ตอนนี้เรากับแฟนคบกันมาได้ปีกว่าๆ เข้าใจกันดี และแฟนก็ดีกับเรามาก ตอนนั้นเช่าคอนโดอยู่แล้วระหว่างแฟนเรารอบรรจุงาน เราก็มีปัญหาเรื่องงานจึงตัดสินใจลาออก แล้วครอบครัวแฟนขอให้แฟนกับไปอยู่บ้านยื่นเงื่อนไขให้บลา ๆ ตอนนั้นเราเองก็เพิ่งคบกับแฟนในใจก็ไม่อยากไปกลัวมีปัญหาระยะยาว แถมกลัวเขาไม่ชอบเราอย่างนึงจะเพราะเราเป็นคนแข็ง ๆ ยิ้มไม่บ่อย หน้านิ่ง มี 2 ทางเลือกในใจจะกลับไปอยู่บ้านรองานใหม่ หรือไปอยู่กับแฟนเพราะแฟนเป็นซึมเศร้าระดับรุนแรง พร้อมไปจากเราตลอด ถ้ามีเรื่องกระทบจิตใจก็จะตายตลอดเลย ครอบครัวเขาก็เข้าไม่ถึงแฟน (ไม่อยากพูดว่าไม่ใส่ใจ อาจจะไม่ถึงขั้นนั้นเอาเป็นอาจจะยังไม่เข้าใจลูกเท่าไหร่) เราคิดว่าตอนนั้นเขาฟังเรามากสุด เพราะเราเป็นที่พึงทางจิตใจให้เขาได้ตอนนั้น เหตุผลเดียวที่ตัดสินใจไปอยู่กับแฟนเลยไม่สนใจความคิดอื่นว่าเขาจะมองว่าเราเกาะลูกเขากินไหม? คือเราคิดว่าถ้าตอนนี้เราอยู่ข้าง ๆ แฟนเขาจะได้มีกำลังใจในการรักษา วันไหนที่เขามีปัญหาเขาก็ไม่ได้โดดเดี่ยว เพราะปัจจัยหลักที่แฟนเป็นซึมเศร้าก็มาจากครอบครัว เจอโลกโหดร้ายมาแต่เด็ก เลยตัดสินใจมาอยู่บ้านแฟน ไม่ถึงสัปดาห์เราก็ได้งาน เดือนต่อไปแฟนก็ได้บรรจุงาน เรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านเรากับแฟนก็ช่วยกันรับผิดชอบ ค่าน้ำ ค่าไฟ และงานบ้านบางส่วนเช่น กวาดบ้าน ถูบ้าน รดน้ำต้นไม้ แรก ๆ มันก็โอเคหลัง ๆ มา มันก็เริ่มรู้สึกกดดัน เขาจะชอบด่าเราผ่านแฟนตลอด เราเองก็รับรู้เช่นเรื่องงานบ้านเหมือนประมาณว่าอยู่ด้วยกันแล้วไม่ช่วยกัน คือเราจะมีวันหยุด ส - อ จะมี 1 วันที่เราพักผ่อนตามใจ อีก 1 คือทำงานบ้าน อาจจะมีออกข้างนอกบ้างวันหยุด เขาก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่อยากให้หยุดอยู่บ้าน เราก็ค่อนข้างอึดอัดเพราะ จ - ศ เราทำงานโหดมาก กลับบ้านมา 3 -4 ทุ่มก็ต้องมารดน้ำต้นไม้ วันไหนเหนื่อยมากๆไม่ไหว เลยไม่ได้รดมั้งเขาถึงมองว่าเราไม่ทำ ทุกครั้งที่แฟนกับแม่ทะเลาะกันแฟนก็จะมาร้องไห้ ไม่อยากอยู่แล้วคือเราเองก็ใช่จะไหวทั้งเหนื่อยจากงานกลับบ้านต้องมาข่มจิตปลอบใจแฟน คือเราพยายามปรับตัวเราหลายอย่างมากไม่ให้มีปัญหากับแฟนเพราะไม่อยากให้มันกระทบแฟนมาก ถ้าเขาตายไปจริงๆ เราดึงเขาไม่ได้เวลาเขาดิ่ง มีใครคิดไหมว่าเขาตายเพราะเขาน้อยใจแม่ คนอื่นคงมองว่าทะเลาะกับเราเลยฆ่าตัวตายงี้? เรากับแฟนเองทะเลาะกันรุนแรงน้อยมากส่วนใหญ่จะปัญญาอ่อนใส่กันตลอด เพราะเรารู้ว้าปัญหารอบนอกเรามันเครียดและเยอะมาก เราพยายามศึกษาแฟน ศึกษาโรคเขา ใช้จิตวิทยาในการพูดในการคุย พยายามรักษาจิตเขามาตลอดจนบางครั้งเราเองก็ไม่รู้ตัวว่ามันก็กินจิตใจเราไปเหมือนกันจนวันนี้เขาก็มีอาการดีขึ้นนะ แต่เรากลับแย่ลงเพราะจากการกดดันจากแม่เขา จริงๆ ควรขอบคุณเรามากกว่าไหมที่เราดึงลูกคุณมาได้ขนาดนี้ในขณะที่คุณเอง มีแต่ทำให้เขาเสียใจจากการกระทำเดิม ๆ กลัวแต่เราจะไปเกาะลูกเขากิน ถามจริงลูกคุณมีไรให้เกาะ ขนาดค่ายาเราเองยังเป็นคนช่วยจ่าย จนวันนึงเราไม่ไหวที่จะอดทนจากความกดดันที่เกิดภายในบ้านเลยลาออกจากงาน แล้วย้ายมาอยู่บ้านตัวเองเพราะรู้สึกได้ว่าตัวเองเริ่มไม่โอเคแล้ว จากที่จะเป็นที่พึ่งแฟนกลับจากกลายเป็นภาระแฟนอีก เพราะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ (ตอนตกลงย้ายออกแฟนเห็นสภาพเขาก็เข้าใจ) เลยตกลงว่าพอมาพักอยู่บ้านก่อนไว้จิตใจดีขึ้นมีงานค่อยออกมาอยู่ด้วยกัน ตอนนี้คือเกลียดแม่เขามากจนไม่อยากยุ่งด้วย ถึงกับอยากตัดทุกคนที่เกี่ยวข้องกับแม่แฟนออกไป รวมแฟนดัวย (เพราะยังไงแฟนกับแม่ก็ตัดกันไม่ได้ ยังไงก็ต้องวนเวียน เราไม่อยากมีปัญหาหรือรู้สึกแบบเดิมอีก แต่มันก็ไม่แฟร์สำหรับแฟนว่าเขาผิดอะไร จะเลิกกับเขาเพราะเขาคือลูกคนที่เราเกลียดมันก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่) ไม่รู้ว่าจะเลิกดีไหม? หรือยืดเยื้อภาวะนี้ต่อไปแล้วไปจบที่จิตเวช