วันเสาร์ที่ผ่านมา เพื่อนเก่าสมัยมัธยม ตอนนี้เป็นอายุรแพทย์อยู่ รพ.ประจำอำเภอเล็กๆทางอิสาน มาค้างที่บ้านผม
นอนคุยกันสัพเพเหระ แล้วก็ปรับทุกข์เกี่ยวกับระบบราชการ มันบ่นเชิงตัดพ้อว่า รพ.ต่างจังหวัดหรือในอำเภอเล็กๆ
เหมือนแทบถูกลืม ทั้งเรื่องงบประมาณ เครื่องมือ บุคคลากร ฯลฯ  

* ช่วงโควิด19มาใหม่ๆ เพื่อนมันบอกว่านั่งดูข่าวคนบริจาคอุปกรณ์การแพทย์ ชุดตรวจฯ เงินบริจาค อาหาร บลาๆๆ
ส่วนใหญ่ประชาชนจะเลือกไปบริจาคที่ โรงพยาบาลใหญ่ๆ หรือสถาบันการแพทย์หลัก เช่น จุฬาฯ รามา ธรรมศาสตร์ ฯลฯ
ซึ่งโดยรวมก็มีความพร้อมทั้งด้านงบสนับสนุนจากรัฐฯ บุคลากร เครื่องมือแพทย์ กันอยู่แล้ว เครื่องมือบางชนิดที่ได้มาซ้ำๆ
ก็ถูกเก็บกองในห้องพัสดุ ในขณะที่รพ.ในพื้นที่ห่างไกลแทบจะไม่เคยเห็น (ไม่รู้เครื่องอะไรบ้าง เป็นภาษาหมอ ผมจำชื่อไม่ได้)
สิ่งของที่บริจาคกันเยอะๆซ้ำๆ ไม่ได้หมายความว่าจะถูกกระจายหรือแบ่งปันไปยังพื้นที่ที่ขาดแคลนแต่อย่างใด
มันบอกว่าถ้าจะให้ถึงรพ.บ้านนอกจริงๆก็ต้องแบบพี่ตูน ที่ไปวิ่งบริจาคให้ถึงที่

** หมอบ้านนอกอย่างมันบอกกับผมว่า บางครั้งนั่งน้ำตาซึม สงสารคนไข้ สงสาร รพ. สงสารตัวเอง และไม่เข้าใจกระทรวงฯ
ที่บริหารจัดการระบบได้ล้มเหลว เน้นพัฒนาถมงบประมาณในจุดเที่เจริญแล้ว แต่ทอดทิ้งพื้นที่กันดารที่ขาดแคลน
*** สุดท้ายมันบอกไม่ไหวแล้ว หมดไฟ หมดอุดมการณ์ กำลังตัดสินใจขอเงินทางบ้านมาใช้ทุนเพื่อลาออกไปทำเอกชน+เปิดคลินิค

 ผมก็เป็นผู้ฟังที่ดี ไม่มีความเห็นเพราะไม่รู้ระบบเลย  พี่ๆในห้องนี้ใครเป็นบุคคลากรทางการแพทย์พอทราบปัญหาเรื่องแบบนี้บ้างครับ
ช่วง ตค.-พย. โควิดซา ผมว่าจะไปแวะเยี่ยมปลอบใจมันที่ยโสธร สักหน่อยครับ