ทั้งๆที่เราหลุดโคจรเค้าแล้ว แต่เราก็ยังอยากให้เค้ากลับมา

ทั้งๆที่เค้าไม่แคร์ความรู้สึกเราแล้ว เรายังพร่ำเพ้อและคิดถึงเค้าอยู่

ทั้งๆที่ไม่ได้รู้เรื่องราวของเค้าแล้ว เรายังห่วงเค้ากลัวเค้าจะไม่สบาย

ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วเค้าจะไม่ย้อนกลับมา เราก็ยังจะรอเค้าอยู่


ทุกครั้งที่เห็นสเตตัสเค้าก็คิดเอาเองว่าเค้าก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน เราได้แต่หวังว่าเค้าจะทักกลับมาในสถานะอะไรก็ได้ สำหรับเราแล้วแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
.
จะ4เดือนแล้วทำไมใจคนเรามันถึงยอมรับความจริงได้ยากขนาดนี้  บางครั้งก็เหมือนความรู้สึกจะดีขึ้นบางครั้งก็รู้สึกเสียใจ จนคิดว่าตัวเองเป็นไบโพล่าหรือป่าว