สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อเลยค่ะคือพ่อเราเขาชอบประดิษฐ์อยากทำอะไรก็ทำ เราก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่เขาชอบมาทำของของเรา ของเราดีอยู่แล้วก็มาทำให้มันไม่น่าใช้ มันหลายอย่างมากเราบอกเราไม่อยากได้ไม่ต้องทำให้หรอกเรารู้ว่าเขาอยากให้เราสบายนะ แต่เราไม่ชอบเราอยากแบบเดิม เราบอกไปแล้วว่าไม่ต้องชอบแบบนี้เขาก็บอกอย่ามาเถียงทำไปแล้วพ่อเหนื่อยนะ เราก็จุกไปหมดเลยแค่เราบอกในสิ่งที่อยากบอกเองนะ เหมือนเราผิดเลยค่ะ การเรียนเราก็ไม่ได้แย่หรือดีอะไรแต่พ่อชอบเอาพี่ๆมาเป็นตัวอย่างให้เราทำแบบพี่เรากับพี่คนละแม่กัน พ่อก็รู้ว่าเรากับพี่ไม่เคยคุยกันเลย พ่อชอบมาพูดถึงข้อดีของพี่ให้เราฟังแล้วก็มาบอกเราไม่เคยทำแบบพี่เลย เราก็อยากทำให้ได้แบบพี่นั้นแหละอยากให้พ่อแม่สบาย(แม่ของพี่)แต่เขาชอบมาพูดทำร้ายความรู้สึกเราเหมือนคำที่เราพูดตรงๆไป เขาจะคิดว่าเราไม่จริงจังเลยสักครั้ง ขนาดเราร้องต่อหน้าเขาก็บอกให้เรากลับเข้าห้องไปแล้วก็โทรหาเพื่อแล้วจะออกไปข้างนอก แล้วมันก็เป็นแบบนี้ทุกวันเราต้องมาเสียความรู้สึกแบบนี้ตลอด เราเคยร้องไห้ถามว่าพ่อเคยสนใจความรู้สึกเราไหมทำไมชอบทำอะไรพูดอะไรไม่เคยสนใจความรู้สึกเราเลย เขาก็เงียบ เราคิดว่าเขาคงรู้สึกผิดเขาคงไม่ทำแล้ว แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้น เวลากลับตจว.ญาติพ่อก็จะถามว่าเราเป็นใคร คือมันเสียความรู้สึกมากๆเลย ตาเคยบอกญาติว่าเราเป็นลูกเมียน้อยแม่ที่เราอยู่ด้วยก็เคยเขียนจนหมายว่าแม่เรา เรารู้สึกว่าทำไมชีวิตเราต้องเป็นแบบนี้ทำไมเราไปที่ไหนก็มีแต่คนใจร้าย เพื่อนๆก็ชอบพูดทำร้ายจิตใจ เพราะเราเป็นคนไม่สวยชอบเลยโดนล้อ เรามาบอกพ่อ พ่อก็บอกทนหน่อยนะเดี๋ยวก็จบแล้ว เราอยากได้กำลังใจ พ่อเราไม่เคยกอดปลอมเราเลยเวลาเราทุกข์ใจ เราเหนื่อยมากอยากตายๆไปเลยก็ดี แต่อีกใจก็อยากรีบๆโตอยากหาเงินให้พ่อแม่ แต่เราโดนแบบนี้ทุกวัน เพื่อนบอกให้เราชิน แบบนี้มันชินได้ด้วยหรอคือเราพยายามแล้วนะ เวลาโดนว่าหรือบ่นเราจะบอกตัวเองไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ดีขึ้น แต่ทำไมมันแย่ลงคะ คือเราเป็นโรคอะไรรึป่าว มันรู้สึกจะอยู่ไปทำไมนะ เหมือนมีชีวิตอยู่ไปงั้นๆ จุดมุ่งหมายก็ไม่มี ความคิดแบบนี้ชอบขึ้นมาในหัวตลอดเลยค่ะเวลาไปเรียนก็เบื่อๆอยากกลับบ้านแต่กลับบ้านก็เจออะไรแบบนี้มันก็เหนื่อย เรียนก็หนักพอแล้ว เราต้องจัดความรู้สึกยังไงดีคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ