สวัสดีค่ะหนูชื่อฟิล์มอยู่ม 4หนูอยากมาระบายความในใจที่หนูพูดออกไปไม่ได้ คือย้ายไปรรใหม่พอดี+ติดช่วงโควิต ทำให้รรหนูเรียนเว้นอาทิตย์
แล้วทำให้การบ้านทวีคูณ2 แล้วซึ่งหนูมีน้องคนเล็กอยู่1คนซึ่งซนมากทำการบ้านแทบไม่ได้ต้องดูตลอดเวลาหนูต้องย้ายไปทำการบ้านตอนกลางคืน(พ่อแม่หนูทำงาน10โมงเลิก5ทุ่มน่ะคะ)แล้วช่วงกลางวันที่อยู่กับน้องหนูก็ต้องล้างจาน กรอกน้ำ หุงข้าว แล้วมีอยู่ครั้งหนึ่งครูสั่งการบ้านมาด่วนต้องส่งภายในสองวัน หนูคิดว่าถ้าไปทำตอนกลางคืนคงไม่ทันหนูเลยจำเป็นต้องทิ้งน้องว่าจะ TV แล้วตัวเองต้องนั่งปั่นการบ้านจนพ่อแม่มาแล้วหนูไม่ได้ทำงานบ้านเลยเพราะหนูมัวแต่ปั่นการบ้านอยู่หนูกลับถูกว่าก็หนูไม่ได้ทำงานบ้านและไม่สนใจน้องแล้วหาว่าหนูโกหกเรื่องการเรื่องการบ้านเยอะ พ่อหนูอธิบายเหตุผลให้เขาฟังเขากลับบอกว่าหนูเถียงเขา ตอนนั้นโกรธมาก
เลยขึ้นห้องไม่ได้สนใจอะไรเลยข้าวก็ไม่กินแต่เขาก็ไม่เรียกหนูลงมากินข้าวนะ พอมาอีกวันหนึ่งทุกคนทำเหมือนหนูไม่มีตัวตน อีกวันนี้เป็นวันเกิดของน้องแล้วพ่อกับแม่ตกลงกันว่าจะกินสเต็กกันแล้วหนูขอไปด้วยเขาพูดประมาณว่าไปได้หรอ?การบ้านเยอะไม่ใช่หรอ?ทำไมไม่ทำการบ้านล่ะ? เดี๋ยวแม่ซื้อสเต็กมาฝากแล้วกันอยู่บ้านไป เป็นประโยคและคำพูดที่ทำให้หนูพูดไม่ออกอ่ะมันบอกไม่ถูกคือพอเขาไปกินกันแล้วหนูก็กลับมานั่งทำการบ้านแต่ตอนนั้นหนูทำไม่ได้เลยนะเพราะว่าในหัวหนูมันโล่งมากหยุดน้ำตาก็ไหลอยากเรื่องนี้อยากจะระบายให้ใครฟังก็ไม่กล้าระบาย ตอนนี้หนูเหมือนห้องสี่เหลี่ยมของหนูเป็นห้องที่หนูมีความสุขที่สุดเวลาที่พ่อกับแม่หยุดทีไรหนูจะรู้สึกอึดอัดไม่อยาก
ลงไปเจอหนูเลือกที่จะอยู่บนห้องมากกว่ามันมากกว่า หนูครวทำอย่างไง
พ่อแม่ไม่เคยเข้าใจ?
แล้วทำให้การบ้านทวีคูณ2 แล้วซึ่งหนูมีน้องคนเล็กอยู่1คนซึ่งซนมากทำการบ้านแทบไม่ได้ต้องดูตลอดเวลาหนูต้องย้ายไปทำการบ้านตอนกลางคืน(พ่อแม่หนูทำงาน10โมงเลิก5ทุ่มน่ะคะ)แล้วช่วงกลางวันที่อยู่กับน้องหนูก็ต้องล้างจาน กรอกน้ำ หุงข้าว แล้วมีอยู่ครั้งหนึ่งครูสั่งการบ้านมาด่วนต้องส่งภายในสองวัน หนูคิดว่าถ้าไปทำตอนกลางคืนคงไม่ทันหนูเลยจำเป็นต้องทิ้งน้องว่าจะ TV แล้วตัวเองต้องนั่งปั่นการบ้านจนพ่อแม่มาแล้วหนูไม่ได้ทำงานบ้านเลยเพราะหนูมัวแต่ปั่นการบ้านอยู่หนูกลับถูกว่าก็หนูไม่ได้ทำงานบ้านและไม่สนใจน้องแล้วหาว่าหนูโกหกเรื่องการเรื่องการบ้านเยอะ พ่อหนูอธิบายเหตุผลให้เขาฟังเขากลับบอกว่าหนูเถียงเขา ตอนนั้นโกรธมาก
เลยขึ้นห้องไม่ได้สนใจอะไรเลยข้าวก็ไม่กินแต่เขาก็ไม่เรียกหนูลงมากินข้าวนะ พอมาอีกวันหนึ่งทุกคนทำเหมือนหนูไม่มีตัวตน อีกวันนี้เป็นวันเกิดของน้องแล้วพ่อกับแม่ตกลงกันว่าจะกินสเต็กกันแล้วหนูขอไปด้วยเขาพูดประมาณว่าไปได้หรอ?การบ้านเยอะไม่ใช่หรอ?ทำไมไม่ทำการบ้านล่ะ? เดี๋ยวแม่ซื้อสเต็กมาฝากแล้วกันอยู่บ้านไป เป็นประโยคและคำพูดที่ทำให้หนูพูดไม่ออกอ่ะมันบอกไม่ถูกคือพอเขาไปกินกันแล้วหนูก็กลับมานั่งทำการบ้านแต่ตอนนั้นหนูทำไม่ได้เลยนะเพราะว่าในหัวหนูมันโล่งมากหยุดน้ำตาก็ไหลอยากเรื่องนี้อยากจะระบายให้ใครฟังก็ไม่กล้าระบาย ตอนนี้หนูเหมือนห้องสี่เหลี่ยมของหนูเป็นห้องที่หนูมีความสุขที่สุดเวลาที่พ่อกับแม่หยุดทีไรหนูจะรู้สึกอึดอัดไม่อยาก
ลงไปเจอหนูเลือกที่จะอยู่บนห้องมากกว่ามันมากกว่า หนูครวทำอย่างไง