คือเราอ้ะ ไม่ได้อยู่กับแม่ตั้งแต่เด็กๆ เราอยุ่กับตายาย พอเราจะเข้ามหาลัยเราสอบไม่ติด เลยต้องดรอปเรียน แล้วมาหาแม่ที่กรุงเทพ พอมาอยู่เราคิดว่าแม่คือคนที่เจ้าใจเราทุกเรื่อง(โทรคุยกันบ่อย)แต่ความเป็นจริง มันไม่ใช่เลย เราเหมือนมีกำแระหว่างตัวเรากับแม่ ทุกครั้งที่เราทำอะไรไม่ถูกใจ เค้าก็จะให้คำพูดที่มันรุนแรง อย่างเช่น กุญแจบ้านมันพัง แล้วเราเปิดไม่ได้ เค้าก็ด่าเราว่า ทำไมโง่จัง แค่นี้ก็เปิดไม่ได้ คือ....ต้องให้เรารู้สึกยังงัยอ้ะ เวลาเราเปิดประตูบ้านทิ้งไว้งี้(เราลืม)เป็นประตูมุ้งลวด เค้าก็มาว่าเราว่า จะเปิดประตูทั้งไว้ทำไม พอวันถัดมา เราเห็นประตู(มุ้งลวด)เปิดอยู่ เราเลยเดินไปปิด เค้าก็ตะคอกใส่เราว่า เปิดออกสิ จะปิดทำไม เราเอ๋อ-เลยจ้า คือเราท่องในใจตลอดเลยว่า ให้อดทน ขอแค่สอบเข้ามหาลัยติดก็จะหลุดพ้นแล้ว