ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่ผมอัดอั้นตันใจมากกกกกก(ก ล้านตัว)เหตุเกิดจากบางครั้งเราเปิดfacebookหรือแกรอรีภาพเผลอไปเห็นภาพเธอแล้วผมก็จะฝันเห็นภาพเธอ ตื่นขึ้นมาก็จะโครตทรมาน จนอยากระบายให้คนอื่นฟังแต่ก็ไม่มีใครให้ระบายเพื่อนสนิทก็ไม่มี(มีนั้นแหละแต่ก็เริ่มไม่สนิท)เข้าเรื่องกันดีกว่าผมรู้จักผู้หญิงคนนี้ตอนม.1ครั้งแรกที่เจอก็ไม่ได้รู้สึกชอบเลย แต่พออยู่กันไปเรื่อยๆก็รู้สึกชอบและความรู้สึกนั้นก็ยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อม.2เราได้นั่งข้างกัน ช่วงเวลานั้นผมรู้สึกมีความสุขมากแต่ผมก็ไม่ได้แสดงออก(ผมจะเป็นคนหน้านิ่งๆเด็กหน่อยได้)อยากไปรร.ทุกวันเจอหน้าเธอขนม.ครูจัดห้องเรียนใหม่ย้ายโต๊ะเธอไปข้างหน้าผมก็รู้สึกเศร้านิดๆเป็นหมาหงอยเลยวันนั้น แต่อย่างน้อยก็อยู่ข้างหน้าเรา บางครั้งเธอชอบตีเราเพราะเราแกล้งเธอเวลาเธอดีผมผมรู้สึกดีใจ(หรือเราซาดิสท์55) เวลาความสุขม.ต้นก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วเวลาอันแสนสุข เข้าสู่ม.ปลายเราได้ไปเรียนต่อที่ประเทศจีน.....วันนี้พอแค่นี้ก่อนละกันถ้าอยากให้เล่าต่อก็คอมเม้นบอกผมนะครับ