เรื่องเล่ามือที่ 3

สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านทุกท่าน ก่อนอื่นเลยจุดประสงค์ของการมาแชร์ประสบการณ์ที่เคยเป็นมือที่3 คือต้องการสะท้อนบทเรียนของตนเองให้เป็นธรรมทานแก่ผู้อื่นค่ะ และอยากให้ห้องนี้เป็นห้องเตือนใจแก่ผู้ที่กำลังเดินทางอยู่บนทางนี้ จึงอยากให้ท่านที่เคยมีประสบการณ์มือที่ 3 เข้ามาเล่าเรื่องราวของตนเองให้เป็นธรรมทานเตือนใจผู้อื่นเช่นกันค่ะว่าผลลัพธ์ที่แต่ละท่านเจอเป็นอย่างไร

เริ่มเรื่องเลย เราเป็นเด็กเรียนโรงเรียนหญิงล้วน เป็นผู้หญิงอ้วนๆคนนึง (สูง160 กว่าๆ หนัก7-80) หน้าตาธรรมดาและแน่นอนก็จะไม่ค่อยสันทัดกับการมีเพื่อนต่างเพศมากนัก (แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลหรือข้ออ้างของการไปเป็นมือที่3นะคะ)

ตอนนั้นจบ ม.ต้น ที่บ้านก็ส่งไปเรียนต่างประเทศ แล้วพออายุ 18 เราก็เริ่มเข้ามหาลัย (อาจจะเร็วกว่าเกณฑ์นิดหน่อย) เราก็ได้เจอกับผู้ชายคนนึงซึ่งเป็นคนไทยเหมือนกัน เค้าอายุมากกว่าเรา 5-6 ปีได้ เค้ามาเรียนแค่ภาษา ตอนนั้นก็รู้ว่าเขาก็มีแฟนอยู่แล้ว (น่าจะคบกันได้5-6ปี) เห็นเขาเขียนไดอารี่ให้แฟนทุกวันว่าวันนี้ไปทำอะไรๆมาบ้าง มีตุ๊กตาไว้ดูต่างหน้าแฟนเวลาที่คิดถึง ตอนนั้นก็รู้สึกว่าเป็นคู่ที่น่ารักจัง ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะก็รู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว

ตอนนั้นเรา 2 คนก็จะมีพี่ผู้ชาย 1 คน กับญาติของเราที่เป็นผู้ชาย1 คน และ พี่อีกคนนึงที่เป็นทอมอยู่กลุ่มเดียวกัน เวลาไปไหนมาไหนก็ไปกัน 5 คน ชีวิตก็ดำเนินไปตามปรกติ เราเป็นคนขี้เล่น เฟรนลี่ ชอบร้องเพลง ส่วนพี่เค้าเป็นผู้ชายที่อารมณ์ดี มีมุกเยอะ เล่นกีต้าได้ ในบรรดา 5 คน เรากับเค้าก็เข้ากันได้ดีมากที่สุด

ตอนหลังจากการที่เป็นแค่พี่น้องธรรมดา เค้าก็เริ่มส่งข้อความมาคุยกับเรามากขึ้น (ตอนเช้าก็จะทักมาบอก Morning ตอนเย็นก็จะทักมา Good Night) ตอนนั้นเราก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ จะส่งข้อความอะไรมาบ่อยๆ ยิ่งกับผู้หญิงอ้วนๆแบบเราเนี่ยนะ? (คือตอนนั้นถ้านอกจากเรื่องนิสัย กับเรื่องที่ช่วยเรื่องเรียน ก็คิดว่าคงรูปร่างหน้าตาไม่มีอะไรเอาไปดึงดูดผู้ชายอะไรได้เลย) พอเจอแบบนั้นทุกวันมันก็เลยเริ่มคิดแล้วว่า ไม่ใช่ละ (จริงๆคือถ้าตอนนั้นมีสติมากพอมันจะไม่เป็นอะไรที่ทำให้เราฝังใจและเป็นปมมาจนถึงปัจจุบันนี้เลยจริงๆ)

หลังจากนั้นเราก็คิดว่าคุยกันไม่เป็นอะไรหรอก ไม่ได้จะไปแย่งเขามาสักหน่อย ก็คุยไป คุยไปคุยมามันก็เริ่มเลยเถิดไปถึงขั้นที่มีอะไรกัน ด้วยความคิดที่ว่า “ไม่เป็นไร ไม่ได้จะไปแย่งเขามา ไม่ได้ต้องการให้เขาเลิกกันเพราะเรา เราก็อยู่ในที่ของเรา” 

เราคิดเข้าข้างตัวเองมาก (ประมาท) ว่าที่เขามาคุยกับเราเป็นเพราะเค้าน่าจะรู้สึกว่าเค้าอยู่กับเราแล้วมีความสุขมากกว่าอยู่กับแฟนของเขา เขามีปัญหากับแฟนบ่อยขึ้น ไม่ชอบรับสายแฟนเวลาที่อยู่กับเรา ไม่ค่อยสนใจแชทแฟนจุดๆนั้นมันทำให้เรารู้สึกว่าเขาให้ความสำคัญกับเรา สุดท้ายเค้าน่าจะเลือกเรา... (คิดผิด)

เหตุการณ์มันก็เป็นแบบนั้นมาอยู่เกือบปี แต่ระหว่างนั้นเราทุกข์ใจทุกครั้งที่เราเห็นรูปเค้ากับแฟนของเค้า เราเข้าไปดูรูปเขากับแฟนที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันในเฟสบุ๊ค ใจเราก็ยิ่งเจ็บ เราไม่เคยรู้สึกสบายใจเลยเวลาที่อยู่กับเค้า เรารู้สึกว่าตัวเองต้องทำอะไรหลบๆซ่อนๆ ไปไหนมาไหนรู้สึกไม่มั่นใจ กลัวคนอื่นเห็นแล้วเอาไปนินทา (มีตราบาปในใจ)

*เดี๋ยวมาเล่าต่อค่ะ*
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่