อยากบอกว่าต้นทุนชีวิตคนเราไม่เท่ากัน บางคนเกิดมาก็มีบ้าน มีที่ดิน ของครอบครัว พอเรียนจบก็ออกหางาน ทำงานในที่ต่างๆหรืออาจจะอยู่ต่างจังหวัดแล้วเข้ามาทำงานใน กทม. เช่าห้องอยู่ และยังไม่มีครอบครัว ส่วนใหญ่ก็จะคิดว่า เช่าดีกว่า สะดวกสบาย ย้ายไปไหนเมื่อไหร่ก็ได้ เพราะว่ามีที่ไปก็คือ บ้านของครอบครัวตัวเอง  แต่เมื่อมีแฟนมีลูกและคุณไม่อยากกลับบ้านตัวเอง คุณก็ต้องสร้างครอบครัวของตัวเอง ความคิดเช่าก็จะเปลี่ยนไปเพราะการย้ายครอบครัวไปเช่าที่อยู่ในที่ต่างๆไปเรื่อยๆมันไม่ใช่เรื่องสนุก
   บางคนต้นทุนชีวิตติดลบ คือตั้งแต่เกิดพ่อแม่จน เช่าบ้านอยู่ในชุมชนแออัด อยู่ได้ไม่กี่ปีก็โดนไล่ที่ ย้ายบ้านไปเช่าที่ใหม่ อยู่ได้ไม่กี่ปีก็โดนไล่ที่อีก เป็นวังวนอยู่อย่างนี้ ความคิดของคนแบบเขาอยากมีบ้านเป็นของตัวเองก็เลยคิดที่จะซื้อบ้านเป็นของตัวเองมากกว่า

เราอยู่บ้านเช่ามา 30 กว่าปีแล้วสุขสบายทั้งกายและใจจ่ายแค่ค่าเช่าเป็นรายเดือน
ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรอีก
บ้าน 4 ห้องครึ่ง 110 ตารางเมตร
ช่วงหลัง ๆ หลายครั้งก็คิดอยากจะซื้อ
เพราะเราสองคนผัวเมียเอาเงินบำนาญออกมาดาวได้ราว ๆ 300000 สวิสฟรังค์ ราว ๆ 10 ล้านกว่า ๆ บาท
บ้านสมัยใหม่ ราคาอย่างน้อย ขนาดเท่าบ้านที่เราอยู่ปัจุบันก็ราคาเฉียดล้าน ไม่กี่ฟรังค์ ดีไม่ดีมากกว่าล้าน
ดาว 2 แสน ฟรังค์ ผ่อนเดือนละ 2000 ฟรังค์
บวกลบคูณหารแล้วเหนื่อย  ไม่เอา ไม่ต้องการแบกภาระที่ผูกมัด
ขออยู่บ้านเช่าจ่ายเป็นรายเดือนไปดีกว่า

แต่ที่น่าเสียดายคือ
เงินบำนาญของเรากับสามี ถ้าเราหรือสามีตายลงไป เงินส่วนมากจะเข้ารัฐ  ส่วนน้อยที่ลูก ๆ จะได้รับ นี่คือระบบเงินบำนาญที่เอาใว้เลี้ยงคนที่ยังอยู่ต่อไป