งานเยอะมากเลยค่ะ อาจารย์สั่งงานกันเอาตาย สั่งทุกวิชา คนนั้นก็จะให้ส่งงาน คนนี้ก็จะสั่งงาน ตอนนี้งานเยอะมากๆเลยค่ะ เหนื่อยมากๆเลยด้วย จนวันนี้เราต้องมานั่งร้องไห้คนเดียว เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีเลยค่ะ ไหนจะเรียนไม่รู้เรื่องเพราะเนื่องด้วยสถานการณ์โควิดอีก เราเหนื่อยสุดๆเลย เราทักไปหาแม่ บ่นกับเขาว่า งานเยอะ เหนื่อยจัง หวังอยากที่จะได้เห็นคำว่าสู้ๆ แต่กลับได้เห็นคำว่า ไปลาออกมั้ย เดี๋ยวจะเหนื่อยมากเกินไป เราไม่รู้นะคะว่าเขาพิมพ์มาขำๆ หรือจริงจัง แต่มันก็ทำให้ทุกอย่างที่เราตั้งไว้ พังลงมาหมด จากที่ตั้งใจจะเคลียร์งานต่อให้เสร็จ เป็นต้องมานั่งร้องไห้ใหม่แทน...  เรากลัวมากๆเลยค่ะตอนนี้ กลัวว่าเราจะไม่ไหวขึ้นมาจริงๆ เราอยากโทรไปหาพ่อมากๆเลยค่ะ อยากโทรไปร้องไห้กับเขา เพราะเราร้องไห้กับใครไม่ได้เลยนอกจากตัวเอง แต่เราก็กลัว กลัวว่าเขาจะคิดมาก กลัวว่าเขาจะเป็นห่วง แต่เราดิ่ง เราหน่วง เราไม่โอเคมากๆเลยค่ะ เราอยากที่จะเรียน อยากที่จะสู้ต่อ เราไม่อยากให้คนที่ส่งเราเรียนต้องผิดหวัง แต่ตอนนี้เราก็เหนื่อยมากๆจริงๆ เราจะทำยังไงดีคะทุกคน เพราะตอนนี้เราโคตรเหนื่อยเลยค่ะ.