ถุงมือเรื่องสั้น เรื่องที่ 4 และเป็นเรื่องสุดท้ายของวีคนี้ครับ ^^

เป็นเรื่องของชายผู้เข้าสู่วัยผู้ใหญ่แล้ว เพราะลูกชายของเขาเองบอกว่าพ่อแก่แล้ว วันดีคืนดี ได้เจอเพื่อนหญิงเก่าคนหนึ่งสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แล้วเพื่อนหญิงนั้นก็ได้เผยความลับบางอย่างซึ่งเขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยให้เขาได้รับรู้...

อะไรคือความลับดังกล่าวที่เพื่อนเก่าเผยให้เขาได้รับรู้ และรับรู้แล้ว เขาจะเป็นอย่างไร...

คำถามที่สำคัญคือ ทำไมจึงเป็น "ความหม่นเศร้าอันงดงาม" ???

ตามมาหาคำตอบด้วยกันสิครับ... ^^

 “ฮีโร่! คุณคือฮีโร่”

    ผู้หญิงสวมสูทสีครีมร่างอวบ ผมหยักศกซอยสั้นร้องทักเสียงไม่เบานัก ทำให้เขาละสายตาจากหนังสือในมือ มองเธออย่างทึ่งจัดขณะเดินตรงเข้าไปหาเขาที่มุมหนึ่งในร้านหนังสือ

    “จำกันไม่ได้ใช่ม้า ?” เธอทำเสียงล้อเลียนแล้วก็หัวเราะชอบใจ

    “โทษนะครับ...นี่..เอ่อ...” เขายังยิ้มน้อย ๆ ปะปนอาการเขินอายพร้อมกับนึกโกรธตนเองที่ที่นึกชื่อเธอไม่ออก ก็คนที่เรียกชื่อเขาด้วยคำนี้มีอยู่กลุ่มเดียวเท่านั้น

    “นึกออกมั้ย ทายมาซะดี ๆ”

เธอยังคงชอบอกชอบใจที่เห็นสีหน้าเขาตกประหม่าจนรู้สึกว่าเลือดฉีดขึ้นที่บริเวณใบหน้า และเขาคงจะเป็นเช่นนั้นอีกพักใหญ่ถ้าเธอไม่ได้รีบบอกชื่อของตนเองออกมา กิ๊บ อดีตเพื่อนสาวต่างคณะในรั้วสถาบันเดียวกันครั้งยี่สิบปีก่อนที่อยู่หอพักใกล้กัน เธอช่างปราดเปรียว ร่าเริง และช่างเจรจาทุกครั้งที่พบหน้า แล้วครั้งนี้ก็เป็นเธออีกเช่นเคยที่เป็นฝ่ายซักถามและกระเซ้าเย้าแหย่เขาอย่างคนอารมณ์ดี

คุยกันประสาเพื่อนร่วมสถาบันเก่าได้สักพัก เธอก็ขอปลีกตัวกลับไปก่อนเพราะนัดหมายคุยธุรกิจในอีกสถานที่หนึ่ง เขายิ้มกว้างให้เธอขณะโบกมือร่ำลาและยืนมองเธอหันหลังเดินกลับออกไปจากมุมนั้น

แต่พอสาวเท้าออกไปได้ไม่กี่ก้าว เธอกลับชะงักแล้วเหลียวกลับมามองหน้าเขาอีกครั้ง

“ฮีโร่”

“ครับผม”

“จำแหวนได้มั้ย ?”

“แหวน...แหวนคณะเดียวกับกิ๊บน่ะเหรอ ?” เขายังไม่ค่อยมั่นใจ

“ใช่”

“คนที่ทำชมรมวรรณศิลป์ใช่มั้ยครับ ?”

“ช่ายแล้ว ถูกต้อง” เธอเดินอมยิ้มเข้ามาใกล้

“ทำไมหรือครับ ?”

“ความลับนะ” เธอทำหน้าขึงขัง ลดเสียงเป็นกระซิบ “ตอนนั้นน่ะ...แหวนเขาหลงรักเธอล่ะ ไปนะบ๊ายบาย”

พอพูดจบ เธอก็หมุนตัวกลับและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้เขายืนงงหน้าตาร้อนผ่าวอยู่คนเดียวอย่างนั้น ก่อนที่จะค่อย ๆ หันกลับมาดูหนังสือในมือที่เปิดค้างไว้....

นั่นคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ แล้วมันก็มีอิทธิพลมากพอสมควรกับการที่วันนี้ทำให้เขาต้องหาเวลารื้อค้นภาพถ่ายเก่าที่เก็บไว้ในตู้เก็บของซึ่งตั้งไว้บนบ้าน ขณะที่พลิกแต่ละหน้าของสมุดภาพถ่าย ใบหน้าของเด็กสาวคนหนึ่งที่เคยเลือนรางอยู่ก็ค่อยชัดเจนขึ้นเหมือนการปรับเลนส์กล้องถ่ายรูป

...ยามเย็นที่ฟ้าโปร่ง สายลมพัดโชยอ่อน บนทางเดินขึ้นเนินเพื่อไปยังตัวบ้านพักสำหรับนักศึกษาที่เดินทางมาร่วมอบรมกิจกรรมฝึกทักษะผู้นำในบริเวณอ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่ทางภาคตะวันตก มีเธอกับเพื่อนอีกสองคนที่เดินนำหน้ากลุ่มของเขาขึ้นไป พวกเธอแต่งกายคล้ายกันมากในชุดเสื้อเชิ้ตหลวม ๆ แขนสั้นบ้าง แขนยาวบ้าง และกางเกงยีนขายาว แต่เธอเพียงคนเดียวที่ไว้ผมยาวรวบเปิดหน้าผาก ระหว่างนั้น เพื่อนจอมทะเล้นของเขาคนหนึ่งกระโดดมาจากด้านหลังแล้วใช้ขาทั้งสองขึ้นคร่อมแบบคนควบม้าพลางส่งเสียงดังพร้อมตบไหล่เขาแรง ๆ

“ฮีโร่เพื่อนยาก พาข้าออกศึกเดี๋ยวนี้ !“

เสียงหัวเราะครื้นเครงของเพื่อน ๆ ในกลุ่มเขาทำให้พวกเธอต่างหันกลับมามอง แล้วก็หัวเราะออกมาในแบบเดียวกัน เธอมีท่าทีเขินอายขณะที่เพื่อนสาวอีกคนร้องแซวเมื่อเห็นเขาแสร้งทำท่าม้าควบแซงหน้าพวกเธอขึ้นไป

“ห้ามสะบัดข้าตกนะโว้ย” คนขี่ตะโกนลั่น

และท่ามกลางแสงนวลของดวงเดือนในค่ำคืนนั้น ก็มีเสียงกีตาร์จากปลายนิ้วของเขาพร้อมด้วยถ้อยคำที่เรียงร้อยไว้ด้วยความรู้สึกล่องลอยผสานไปกับอณูของราตรี คือช่วงเวลาแห่งหัวใจของคนหนุ่มสาวที่เบิกบานแท้จริง ทว่า เธอและเพื่อน ๆ ไม่ได้ออกไปร่วมวงด้วย อาจเป็นด้วยยังไม่เคยคุ้นกันมากนักเพราะการที่เรียนต่างคณะ ดังนั้น ถ้าไม่นับเวลาทำกิจกรรมในห้องประชุมรวม เขามักได้พบพวกเธออีกครั้งในมื้ออาหาร

    เขาจำได้ว่าเคยล้อเลียนเธอไว้ด้วยบางประโยคขณะที่เธอนั่งในสำรับอาหารพร้อมเพื่อนสนิท

    “กินเยอะ ๆ หน่อยนะแหวน เดี๋ยวจะเป็นลม”

    “รีบกินนะแหวน เดี๋ยวหมูในจานหายหมด”

    เธอไม่เคยตอบโต้ มีเพียงรอยยิ้มบาง ๆ และแววตาที่เปี่ยมมิตรสำหรับเขา...

เขาเห็นภาพถ่ายของกิจกรรมนั้นจำนวนหนึ่ง ภาพหมู่กับเพื่อนร่วมคณะที่ด้านหน้าเขื่อน ภาพกิจกรรมในห้องประชุม และภาพของใครอีกสองสามคนขณะเดินเล่นในเขตน้ำตกก่อนเดินทางกลับ แต่กลับไม่พบภาพของเธออยู่ในนั้นแม้แต่ใบเดียว

“ความลับนะ....ตอนนั้นแหวนเขาหลงรักเธอล่ะ”

เสียงของกิ๊บ เพื่อนสนิทของเธออีกคนยังติดในโสตของเขาตั้งแต่ได้ยินที่ร้านหนังสือ

เธอหลงรักเขาหรือนี่...เขาใจหายโดยไม่รู้เหตุผล ผู้หญิงขรึม ๆ นัยน์ตาเศร้า มีเพียงรอยยิ้มคนนั้นมาหลงรักเขา...
    
หวนนึกไป นับแต่กิจกรรมนั้นเป็นต้นมาก็มีเพียงครั้งเดียวที่เขาและเธอได้พบกันโดยบังเอิญในโรงอาหารเมื่อเขากลับไปเยี่ยมเยียนกลุ่มเพื่อนหลังจากตนเองสอบเข้าสถาบันใหม่ในปีต่อมา

เช้าวันนั้น เธอสวมชุดนักศึกษาเรียบร้อย ส่วนเขาสวมเสื้อเชิ้ตลำลองทับชายไว้ในกางเกงยีน ต่างคนต่างถือถาดอาหารเดินไปที่โต๊ะเก็บช้อนและเครื่องปรุงรสต่าง ๆ เขายิ้มและก้มศีรษะให้ขณะที่เธอทักทายเบา ๆ และพยายามจะหลบสายตา

“สวัสดีฮีโร่”    

“สวัสดีครับแหวน”

    เพียงเท่านั้นจริง ๆ แล้วเขาก็ไม่ได้กลับไปที่สถาบันแห่งนั้นอีกเลย...

    เขายังคงค้นหาสมุดภาพถ่ายเล่มอื่น ๆ ขณะที่พยายามใช้ความคิดว่าเคยทำกิจกรรมอะไรไปบ้างในช่วงเวลานั้น ภาพใบหน้าเพื่อน ๆ หลายคนปรากฏในอิริยาบถแตกต่างกัน เขาเผลอยิ้ม และบางคราวก็หัวเราะเบา ๆ ออกมา
  
    ภาพสุดท้ายที่พบในสมุดสะสมคือภาพกลุ่มนักศึกษาทั้งหมดพร้อมสัมภาระที่มีรถบัสเป็นฉากหลัง มันน่าจะเป็นกิจกรรมครั้งนั้น เขาเพ่งมอง ไล่สายตาดูคนในภาพทีละคน ภาพระยะไกลทำให้ดูยากว่าใครเป็นใคร บางคนสวมหมวก บางคนโพกผ้าที่ศีรษะ เขาจำไม่ได้ว่าเธอสวมหมวกหรือไม่...

    “พ่อ! พ่อ!”

    เสียงลูกชายคนเล็กจากชั้นล่างดังก้องขึ้นมาก่อนจะมีเสียงวิ่งขึ้นบันได
  
    “ว่าไงลูก ?”

    “แม่บอกว่าให้แต่งตัวได้แล้ว เผื่อรถติด” ประโยคสุดท้ายจบลงที่ร่างของคนพูดโผล่เข้ามาทางประตูพอดี “พ่อหาอะไรเหรอ ?”

    เขาทยอยเก็บสมุดภาพถ่ายใส่เข้าไปในชั้นวางของตู้ใบเดิม ยังไม่ทันตอบลูกชายก็เข้ามาหยิบไปเล่มหนึ่งเพื่อเปิดดูบ้าง

    “โห รูปพ่อกับเพื่อนเยอะแยะเลย”

    “พ่อหล่อมั้ย ?”

    ลูกยิ้มจนตาหยีก่อนที่จะพยักหน้า นัยน์ตาชั้นเดียวคู่นั้นถอดแบบไปจากเขาไม่ผิดเพี้ยน

    “หล่อ ในรูปหล่อ”

    เขารับสมุดภาพจากมือลูกไปวางไว้ที่เดิมแล้วปิดบานประตูตู้ตามหลัง
    
    “แล้วตอนนี้ล่ะ ?”

    ลูกชายแหงนดูเขาแล้วพูดช้า ๆ

    “ตอนนี้ก็หล่อ...แก่ด้วย”

    ลูกชายพูดจบก็วิ่งตื๋อนำหน้าไปที่บันได เขาหัวเราะขณะที่เดินตามหลังไป ผ่านกระจกเงาบานเล็กที่แขวนไว้ก่อนจะถึงเชิงบันได เขาหยุดสบตากับชายในกระจก กาลเวลาเริ่มแต่งแต้มริ้วรอย สีผิว และและสีผมให้เขาจนแทบเป็นอีกคนหนึ่ง ถ้าพบกันวันนี้ เธอจะจำเขาได้ไหมหนอ

    พร้อมกับหัวใจพองฟูเมื่อได้รับรู้ว่า ยังมีผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่มาหลงรัก เขาก็สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า ช่างเป็นความหม่นเศร้าอันงดงาม