เกริ่นก่อนว่าตัวผมเป็นโรคไบโพล่าชนิดซึมเศร้า เกิดจากกรรมพันธุ์ และสังคมในครอบครัว
.
โดยเบื้องลึกจิตใจ ผมเป็นคนดีคนนึง ชอบช่วยเหลือผู้อื่น รักพ่อ รักแม่ อยากทำให้พวกเค้าสบาย แต่พวกเค้าก็ชอบทำเรื่องแย่ๆให้ผมด่าเค้าในใจ หรืออยากให้พวกเค้าตายๆไปซะ ผมรู้สึกแย่มากที่มีความคิดแบบนี้ในหัว แต่สองคนนั้นก็สร้างแต่เรื่อง ทำไมอะ การเป็นพ่อแม่ที่ดีมันยากมากนักหรอ ถ้าไม่พร้อมแล้วจะทำให้ผมเกิดมาทำไม สุดท้ายคิดไปคิดมา ผมว่าผมนี่แหละ ควรจะตาย
.
วันไหนที่ผมมีความสุข ผมจะได้ยินเสียงน่ารำคาญของแม่ คอยบ่นจู้จี้จุกจิกคนในบ้าน จนความสุขของผมหายไป พ่อก็เป็นคนอารมณ์ร้อน เอะอะตะคอก เอะอะด่า เอะอะทำลายข้าวของ ผมว่าพ่อแม่ของผมเป็นคนที่ค่อนข้างต่ำตมเหมือนพวกตลาดล่างในสลัม
.
ผมรักพ่อ ผมรักแม่ ผมอยากจะมีความสุขในชีวิต แต่ถ้าเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ สักวันผมคงหายไปจากโลกนี้ ผมควรจะทำยังไงดีครับ อยากเป็นคนคิดดีทำดี แต่เจอพ่อแม่แบบนี้ ผมจิตหลุดทุกที
.
ถ้าจะบอกให้เดินหนี หนีไปไหนอะครับ บ้านผมก็แคบๆ ไม่มีเพื่อนอีกตางหาก ถึงจะหนีได้ แต่ในใจมันก็รู้สึกแย่อยู่ดี เพราะเราไม่ได้เกลียดเค้าจนไม่สนใจอะไร เรากลัวพ่อกับแม่จะลงมือลงไม้กัน มันมีห่วงไง คนที่เคยเจอจะเข้าใจ
.
ถ้าจะบอกให้ไปปฏิบัติธรรม ถ้ามันทำให้มีสติได้จริง ผมว่าคงไม่มีข่าวพระนอนกับสีกาหรอก มันเสื่อมไปหมดแล้วตอนนี้
.
.
ผมอยากรักพ่อ อยากรักแม่ อยากมีชีวิตอยู่ต่อ แต่สองคนนั้นก็บั่นทอนกำลังใจในการจะรัก ในการจะมีชีวิตอยู่ต่อของผมเหลือเกิน นับวันผมยิ่งอยากตาย อยากหายไปจากโลกใบนี้ แต่ผมกลัวเจ็บ กลัวทรมาน เมื่อไหร่จะมีกฏหมายการุณยฆาตสักที ผมอยากไปแบบสบายๆ อิจฉานักโทษประหารสมัยนี้นะ มีฉีดยาให้ผ่อนคายก่อนฉีดสารพิษ ผมว่ามันต้องเป็นการตายที่สบายมากๆแน่เลย