เหนื่อยกับทุกสิ่งอย่างท้อไม่คิดอยากจะอยู่ต่อแล้วกลัวไปหมดทุกอย่างอยากได้กำลังใจจากแม่แต่แม่ก็ไม่เคยเข้าใจ เหนื่อยมากท้อสุดๆรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าไม่มีเราแม่ก็อยู่ได้ไม่เป็นภาระให้แม่ด้วย แม่พูดกับเราว่าแม่ไม่อยากมีลูกแบบเราแม่อายที่อยู่กับลูกแบบเรา เราผิดหรอคะ เราพยายามตั้งใจเรียนอย่างที่สุด พยายามสอบให้ได้ พยายามหาเงินด้วยตัวเองเพราะไม่อยากเป็นภาระของแก หลังจากเลิกเรียนทุกวันเราก็พยายามฝืนตัวเองที่จะทำงานต่อจนถึง2ทุ่มทุกวันต่อด้วยการทำการบ้านต่อบางวันก็นอนอีกทีตอนตี3 ถามว่าไหวมั้ยเราไม่ไหวนะแต่เราต้องทำไม่มีใครเข้าใจเราเลยสักคนเราไม่เคยได้ไปไหนกับเพื่อน เราแค่อยากพักอยากได้กำลังใจจากแม่ อยากให้แม่เข้าใจเรามากกว่านี้แค่นั้นเอง แต่ก็เข้าใจแหละว่าสิ่งที่แม่พูดออกมาเพราะอยากให้เราได้ดีในอนาคต