำบาก หรือ มีประสบการณ์ชีวิตมากกว่า เค้ากลัวเราจะมีทางเลือกน้อย หรือจบไปเเล้วไม่มีงาน ซึ่งเป็นเพียงความคิดของเเม่เราเท่านั้นนะคะ ไม่ได้จะมีเจตนาทับถมหรืออคติกับสายภาษา ตอนเเรกเราก็ไฝว้กับเเม่เเหละ ว่าภาษามันก็มีงานให้เลือกตั้งเยอะ เเต่คุณก็รู้ใช่มั้ยว่าลูกอย่างเรามันก็เเพ้พ่อเเม่อยู่ดี555555 เราก็จำใจต้องสอบเข้าเเผนวิทย์ไป มันทำให้เราต้องเปลี่ยนเเปลงตัวเองหลายอย่าง ทั้งต้องอ่านหนังสือหลายๆชั่วโมง จากที่เมื่อก่อนไม่เคยจะอ่าน ต้องไปเรียนพิเศษในวันหยุด  หรือเรียน overtimeเเบบเลิกดึก เพื่อให้เรียนให้ทันเพื่อนที่เค้าพื้นฐานเเน่นอยู่เเล้วจากม.ต้น ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราไม่เคยต้อฃเรียนเลย  ม.ต้นเราที่รร.มีเเผนศิลป์ภาษาด้วย ซึ่งเราอยู่เเผนอภาษามาตลอด พื้นฐานวิทย์คณิตเลยด้อยมากๆๆกว่าห้องอื่น เราเเทบจะกลายเป็นคนใหม่ เพื่อเเค่ให้สอบเข้าวิทย์คณิตติด เเต่สุดท้าย เราก็ไม่ติดค่ะ เพราะเราอาจจะไม่ได้เรียนเยอะเท่าคนอื่น เตรียมตัวเเต่เนิ่นๆเหมือนคนอื่นที่อยากเข้าเเผนนี้ หรืออาจจะไม่ได้ฉลาดพอที่จะมาทางนี้ เราก็ยอมรับกับมัน เเละไม่เสียใจอะไร เเต่เเม่ กลับเป็นคนที่เสียใจมากที่สุด เค้าจึฃพยายามทำทุกวิถีทาง เลยไปยื่นจดหมายถึงผอ.  ยื่นผลงานทุกอย่างที่เรามีให้เค้าพิจารณา เเละสุดท้าย ทางรรเค้าก็โทรมาว่า คุณได้รับสิทธิ์เข้าเรียน คนปกติอาจจะดีใจ เเต่เรากลับหน่วง ทั้งไม่เข้าใจ คนที่ทำข้อสอบไม่ได้เลยอย่างเรา ติดได้ยังไง เเต่เราก็เลือกที่จะสละสิทธิ์ไม่ได้ เพราะเเม่ เราไม่ได้จะโทษเเม่ที่ทำให้เราเป็นเเบบนี้นะ เราก็เข้าใจว่าเค้าอยากให้เราเข้าจริงๆ เค้าอยากให้เราได้สิ่งที่ดีที่สุด เเต่ก็ไม่เคยรู้สึกภูมิใจที่ได้มันมาเลย คนอื่นที่เค้าพยายามสอบจนได้เข้าเรียน กับคนที่สอบไม่ผ่านเเต่ได้เข้าเรียนอน่างเรา มันคงเป็นคนที่น่ารังเกียจมาก เราเสียใจที่เรามาอยู่ตรงนี้ เเต่ก็ย้อนกลับไปเเก้ไขอะไรไม่ได้ จึงพยายามตั้งใจเรียนให้มากกว่าตอนม.ต้น ไปเรียนพิเศษทุกวัน พยายามที่จะทำทุกอย่าง เพื่อเเม่ที่พยายามให้เราได้เข้ามา พอตั้งใจเรียน ผลการเรียนมันก็ดีขึ้นนะจากตอนม.ต้น เผลอๆดีสุดตั้งเเต่เรียนมัธยมมาเลยมั้ง ถ้าตอนนั้นตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้คงสอบได้ เราคงเป็นลูกที่เเม่ภูมิใจมากกว่านี้มั้ยนะ5555 ไม่ว่าจะผ่านไปกี่เดือนกี่ปี คำว่าเด็กฝาก จริงๆไม่มีใครรู้เลยค่ะ ไม่มีใครพูดมันออกมา เเต่เรารู้อยู่เต็มอก มันก้องในใจเราเสมอ ทุกครั้งที่เราต้องบอกว่าตัวเองอยู่เเผนอะไร เราเจ็บ มันก็ยังคงเป็ยปมในใจเราเสมอ  มันเจ็บปวดมากจริงๆค่ะ อยากกอดใครสักคน  อยากร้องไห้ใส่ อยากบ่นว่าเรา โคตรเกลียดตัวเองเลย ทำไมตัวเราถึงเเย่งที่คนอื่นเค้ามา ทำไมเราถึงสอบเข้าไม่ได่นะ  เเต่เราก็ไม่อยากระบายกับใคร เพราะเเค่นี้ ตัวเรามันก็น่าสมเพชมากพอเเล้ว มีเเต่ต้องพยายามให้มากขึ้น อาจจะลบคำว่าเด็กฝากออกไปไม่ได้ เเต่เพื่อที่ตอนมหาลัย จะได้มีโมเม้นเเบบ กูสอบติดเเล้วเว้ยย เเบบนี้เหมือนคนอื่นบ้าง5555 มันมีความสุขมากเเน่ๆเลยใช่มะ้ยคะ ไม่รู้ว่าคนเเบบเราจะมีโอกาสเเบบนั้นรึเปล่า ถึงจะดูหน้าไม่อาย อยากให้เอาใจช่วยหน่อยนะคะ เราจะสอบเข้ามหาลัยให้ได้เลย จะเป็นหมอเเบบที่เเม่ฝันให้เราเป็นให้ได้ ถึงเเม้โอกาสมันจะเเทบไม่มี เด็กฝากคนนี้ จะพยายามให้มากกว่านี้ค่ะ ขอบคุณที่เสียเวลาเข้ามาอ่านนะคะ