เราเป็นคนติดคุณยาย เพราะท่านเลี้ยงมา ตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็เรียนจังหวัดใก้ลๆบ้าน(ทั้งเรามีรถยนต์ สามารถกลับเสาร์อาทิตย์ได้ง่าย) 
พอเรียนจบก็หางานทำมาเรื่อยๆเพราะงานหายากมากในช่วงนี้(ช่วงโควิด) แถวจังหวัดที่ใก้ลๆบ้าน แต่ก็มีเพื่อนที่ทำงานแล้วซึ่งก็ทำงานในจังหวัด
ที่ไม่ไกลมากเเนะนำงานมา เราก็เลยสมัครแล้วเราก็ได้งานนั้นจริงๆ ซึ่งเรามารู้ที่หลังว่างานนั้นต้องมาทำในกรุงเทพฯ เราไม่มีเวลาตัดสินใจเลยเนื่องจาก
ทางบริษัทต้องการบุคคลากรด่วน(โทรวันนี้ ต้องมารายงานตัวใน3วัน) และทางบริษัทรับข้อเสนอของเงินเดือนที่เราขอ ทำให้เราตกลง
ตอนเรามาพ่อ แม่ และแฟนเป็นคงมาส่ง แล้วก็กลับ(แฟนไม่สามารถมาอยู่ด้วยได้เพราะต้องติดสัญญาจ้างอีก 2 เดือน) ทำให้เราอยู่คนเดียว ไม่มีคนรู้จักแถวนี้เลย
 
สัปดาห์แรกมีคิดถึงบ้านมาก ดูกล้องวงจรปิดบ่อยๆ เราเห็นยายร้องไห้ เราก็อารมณ์ดาวน์ลง แต่ไปทำงานได้เจอที่ใหม่ๆ งานใหม่ๆ ใช้เวลากับการเรียนรู้งานคุยกับแฟน แม่ ยาย ตลอด 
 
พอเข้าสัปดาห์ที่สองมีแพลนจะกลับบ้านเพราะหยุดยาว ก็ทำการจองตั๋วเครื่องบินไว้แล้ว ทำงานได้วันจันทร์ เราโดนเจ้าของพื้นที่หรือเปล่า โทรมาด่าแบบไม่ฟังเราอธิบายขอชื่อ-สกุลไป บอกว่าเราโทรมาก่อกวน มิจฉาชีพ เราบอกว่าโทรผิด ขอโทษก็แล้ว (งานที่เราทำ ทำเกี่ยวกับประสานงานเจ้าของพื้นที่และทางบริษัท) อารมณ์ดาวน์ลงกว่าเดิม เรากลับมาที่ห้องเราเริ่มร้องไห้ มีความคิดถึงบ้านและความเครียดจากงานร่วมกัน เราพยายามบอกตัวเองว่า อยู่ที่นี้เพื่อเงิน เพื่อที่บ้านจะได้ไม่ต้องทำงานหนักเราคิดว่าตื่นขึ้นมาจะดีขึ้น แต่กลับแย่ลง เวลาเราโทรคุยกับที่บ้าน ได้ยินเสียงที่คุ้ยเคยเราก็เริ่มน้ำตาไป ไปทำงานเราเริ่มไม่รู้สึกอยากทานอาหาร เราทำงานจนหัวหน้าบอกว่าไปทานข้าวก่อนไหม(ตอนนั้นเวลา 15:300)แล้ว พอเลิกงานเราร้องไห้แล้วที่บ้านก็โทรมา เราปรับเสียงไม่ทัน ยายได้ยินยายก็ร้องไห้ตาม ทำให้เราอดทนไม่ไหว ปล่อยโฮออกมา
 
ถึงวันที่ตั้งกระทู้นี้ เรามีอาการ นอนไม่ค่อยหลับ ร้องไห้ตลอดเวลา ไม่อยากอาหาร คิดฟุ้งซ่าน คิดว่าจะลาออกกลับบ้านแต่ก็บอกว่าจะทำให้ที่บ้านลำบาก ช่วยหาวิธีที่ทำให้เราหายจากอาการหรือว่าบรรเทาอาการ Home sick หน่อยค่ะ