สวัสดีครับ คือ.... ผมมีเรื่องอยากจะเล่าให้ทุกคนได้อ่านและชี้แนะ ผมเชื่อว่าจะได้รับฟังในอีกมุมมองหนึ่งที่ผมอาจไม่เคยได้คิดครับ
ผมเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง อายุ 25 ปี และผมก็มีแฟนที่น่ารักอยู่คนหนึ่ง อายุน้อยกว่าผม 1 ปี ซึ่งคบกันมาได้เป็นระยะเวลา 1 ปี 5 เดือน เวลาที่ตั้งแต่ที่เราคบกันมันมีความหมายกับผมมาก ถึงมันจะไม่ได้นานอะไร แต่เราสองคนได้ศึกษาดูใจกัน และพบว่าทุกอย่างมันลงตัว แน่นอนครับว่าผมคิดที่จะสร้างอนาคตและครอบครัวด้วยกันกับเธอคนนี้ ต้องขอเล่า background ชีวิตผมนิดนึงนะครับ เพื่อประกอบการตัดสินใจ ผมเป็นเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ฐานะพอมีพอกิน พ่อแม่เป็นเกษตรกร ผมเชื่อและมีความทะเยอทะยานที่จะยกระดับฐานะตัวเราและครอบครัวให้สูงขึ้นมาเสมอ จึงได้เริ่มจากการเข้ามาเรียนที่กรุงเทพ ในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ในระหว่างเรียน ผมทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเพื่อแบ่งเบาภาระทางบ้าน งานที่ทำคือการสอนพิเศษ เมื่อเรียนจบผมก็มีเงินเก็บได้ประมาณ 100,000 บาท มันคือทุกอย่างของผมจริงๆ หลังจากเรียนจบ ผมก็ทำงานในฐานะวิศวกรคนหนึ่ง พร้อมกับสอนพิเศษไปด้วย จนได้มาพบกับแฟนคนปัจจุบัน ซึ่งเธอเป็นพยาบาล แน่นอนว่าผมรักเธอมาก จึงไม่แปลกที่ผมคิดจะแต่งงานและสร้างครอบครัวกับเธอ ผมเลยวางแผนเก็บเงินกับแฟน รวมกันแล้วเดือนละ 5000 ผมเก็บ3000 แฟนเก็บ 2000 เราตกลงกันว่า เงินเก็บครั้งนี้จะใช้เป็นสินสอด และการแต่งงานของเรา ซึ่งเมื่อแพลนไว้ 3 ปีข้างหน้า เราจะมีเงินเก็บอยู่ 180,000 บาท และตอนนี้ก็ได้ประมาณ 60000 บาทแล้วครับ (เงินเก็บนี้เป็นเงินเก็บเฉพาะการแต่งงาน เรายังมีเก็บฝากประจำของกันและกัน กองทุนสำรองเลี้ยงชีพ เงินเก็บส่วนตัว แยกออกมาต่างหาก เพื่อจะซื้อบ้านและรถในภายภาคหน้าครับ) เราตั้งใจไว้เป็นแบบนี้ และคิดว่ามันจะไปได้สวย แฟนเลยคิดว่าจะปรึกษาแม่ของเธอและแจ้งแผนการวางอนาคตของเราให้ครอบครัวเธอได้รับทราบ ต้องบอกก่อนว่าฐานะแฟนจะยากจนกว่าทางผม เธอเป็นคนอีสาน แม่เธอและยายของเธอดูเหมือนจะไม่ชอบความคิดนี้เท่าไหร่ ท่านบอกว่าเงินมันน้อยไปไหม ดูอย่างบ้านคนนู้นสิ ได้สินสอดตั้ง 300,000 คนนั้นได้ตั้ง 500,000 แฟนเลยบอกไปว่า ที่พูดนี่ไม่ใช่ว่าไม่มีนะ แต่เพราะเราจะเอาเงินส่วนอื่นไปสร้างอนาคต ไปซื้อบ้าน ซื้อรถ ซึ่งงานแต่งและสินสอดจำนวนเท่านี้ มันคือสิ่งที่เราสองคนสะดวกแบบนี้ เราไม่ได้ไปเปรียบเทียบกับใคร ซึ่งคาดว่าทางพ่อแม่เค้าและยายของเค้าคงอาจจะไม่อยากเจอหน้าผมอีกแล้วก็ได้ครับ เพราะดูเหมือนท่านจะไม่เข้าใจความคิดของเราสองคน ผมรักแฟนผมมากนะครับ จึงบอกเค้าไปว่า งั้นถ้าเมื่อถึงครบเวลา 3 ปีที่เราวางแผนกันไว้ ถ้าทางพ่อแม่เขาไม่ยินดีด้วย เราไปจดทะเบียนสมรสกัน และสร้างครอบครัวด้วยกันดีไหม ผมเชื่อว่าผมอาจจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุด แต่ผมสามารถเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีให้เขาได้แน่นอนครับ 
ขอบพระคุณล่วงหน้าทุกท่านที่อ่านมาจนจบนะครับ
คำถามของผมอาจจะไม่ได้ดีมาก แต่ผมตัดสินใจถูกแล้ว หรือยังขาดตกบกพร่องเรื่องใด โปรดชี้แนะได้เลยครับ
ขอบพระคุณสำหรับความคิดเห็นดีๆครับ