ขอเกริ่นก่อนค่ะว่าเราอยู่ห้องสายภาษา และชอบภาษาญี่ปุ่นเพราะดูเมะนี่แหละ555 เพราะชอบก็เลยอยากเรียน ตอน ม.ต้น ก็มานั่งดูบทสนทนาญี่ปุ่น จำศัพท์ที่เจอบ่อยๆในเมะ เรารู้ค่ะว่ามันยาก(มากก ก.ล้านตัว) แต่มีกำลังใจในการเรียนตลอด ขี้เกียจบ้าง ท้อบ้าง แต่เราก็ฝึกๆ จำๆ ไปเรื่อยๆ ไม่ได้ซีเรียส ตอนนั้นตั้งใจว่า พอขึ้น ม.ปลาย เมื่อไหร่จะเรียนแบบจริงๆจังๆ

แต่....

มันไม่ใช่แบบที่คิดเนี่ยสิ ญี่ปุ่น 1 คาบต่ออาทิตย์！！แม่เจ้า！！เห็นตารางสอนทีแทบเป็นลม นี่คิดแล้วว่าเวลาเรียนแค่นั้นเซนเซย์จะสอนทันไหม555 เหมือนทาง รร. จะเน้นให้เรียนเกาหลีมากกว่า มีเกาหลีทุกวันเลย แต่เกาหลีก็ไม่ยากนะ แรกๆเราเรียนได้ แถมง่ายกว่าญี่ปุ่นเยอะเลย คิดว่าจะเรียนไว้เป็นภาษาเพิ่มเติม

แต่ว่าเพื่อนที่เป็นติ่งเกาหลีพวกนางเก่งมากแม่ Y-Y ตามไม่ทันจ้า และตัวการที่ทำให้เราไม่ชอบวิชาเกาหลีเลยคือ "ครูคนสอน" บางทีเขาชอบทุบกระดาน ปังๆๆ เสียงดังมาก และมีหลายหนที่เพื่อนทั้งห้องคิดว่าเขาอารมณ์ร้าย เราเป็นคนไม่ชอบอะไรเสียงดังอยู่แล้วด้วย เรียนกับเขาแทบไม่มีความสุข กลายเป็นว่าไม่อยากเรียนไปเลย

คือไม่ชอบเรียนเกาหลีเพราะเขาเลยแหละ เรารู้สึกฝืนเวลาเรียนกับเขา   ด้วยความที่เพื่อนเกินครึ่งห้องเป็นติ่งเกาหลี พวกนางเลยเก่งมากก เขาเลยชอบคิดว่าทั้งห้องเรียนรู้เรื่องแล้ว ทุกวันนี้นี่ยังแปลเกาไม่ได้สักประโยคเลยจ้า (เส้า)  ซึ่งล่าสุดสอบเกาไป(ข้อสอบเกาหลีล้วน ไม่มีอังกฤษเลย) คะแนนเต็ม 40 เราไม่ถึง 10 เลย... บัดซบมาก (T-T)

ตอนขึ้น ม.4เทอม2 เพื่อนเริ่มเก่งๆกัน เราแทบไม่มีกำลังใจเลย เหมือนถูกทิ้งอะ บางทีเหมือนเพื่อนมันก็กวนนะ พอมีคำที่มันไม่รู้มันก็หันมาถามเรา " คำนี้/ประโยคแปลว่าว่าไรวะ" ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเราตอบไม่ได้ ซึ่งมันถามแบบนี้ทุกคาบ เฮ้อ จี้ประสาทมาก ละมันเก่งเกาซะด้วยนะ

เรากลายเป็นคนใบ้ไปเลยในวิชาเกา และทุกครั้งที่เรียนโคตรไม่มีความสุข พอคิดว่าขึ้นม. 5 คงได้เรียนญี่ปุ่น ไม่ใช่เลย! เกาทุกวันเหมือนเดิม เราโง่หนักกว่าเดิมอีก แถมครูคนสอนยังเป็นคนเดิมอีก ฮ่วย!

แค่จะมาระบายเฉยๆค่ะ ได้แต่เรียนให้ไม่ติด 0,ร คงหวังได้แค่นั้นแหละ เพราะเราไม่ได้เลย....

ทั้งที่เข้าสายนี้เพราะอยากเรียนญี่ปุ่นแท้ๆ。。。