คืออยากบอกว่าในช่วงวัยอายุ 20 ปีทำไม่จะต้องมีปัญหาต่างๆเข้ามายังถาโถมหาเราด้วย เรารู้ว่าทุกคนก็ต้องเจอสถานการณ์นี้ คือเเบบมันเหนื่อยมากน่ะกับสิ่งที่เจอมาในชีวิตของเรา เราเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงอยู่ในระดับหนึ่งเลย เรารู้ว่ายังไงมันก็ต้องผ่านไปได้อ่า เเต่ก่อนก็ไม่เป็นเเบบนี้หรอกค่ะ เเต่พอได้มาเรียนไกลจากบ้านพอเวลาเจอปัญหาอะไรเราก็เเก้คนเดียวบางที่เราก็ร้องไหน เราไม่รู้จะไปคุยกับใครดี ไม่ใช่ว่าเป็นคนไม่มีเพื่อนเเต่ไม่อยากให้ใครเข้ามาเดือดร้อนหรือเป็นทุกข์กับเรื่องของเรา เราเป็นคนที่เเคร์คนรอบข้างมาก เราสามารถให้คำปรึกษาคนอื่นได้เสมอเลยเเต่เรื่องตัวเองเเถบเอาไม่รอดเลย เราเข้าช่วงอายุ 20 ต้นๆความรู้สึกของเรามันรู้สึกเเบบว่าเหมือนมันขาดอะไรในชีวิตไปซักอย่าง รู้สึกเหงาเเบบสุดไปเลย...
ปล.ขอคำปลอบซักหนึ่งประโยชน์เพื่อให้เราได้มีพลังฮึบสู้ขึ้น ด่าได้เเต่อย่าเเรงน่าาา