สวัสดีคะ ดิฉันอายุ 26 ปี ต้องออกจากงานเพราะพิษโควิด19 หลังจากนั้นดิฉันกลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่ที่ต่างจังหวัด(ในภาคเหนือ ครอบครัวประกอบธุรกิจส่วนตัว)ได้ประมาณ 2 อาทิตย์ พ่อและแม่ก็บอกให้ฉันไปเฝ้าลุงที่ รพ แห่งหนึ่ง เพราะลุงป่วยเป็นโรคมะเร็งขั้นรุนแรง  (ที่จริงก็ไม่ได้ถึงกับเฝ้าคนป่วย แต่ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณป้ามากกว่า)  ครอบครัวลุงมีลูก 4 คน ลูกสาวคนที่ 1 มีธุรกิจส่วนตัวเล็กๆ มีครอบครัวแล้ว มีลูกชาย 4 ขวบที่ต้องไป รร และสามีอยู่ต่างจังหวัด ลูกสาวคนที่ 2 เรียนมหาวิทยาลัยปี 4  ลูกชายคนที่ 3 ทำงานอยู่ตัวคนเดียวแต่เป็นคนที่ไม่เต็มบาทเพราะเคยได้รับอุบัติเหตุร้ายแรง และลูกสาวคนที่ 4 เรียนอยู่ ม.5 อาศัยอยู่กับพี่สาวคนที่1 แม้จะไม่ได้ใช้แรงหนักในการอยู่ รพ แต่ดิฉันก็คิดอยู่ตลอดเวลาว่ามันไม่ใช่ที่ของฉัน ฉันไม่อยากมองไปทางไหนก็เห็นแต่ความทุกข์ เช่นการที่ลุงนอนทรมาร หรือการพูดคุยกับคุณป้าที่มีอาการท้อ แววตาเศร้า หลายทีที่ร้องไห้ ฉันไม่ได้ว่าป้าไม่ควรทำแบบนั้นนะ ฉันเข้าใจลุงและป้าดี แต่ฉันก็ไม่สามารถที่จะปลอบหรือให้พลังบวกกับแกได้ทุกวัน  ฉันก็เมื่อยใจเป็นและที่สำคัญฉันไม่กล้าบอกใครว่าไม่อยากอยู่ รพ แล้ว  (เพราะมันเหมือนเป็นประโยคที่พูดไม่ได้) พ่อแม่และญาติทุกคนคิดว่า "ฉันที่ไม่มีงานทำ" เหมาะสมที่สุดแล้วที่ต้องไปอยู่ รพ เพราะนอกนั้นทุกคนก็มีครอบครัวและดูแลธุรกิจส่วนตัว ที่จริงครอบครัวของลุงคือครอบครัวที่มีฐานะดีมาก แต่ฉันก็ไม่กล้าเสนอหรือถามป้าและญาติๆว่าจ้างคนมาอยู่เป็นเพื่อนป้าดีไหม ฉันทุกข์ใจจริงๆ เพราะต้องอยู่ รพ มาเป็น 10 กว่าวันแล้ว (กลับไปนอนบ้าน 2 ครั้ง เพราะมาญาติหรือลูกลุงมานอนบางคืน) และอาจจะต้องเข้าๆ ออกๆ รพ แบบนี้เป็นเดือนๆ แม้จะไม่มีงานทำแต่ก็ไม่มีใครถามฉันสักคำว่าอยากทำไหม ทุกคนมีแต่บอกว่าให้ทำอย่างงั้นอย่างงี้ คำว่า "ญาติ" คำนี้มันลึกซึ้งมากนะ มันมีความหมาย เราเข้าใจดี แต่เราแค่อยากให้มีความชัดเจนในการพึ่งพาอาศัยกันแบบพอดีสักหน่อย ไม่ใช่ว่าจะให้ฉันอยู่ที่ รพ ตลอดเลย ฉันไม่โอเค แต่ฉันก็บอกใครไม่ได้