ตั้งแต่เล็กจนโต การที่ผู้ใหญ่ไม่เปิดรับความคิดเห็นหรือไม่สามารถหาคำอธิบายสิ่งที่ตัวเองทำลงไปได้อย่างมีเหตุผล เขาจะชอบพูดว่า "เราเป็นแม่ ต้องหาตังทำงานเลี้ยงลูก หาข้าวให้กินทุกวัน ซื้อของเอาใจแต่ลูก มีแต่เพื่อลูก แม่ผิดเอง ทำหมดนี่ไปเพื่อลูกทั้งนั่น สิ่งที่แม่ทำไปลูกไม่เข้าใจหรอก เออ แม่ผิดเอง..." หลังจากนั้นก็โวยวายและโมโหเรื่องที่เขาไม่พอใจตั้งแต่ชาติที่แล้วจนถึงตอนนี้ ไม่ว่าจะเรื่องอาหาร เรื่องพูด เรื่องเงิน หมาแมว เขาจะยกประวัติศาสตร์ที่เราทำผิดเอาไว้ เล็กใหญ่ กลับมาพูดใหม่
ถามหน่อยค่ะว่าพูดไปทำไมคะ เพราะมันไม่เกี่ยวกับบทสนทนาเลยทั้งๆที่รู้อยู่ว่าเขาผิด ทำไมพอเจอแบบนี้เราเถียงไม่ออก เราไม่ได้ทำอะไรผิดด้วยซ้ำ แต่เรากลายเป็นคนผิดรู้สึกผิดแล้วยอมปล่อยเขาตลอด จนโตมาขนาดนี้ยังติดเป็นปม เหมือนเราต้องดีเสมอ มีความสุขเสมอ ห้ามบ่น ห้ามถาม ห้ามเถียง ห้ามเสียใจ ห้ามทุกอย่างเพราะไม่งั้นเขาจะหาว่าเราเป็นลูกไม่ดี ดราม่า และไม่ใส่ใจครอบครัว ทั้งๆที่เราก็เชื่อว่าดีมาตลอด