คือเรากับแฟนคบกันได้2ปีแล้ว ทุกอย่างปกติดี ยกเว้นตอนทะเลาะกัน เหมือนเล่นสงครามประสาท ต่างคนต่างเงียบ ซึ่งเป็นแบบนี้บ่อยมาก และมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ยิ่งทำให้บั่นทอนจิตใจตัวเองทุกวัน สืบเนื่องมาจากตัวเองมีแผลใจเก่าที่เกิดจากเขา ซึ่งมันเป็นอะไรที่ใหญ่มาก
จนเราคิดว่ามีคนแค่ไม่กี่เปอร์เซ็นที่ยังให้โอกาสคนแบบเขา ซึ่งเราก็คือหนึ่งในนั้นแหละ แต่ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน มันก็เหมือนเปิดแผลเก่าที่เขาทำไว้ มันเป็นอะไรที่แบบ...กลืนไม่เข้าคายไม่ออก มันทำให้เรากลับไปคิดสิ่งที่เข้าทำไว้ทุกครั้ง บวกกับเราเป็นคิดมากด้วยแหละ
บางครั้งก็คิดนะว่า ถ้าเราไม่ให้โอกาสเขาวันนั้น
วันนี้เราจะมีความสุขกว่านี้มั้ยนะ...
รู้สึกแบบนี้บ่อยมาก รู้สึกแบบนี้ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน แล้วการทะเลาะครั้งนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมาก เป็นเรื่องการไม่เข้าใจกัน เขาไม่เข้าใจเรา ทั้งๆที่เราปรับทุกอย่างเข้าหาเขา เขาก็ปรับเข้าหาเราบ้างแหละ ปากบอกเข้าใจๆ แต่การกระทำมันดูออกว่าเขาไม่พอใจ ไม่ชอบ หรือน้อยใจเรามากๆ ซึ่งมันทำให้เราทุกข์ใจมากเช่นกัน วันนี้เลยมานั่งคิดว่าจะจบความสัมพันธ์ดีมั้ย ใจนึงก็สงสารเขานะ กลัวเขาจะอยู่ไม่ได้ เพราะเขาอยู่หอคนเดียว คือผ่านอะไรกันมามาก มันก็เสียดายเวลา อีกอย่างก็กลัวใจตัวเองด้วยแหละ กลัวตัวเองจะอยู่ไม่ได้ ยิ่งผ่านร้านที่เคยไปกินด้วยกัน ของที่ชอบกินกัน ทุกเทศกาลที่ไปกัน นั่งมอไซต์ตากฝนไปด้วยกัน อยู่กับเราทั้งๆที่เราก็ไม่มีดีอะไรมากเลย คือแค่คิดก็แบบกลัวแล้ว แต่ในใจคือไม่ไหวเช่นกัน แผลที่ไม่หายดี มันก็ยิ่งกัดกร่อนไปเรื่อยๆ บางครั้งเรื่องเรียนก็หนักพอตัวอยู่แล้ว ไหนจะเรื่องเพื่อนที่ไม่เข้าใจกัน ความหมดไฟในคณะสาขาที่ตัวเองเรียน เรื่องเงิน คือตอนนี้ถึงจุดตันจริงๆ เลยอยากปรึกษาพี่ๆเพื่อนๆน้องๆว่าทำยังไงดี จบดีมั้ย หรือจะยื้อต่อไปให้มันรักษาใจไปเรื่อยๆ หรือใครมีประสบการณ์การบอกเลิก ช่วยแชร์หน่อยงับ