ตามหัวข้อเลยครับ ผมก็เเค่ท้อเเท้กับชีวิต เเฟนทิ้ง ตกงาน ทำอะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่าง พ่อเเม่ก็ไม่เข้าใจ จิงๆต่างคนต่างอยู่กับพ่อเเม่มาตั้งเเต่อายุ 16 เวลาเสียใจหรือเกิดเรื่องอะไร ก็จะอยู่ตัวคนเดียวตลอด เพื่อนที่คบๆอยู่ ก็ค่อยๆหายไปทีละคน จนตอนนี้ไม่เหลือเเล้ว จากไปเเบบดีๆก็มี จากไปเเบบเเย่ๆก็มี
เมื่อก่อนก็คิดนะว่าอยู่คนเดียวอะอยู่ได้ มันก็อยู่ได้เเหละ เเต่เวลามีปัญหาหรือเกิดเรื่องอะไรมา เเม้งโคตรเคว้งเเม้งรู้สึกตัวคนเดียวจิงๆ เหนื่อยกับคำว่าล้มเหลว เวลาเลื่อนเฟสบุ๊คไปเจอรูปเพื่อน เพื่อนมันทำสำเร็จมันทำได้ ก็อยากจะทำบ้าง เเต่พยายามกี่ครั้งกี่หน พยายามกี่รอบก็ล้มเหลวเหมือนเดิม ทำไม่ได้สักที จิงๆก็คิดไว้หลายครั้งเเล้วว่าอยากจะฆ่าตัวตาย เเต่มันก็ความหวังเล็กๆมาทำให้อยากมีชิวตอยู่ตลอด เเต่ตอนนี้แม้งไม่มีละไง เเม้งพังทีเเม้งพังทุกอย่างจิงๆ
ละยิ่งตัวคนเดียว ความรู้สึก ๆนี่เเม้ง โคตรทวีคูณ ทุกคนอาจจะคิดว่ามันเรื่องเเค่นี้ ล้มก็ลุก เเพ้ก็เอาใหม่ เเต่ผมพยายามมาหลายครั้งเเล้ว ผมเเม้งเกิดมาพร้อมกับคำว่าล้มเหลวจิงๆ ที่เล่ามาทั้งหมดเเม้งยังไม่ได้ครึ่งนึงกับที่รู้สึกตอนนี้เลยด้วยซ้ำ อึดอัดคุยกับใครไม่ได้ถึงขั้นมาเขียนลงในนี้ มีหมาอยู่ตัวนึงก็คุยกับมันไม่รู้เรื่อง เหนื่อยจิงๆนะ ไม่เป็นผมไม่มีใครรู้หรอกมันรู้สึกยังไง ตอนนี้ในมือถือยาอยู่กระปุกนึงคิดอยู่ว่าจะสู้ต่อดีมั้ย นี่ก็คงเป็นความพยายามครั้งสุดท้ายเเล้วละ ถ้าผมเเพ้ครั้งนี้ มันก็คงเป็นการเเพ้ครั้งสุดท้ายเเล้ว ผมคงไม่ต้องมานั่งเสียใจอีก จิงๆก็คิดนะ ว่าก่อนตายอยากทำอะไรดีๆ ทำอะไรที่อยากทำก่อน เเต่ไม่รู้จะทนอยู่ผ่านคืนนี้ไปได้มั้ย จิงๆที่มาโพสอะไรเเบบนี้ ก็เเค่อยากระบายเเหละ ใครเเม้งไม่ตัวคนเดียวเเม้งไม่รู้หรอก ไม่ได้อยากจะเรียกร้องความสนใจอะไร เเค่รู้สึกว่าอยู่มา 20 ปี เเม้งรู้สึกอยากพอเเล้วอะ คุ้มเเล้ว ไม่อยากไปต่อเเล้วเหนื่อย....