สรุปคร่าวๆ จากที่เคยอ่านจากพระไตรปิฎกครับ
บางคนทำบุญบ่อยแต่ก็ได้บุญน้อย อาจมีสาเหตุเกี่ยวเนื่องดังนี้

การทำทานให้ได้บุญ ได้อานิสงส์มากๆ มีหลักการคร่าวๆ คือ
   ต้องทำให้ไว ตัดสินใจได้ให้รีบทำเลย ทำทันทียิ่งได้บุญมาก ทำช้าไปไม่กี่ชม. บุญก็ลดไปเยอะแล้ว เช่น ตัดสินใจเมื่อยาม 1 ว่าจะถวายผ้า แล้วไปถวายยาม 4 ก็เลยได้เป็นแค่คหบดีใหญ่ ถ้าทำบุญตอนยาม 1 ก็ได้เป็นมหาเศรษฐี  ยาม 2 เป็นเศรษฐี  ยาม 3 เป็นอนุเศรษฐี

ผู้ให้และผู้รับบริสุทธิ์ กิเลสน้อย ศีลมากย่อมได้บุญมาก
การทำบุญกับคนมีศีลมาก ได้บุญมากกว่าทำกับคนมีศีลน้อย
ทำสังฆทานได้บุญมากกว่า > พระ > เณร > ศีล 8 > ฆราวาสศีล 5 > มนุษย์ไร้ศีล > สัตว์เดรัจฉาน
 
วัตถุที่ทำทานบริสุทธิ์ ได้มาโดยสุจริต และถ้าดีกว่าของที่ตนใช้ เป็นของประณีต ก็จะมีอานิสงส์มากกว่าของไม่ดี
 
จิตผู้ให้ปลื้มใจ ปีติ เลื่อมใส จิตผ่องใสทั้งก่อน ขณะทำทาน และหลังทำทาน  ให้โดยความเคารพ ให้ด้วยมือของตน ย่อมได้บุญมาก

ให้ทานโดยไม่ทำให้ศีลขาด ให้แล้วไม่เสียดาย(เสียดายไม่ได้บุญ) ให้แล้วไม่เอาคืน

เหล่านี้เป็นต้น ใครมีอะไรก็เพิ่มเติมได้ครับ ถ้าขาดตกบกพร่องก็ขออภัยไว้ด้วย