ตอนประถมเราเรียนได้ที่รองสุดท้ายทุกปี แล้วเราสอบเข้ามัธยมต้นได้ห้องkingลำดับที่1 มันคือฟลุ๊คนั่นละแต่ก็ไม่อยากจะเชื่อเพราะเราไม่มั่นใจเลยสั่กข้อของทุกวิชา แต่เรามั่นใจคณิตมันง่ายมากๆ....อ๊ะพอเรารู้ผลอีกใจก็ดีใจมาก อีกใจก็กลัวเพราะเราเรียนไม่เก่งเรากลัวแบบ อะนักเรียนที่สอบได้ที่1ตอบสิว่าข้อนี้ตอบออะไร(คุณครูทุกคนเล็งเป้ามาที่เรา)แบบเนี่ยกลัวมากกก แล้วภาษาอิ้งคือแย่มากๆ แย่แบบว่าตัวภาษาอิ้งอะไรคือสระอะไรคือพยัญชนะ อ่านยังไม่ออก ตัวนี้ตรงกะตัวไรยังไม่รู้เลย หลังจากนั้นเราก็เริ่มปรับปรุงตัวเองฝึกอ่านฝึกดู เน้นที่อิ้ง ก็พัฒนามาเรื่อยๆรู้บ้างอ่านออก แปลได้แบบง่ายๆ พอถึงเวลาเรียนของวิชาอื่นๆเราก็ตั้งใจเรียนฟังจารสอนไม่ได้อะไร พอเวลาสอบเราก็ทำได้เกือบทุกวิชา เพื่อนๆชอบให้เราติวให้ทั้งๆที่เราติวไม่ได้ เพื่อนก็แบบขอ...เราก็โอเคเพราะก็อยากให้เพื่อนผ่าน(เพราะเราเข้าใจความรู้สึกว่าคนอื่นผ่านแต่เราไม่ผ่านอะ)เราไม่ใช่คนหวงความรู้นะแต่คือเราสอนไม่ได้ไงสอนไปงงเอง แต่เราก็งงว่ามันมีเพื่อนเก่งในห้องทำไมไม่ไปถามมันบ้างทั้งๆที่เราก็บอกไปแล้วว่าไม่ได้ๆ เราอ่านสือก่อนสอบแค่ตอนเย็นกลับจากรร.วันรุ่งขึ้นสอบไรงี้(อจ.ให้แนวมาแล้วนะ) พอถึงเกรดออกเกรดเราเยอะเพื่อนบอกก็เก่งอะ what??? เราไม่เข้าใจว่าแค่เกรดเยอะคือเก่งหรอ แค่ฟังจารสอนส่งงานแค่นี้เอง เรางงเราก็เปิดในยูทูปฟังให้เขาอธิบาย หรือไม่ก็ถามเพื่อนแค่นี้เอง
>>>>อยากถามว่าคุณคิดว่าเรา เก่ง มั้ย<<<< 
>>>>คำนิยามของคำว่าเก่งของเพื่อนๆคืออย่างไง<<<<