ก็ไม่รู้ว่าจะระบายครส.ไว้ไหนขอลงที่นี่ละกัน
เคยเป็นปะคุยกันทุกวันแต่มาวันหนึ่งกับขึ้นสถานะอีกคน นี่ก็รู้แต่แรกแล้วว่าไม่ควรให้ใจไปมากเกินไป ใคระไปรู้ว่าจะมีคนเข้ามาคุยด้วยแล้วทำให้รู้สึกดีทั้งที่ตอนแรกเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง หวงพื้นที่ส่วนตัว ไม่กล้าเริ่มต้นใหม่กับใครไม่อยากคุยอะไรกับใครนอกจากเพื่อน คนรู้จัก ทั้งที่3เดือนก่อนเป็นแบบนั้นคนนั้นก็พยายามเข้ามาชวนคุยทักมาทุกๆวัน โดยพูดแต่ว่าเหงาๆ ตัวเราก้คิดแหละว่าดูเป็นคนแก้เหงาขนาดนั้นเลยหรอ ตอนแรกก็น้อยใจพยายามออกห่าง แต่สุดท้ายก็คุยกันเกือบ4เดือน คุยกันเรื่อยๆมาจนมาถึงวันที่เขาขึ้นสถานะกับคนอื่น แล้วคือใจต้องเข้มแข็งขนาดไหนวะ ต้องสูญเสียตัวเองไปเท่าไหร่ว่ะ หลังจากนั้นก็ยังเผลอใจว่าเขาจะทักมาสุดท้ายก้ไม่ สุดท้ายก็ได้รู้แล้วว่าก็เป็นคนแก้เหงาของเขาคนหนึ่ง มีความสุขก็ดีแล้วแต่ถ้ามองกลับมามุมนี้คงไม่เจอแล้วแหละ สุดท้ายก็ขอบคุณสำหรับ3เดือนที่แก้เหงากันและกันนะ ☹️

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ