เราไม่โอเครกับชีวิตตัวเองในช่วงนี้เลย มันรู้สึกเหงาโดดเดี่ยวยังไงไม่รู้ ต้องอยู่หอคนเดียวไกลบ้านช่วงฝึกงานคิดถึงบ้านมาก แฟนก็ไม่มีคนคุยก็ไม่มีสักคน แถมยังไม่ค่อยได้คุยกับครอบครัวอีกเราโทรคุยกับแม่อาทิตย์ละครั้งเท่านั้นเพราะต้องโทรไปขอตั้งถามอะไรกันบ้างนิดหน่อยแม่เราก็พูดน้อยเราก็พูดน้อย ส่วนพี่น้องเราก็มีแต่น้องชายสองคนอายุก็ห่างกันมากน้องก็ยังเด็กอยู่ เราก็มีเพื่อนเยอะนะที่สนิทหน่อยก็จะมีแค่คนสองคนแต่ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้คุยกันเลยเพราะต้องแยกฝึกงานคนละที่ เราเหงาที่สุดเลยวันๆแถบไม่ได้คุยกะใครพยายามหากิจกรรมทำ ดูหนัง ออกกำลังกาย ฟังเพลง ก็ยังเหงาอยู่ดีอยากมีแฟนแต่อีกใจนึ่งก็คิดว่าตัวเองยังไม่พร้อมที่จะมีใคร เหมือนเรามีกำแพงทำให้เราเลือกเยอะมากขึ้นหรือบางทีก็ไม่กล้าที่จะเปิดใจเลยกลัวความรักสะงั้น
ใครมีวิธีคิดดีๆ หรือมีอะไรแนะนำเราบ้างมัยค่ะ