เราเป็นคนที่ไม่ค่อยไม่ค่อยสนใจคนอื่นค่ะแต่ชอบแสร้งว่าสนใจนิสัยแบบนี้แย่รึเปล่าค่ะ?

 เรื่องนี้
มันเริ่มจากที่เราโดนเพื่อนในห้องเมินในช่วงประถมแล้วลามไปทั้งโรงเรียนตอนแรกรู้สึกแย่มากค่ะที่อยู่ๆก็โดนเมินทั้งๆที่เราทำตัวดีกับทุกคนไม่เคยด่าใครก่อนเราเลยเริ่มเก็บตัวใช้เวลาอยู่ตัวเองแล้วมันก็มีความรู้สึกว่าจะไปแคร์ทำไมแล้วเราก็เลิกแคร์คนอื่นไปเลยค่ะ
พอขึ้นม.ต้นเราก็กลับมามีเพื่อนค่ะมีคนที่เข้าใจเราคอยอยู่ด้วยเรารู้สึกแย่มากค่ะที่เราไม่สนใจเขาเลยเราเลยเริ่มเสแสร้งค่ะเสแสร้งกับทุกคนรวมถึงครอบครัวด้วยว่าเราแคร์เขานะทั้งๆที่เราไม่แคร์เลยว่าเขาจะเป็นอยากไงจากที่บางคนอ่านมาอาจจะไม่เข้าใจเรานะคะว่าเราไม่แคร์เขาตรงไหน
คือเรารักทุกคนที่ทำดีกับเราค่ะแต่เรารู้สึกว่าเรื่องที่เกิดกับเขาไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่เราก็จะรู้สึกแค่ว่าแล้วไงอ่ะไม่ใช่เรื่องที่เราต้องยุ่งไม่สนใจเขาเลยค่ะจะเป็นยังไงก็ช่างสิแต่เราแสร้งว่าเราเป็นห่วงทั้งที่รู้สึกแบบนั้น
มีครั้งหนึ่งพ่อกับแม่จะหย่ากันแล้วพ่อออกไปจากบ้าน
แม่ร้องไห้ค่ะแม่เป็นห่วงเราว่าเราจะเป็นยังไง
แต่เรารู้สึกแค่ว่าแล้วไงเราไม่ห่วงใครเลยแต่รู้สึกผิดค่ะที่เราไม่รู้สึกอะไรเลยตอนนั้นสงสารแม่มากค่ะที่เราไม่รู้สึกอะไรเลย
(ปัจจุบันพ่อกับมาอยู่ด้วยกันแล้ว) 

มีครั้งหนึ่งเพื่อนย้ายโรงเรียนค่ะ
เพื่อนร้องไห้เกือบทั้งห้องเราไม่รู้สึกอะไรเลยตอนลาๆกันเพื่อนก็เดินไปส่งเพื่อนขึ้นรถค่ะเราเลือกนั่งเรียนต่อค่ะแล้วพอเพื่อนส่งกันเสร็จเพื่อนที่กับเข้ามา (เพื่อนสนิดเรา) ก็บอกร้องได้นะไม่ต้องกลั่น (เราตัวสั่นตั้งแต่บอกลาตอนเพื่อนถามก็ยังไม่หยุดสั่นเราสั้นเพราะรู้สึกผิดไม่ได้เศร้า) แล้วเราก็แสร้งเหมือนเศร้าแล้วเพื่อนก็กอดเราแล้วก็ร้องไห้ค่ะตอนนั้นได้แต่ปลอบแล้วเช็ดน้ำตาให้เพื่อนค่ะ

(มีมากกว่านี้แต่ขี้เกียจพิมพ์ค่ะ) 

ถ้าถามว่าเราแคร์พวกเขาไหมเราก็แคร์ค่ะ

แต่เราไม่รู้ว่าต้องแสดงออกอย่างไงแล้วเราก็ไม่ค่อยสนใจพวกเขาด้วยค่ะส่วนมากเรากลัวและรู้สึกผิดค่ะ

ที่เล่ามาอยากรู้ต้องทำไงคะแล้วถ้าทุกคนรู้ว่าเราเสแสร้งเขาจะรู้สึกแย่ไหมคะแล้วเราเป็นแบบนี้นิสัยเราแย่ไหมค่ะ? เราควรพบหมอรึเปล่า

ปล. ผิดพลาดยังไงขอโทษด้วยค่ะใช้ครั้งแรก
ขอร้องอย่าด่าและใช่คำหยาบในการตอบนะคะเราแค่ไม่เข้าใจว่าต้องทำไงเลยเสแสร้ง
เราอยากให้มีคนช่วยแนะนำนะคะ

และเราขอขอบคุณสำหรับคนที่ช่วยแนะนำเราถ้ามีหน่ะนะ