เล่าก่อนเลยตอนนี้เราอายุ 26 ทำงานเป็นวิศวกรเขียนแบบไฟฟ้า 
ครอบครัวแยกทางตอนอายุ 18 แม่ติดพนันขายบ้าน ขายรถ 
พ่อไม่เป็นผู้นำคือเเล้วแต่แม่ แม่มีสามีใหม่ เอาเงินขายบ้านไปปรนเปรอ
เราเรียนแบบปากกันตีนถีบ เดินไปเรียนไกลมาก อดมื้อกิน มื้อ แต่ก็จบมาได้แบบ หวุดหวิด
มาถึงปัจจุบัน เราว่าในใจลึกๆเรามันเศร้า จะเรียกว่าโรคซึใเศร้าก็ไม่น่าใช่
เราผิดหวังกํบครอบครัว เราเองนี้แหละ 
เราอยากตายนะ มันเบื่อมันเหนื่อยที่จะอยู่ในทุกวัน 
เราบริจาคร่างกายหมดแล้ว ทั้งอวัยวะ ดวงตา เผื่อวันนึงจะมีคนได้นำไปใช้ประโยชน์ได้
เรื่องความรัก เราเป็น ญรักญ เค้าคนนี้ดีมาก สอนการใช้ชีวิต เอาง่ายๆว่าคือคนนีร้แหละที่เป็นเหตุผลให้เราอยากมีชีวิต
เค้าคนนี้ดีมาก จนทุกวันนี้เค้า คือแรงผลักดันที่ดีมาก 
แต่เราก็ไม่อยากไปคาดหวังอะไรมากไป  เรารักตัวเองนะ  แต่เรารู้สึกเหนื่อยและปลงกับชีวิตเราเอง