เคยเหมือนกันครับ
ตลกตัวเองดีเนอะ ร้องไห้ฟูมฟายมากตอนนั้น แต่เขาก็ไม่ใยดีเท่าไร

เพิ่งเข้าใจว่าผมมันอ่อนต่อโลกก็หลังจากนั้น เป็นเด็กน้อยที่เหมือนอ่านแต่นิยายรักว่ามันจะต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ถวายทุกอย่างให้ความรัก  

ทำตัวเป็นขอทาน ขอความรักจากคนอื่น  ไม่มีค่าอะไรเลย


หลังจากนั้นผมกลับไปทำตัวเองให้ดี สนใจเรียน มีความสุขกับชีวิต และลืมเรื่องห่วยๆพวกนั้นไป... อันทีจริงมันลืมไม่ได้หรอกครับ แต่เราแค่มองมันเป็นอดีตที่น่าขายหน้ามากกว่า และข้ามมันไปให้ได้ แม้จะยังเจ็บทุกครั้งที่นึก

ไม่นานผมก็มีงาน มีความสุข พยายามทำดีกับทุกคน รวมถึงเขาด้วย
และวันนึงเขาก็อยากขอกลับไปคบกัน

ถึงครานี้ผมขอเลือกที่จะไม่ไปต่อ เพราะกลัวใจของเขา ความใจร้อน และอารมณ์ที่ผมคุมไม่ได้  ผมตัดใจจากเขาได้และเห็นความจริงว่าเรา คงไปกันไม่ได้จริงๆนั่นแหละนะ

ที่จะบอกคือ  ปล่อยไปเถอะครับ
อย่าได้รั้ง เพราะการทำแบบนั้นมันทำให้คุณดูไร้ค่า

คุณรู้คำตอบอยู่แก่ใจ ผมรู้ และเชื่อว่าคุณเข้าใจสิ่งที่ผมจะบอก

ไปเพิ่มคุณค่าให้กับตัวเองดีกว่าครับ ทำให้ชีวิตของคุณมีความสุข
คนที่ไม่มีความสุขในชีวิต ให้ความสุขกับใครคงจะไม่ได้
ก็เป็นได้แค่ขอทานที่ขอความรักจากคนจรที่ไม่แยแสอะไรคุณ

ลองมีความสุขมากๆ มีความรักจากเพื่อนและครอบครัวที่เต็มอิ่ม
เมื่อมันเต็มอิ่ม คุณก็จะเหลือพอไว้ให้กับคนอื่น
และคุณก็จะเป็นผู้มั่งคั่ง ในความรัก ที่มอบมันให้กับคนอื่นๆ ไม่ใช่ขอทาน

ดังนั้น
ทำตัวเองให้มีชีวิตที่ดี และวันนึง คุณจะเจอคนที่เห็นค่าของคุณ..

ตอนนี้ผมเองก็เจอคนที่เห็นค่าของผมแล้ว
ผมก็หวังว่าคุณจะเจอคนๆนั้นเช่นกันครับ