สวัสดีครับผมสมัคร account pantip นี้ขึ้นมาเพื่ออยากจะขอโทษคนๆนึงและขอให้เขาให้โอกาสผม
ผมเลิกกับแฟนมา 8 เดือนด้วยความคิดที่ว่าผมถูกอยู่เสมอผมคิดว่าตัวผมอ่ะมีเหตุผลที่จะเอาไปตัดสินคนอื่นได้ ผมคิดว่าเหตุผลของผมมันคือความจริงที่สามารถชี้ให้ใครผิดหรือถูกได้ ผมเป็นคนนึงที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงยิ่งในเรื่องความรักผมไม่เคยแคร์มันผมไม่เคยสนใจ ผมคิดว่าใครทำให้ผมเจ็บใครทำให้ผมเป็นทุกข์คนนั้นต้องเจ็บกว่าผม 2 เท่า ทุกครั้งที่ผมทำแฟนผมร้องไห้หรือเสียใจทุกครั้งที่แฟนผมฟูมฟายผมจะหันหลังให้กับเธอต่อให้คุยโทรศัพท์กันแล้วเธอร้องไห้ออกมา สิ่งเดียวที่ผมทำจะตัดสายเธอ ยิ่งเธอง้อผม เธอตามผมผมก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอน่าเบื่อสิ่งที่ผมจะพูดกับเธอบ่อยครั้งคือเราเลิกกันนะ เราไปกันไม่ได้หรอก เธอไม่ใช่คนที่เราอยากมีอยู่ในชีวิต แต่ถามว่าเขาไปหรือเปล่า เขาไม่เคยไปเลย เขาง้อผมทุกครั้งเขาขอโทษผมทุกครั้งไม่ว่าเขาจะผิดหรือไม่ผิด ซึ่งตัดมาที่ผมผมไม่เคยคิดอยากจะขอโทษเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ผมไม่เคยมีของขวัญให้ไม่เคยจำวันสำคัญของเราได้ทุกครั้งที่เขาบอกว่าเขาเหนื่อย เขาเบื่อทุกครั้งที่อารมณ์เขาแปรปรวนผมมักจะบอกว่าเขาเรียกร้องความสนใจ จริงๆแฟนผมเป็นเด็กกำพร้าพ่อกับแม่เสียตั้งแต่เด็กเขาอยู่กับยายและเขาเป็นโรคซึมเศร้าผมตราหน้าเขาตลอดเวลาที่คบกันว่าโรคนี้ไม่มีจริงมันก็แค่โรคที่เขาอุปโลกน์ขึ้นมาเพื่อเรียกร้องความสนใจ
ผมไม่เคยสำนึกว่าสิ่งที่ผมทำมันลงไปอ่ะมันจะทำให้เขาเสียใจมากแค่ไหนและทำให้จิตใจเขาย่ำแย่มากแค่ไหนเพราะผมมันโง่ ผมเอาแต่คิดว่าผมเองก็ต้องการกำลังใจผมเองก็เหนื่อยผมเองก็มีสิทธิ์เบื่อแล้วผมเองก็ต้องการคนที่ support ผมแต่ผมไม่เคย support เขาเลยไม่เคยที่จะคิดขอโทษเขาด้วยซ้ำ ผมต้องการผู้หญิงที่แข็งแกร่งอยู่กับโลกที่โหดร้ายนี้ได้ จนลืมไปว่าเขากับผมต่างกันผมมีครอบครัวที่อบอุ่นมีทุกคนอยู่พร้อมหน้าแต่เขาไม่มีเขามีแต่ผม และสิ่งที่เขาพูดเสมอคือผมเป็นชีวิตของเขาผมเป็นทุกอย่างของเขา ถามว่าตอนนั้นผมอินกับมันมั้ย ตอบตรงนี้เลยครับ ผมไม่อิน จนวันหนึ่งวันที่เขาเลือกเดินออกจากชีวิตของผม แต่ตอนนั้นผมก็ยังไม่สำนึกนะครับผมก็คุยกับผู้หญิงทั่วๆไปเฮฮาปาร์ตี้กินเหล้าเล่นเกมแต่ผมก็เห็นความเคลื่อนไหวของเขาทาง facebook เขาเองก็ออกไปกินเหล้าโพสต์ข้อความเศร้าๆร้องไห้ตลอดเวลาทักมาขอโอกาสจากผมตลอดเวลาแต่ตอนนั้นสิ่งที่ผมทำคือปฏิเสธเขาจนวันหนึ่งที่เขาหายจากชีวิตผม ไปอย่างถาวรเขาบล็อก facebook ผมเขาบล็อก LINE ผมเขาบล็อก instagram ผมเขาบล็อกเบอร์โทรศัพท์ผม ผมถึงได้รู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันโง่มากต่อให้ตอนนี้ผมอยากจะขอโทษเขาเป็นร้อยๆคำผมก็ทำมันไม่ได้ ผมพิมพ์ไปผมก็ร้องไห้ไปร้องไห้ให้กับความโง่ของตัวเอง
ผมอยากจะขอโอกาสจากเขาผมสำนึกแล้วผมรับรู้มันทุกอย่างแล้ว ผมอยากจะขอโอกาสนี้เพื่อที่จะได้ดูแลเขาเหมือนอย่างที่เขาทำกับผมตลอดมา ผมรู้ว่าทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้อาจจะบอกว่าผมไม่สมควรได้รับมันแต่ผมขอเถอะครับขอให้ผมได้ปรับปรุงตัวได้ดูแลเขาเถอะครับ ตอนแรกผมเข้าใจว่า การที่เราสามารถดูแล ผู้หญิงได้หลายๆคน เป็นเรื่องที่เท่ห์ และทำยาก แต่จริงๆแล้ว สิ่งที่เท่ห์และทำยากกว่า คือ การดูแลผู้หญิงเพียงคนเดียวให้อยู่กับเราไปให้นานที่สุด
*ผมอยากจะขอร้องทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้โปรด แชร์ มันออกไปให้ผมด้วย ผมรู้ว่าตอนนี้ทำอะไรไม่ได้สิ่งที่ผมทำได้มันแค่นี้ครับ ได้โปรดช่วยคนโง่แบบผมด้วยครับ ผมสัญญาหากเขากลับมาผมจะทำให้เขารู้สึกโชคดีที่สุดในโลก
** แชร์ ต่อให้ผมด้วยนะครับ แชร์ไปให้ถึงเขา ให้เขารับรู้ว่าผมสำนึกแล้ว
"โบว์ ให้โอกาสกันต์นะครับ ให้โอกาสให้กันต์ได้กลับไปดูแลโบว์นะครับ ตอนนี้กันต์เข้าใจทุกอย่างแล้ว กันต์ไม่เคยย้อนดูตัวเองจริงๆแล้วโบว์ไม่ได้เปลี่ยนไป แต่แค่กันต์เองต่างหากที่กลับมาเป็นตัวเอง ที่หมดโปรกับโบว์แล้ว กันต์ขอโทษ"
*** ผมไม่รู้ว่าข้อความของผมจะส่งไปถึงเธอหรือเปล่า แต่ผมอยากจะฝากเอาไว้ ถ้าหากมีใครสักคนอยู่กับคุณแม้คุณจะไล่เขาไปแต่เขาก็ยังไม่ไปไหน แม้ว่าคุณจะทำให้เขาร้องไห้จะทำให้เขาเสียใจแค่ไหนแต่เขายังไม่ไปไหน คุณควรรักษาเขาไว้นะครับรักษาคนที่รักคุณเอาไว้อย่าให้ต้องเป็นแบบผม อย่ามารู้ตัวช้าแบบผม ผู้ชายคือเพศที่ต้องปกป้องผู้หญิงไม่ใช่ทำลายครับ อย่าคิดว่าเราจะหาความรักจากใครก็ได้จบกับคนนี้ไปก็แค่เริ่มต้นใหม่กับคนใหม่ไปเรื่อยๆและก็เปลี่ยนคนใหม่อีก มันเป็นความคิดของคนขี้แพ้ครับ กว่าจะเจอคนที่รักเรามันไม่ได้เจอกันง่ายนะครับ
อย่าทิ้งรักแท้ เพราะความโง่ของตัวเอง!!!!
ผมเลิกกับแฟนมา 8 เดือนด้วยความคิดที่ว่าผมถูกอยู่เสมอผมคิดว่าตัวผมอ่ะมีเหตุผลที่จะเอาไปตัดสินคนอื่นได้ ผมคิดว่าเหตุผลของผมมันคือความจริงที่สามารถชี้ให้ใครผิดหรือถูกได้ ผมเป็นคนนึงที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงยิ่งในเรื่องความรักผมไม่เคยแคร์มันผมไม่เคยสนใจ ผมคิดว่าใครทำให้ผมเจ็บใครทำให้ผมเป็นทุกข์คนนั้นต้องเจ็บกว่าผม 2 เท่า ทุกครั้งที่ผมทำแฟนผมร้องไห้หรือเสียใจทุกครั้งที่แฟนผมฟูมฟายผมจะหันหลังให้กับเธอต่อให้คุยโทรศัพท์กันแล้วเธอร้องไห้ออกมา สิ่งเดียวที่ผมทำจะตัดสายเธอ ยิ่งเธอง้อผม เธอตามผมผมก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอน่าเบื่อสิ่งที่ผมจะพูดกับเธอบ่อยครั้งคือเราเลิกกันนะ เราไปกันไม่ได้หรอก เธอไม่ใช่คนที่เราอยากมีอยู่ในชีวิต แต่ถามว่าเขาไปหรือเปล่า เขาไม่เคยไปเลย เขาง้อผมทุกครั้งเขาขอโทษผมทุกครั้งไม่ว่าเขาจะผิดหรือไม่ผิด ซึ่งตัดมาที่ผมผมไม่เคยคิดอยากจะขอโทษเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ผมไม่เคยมีของขวัญให้ไม่เคยจำวันสำคัญของเราได้ทุกครั้งที่เขาบอกว่าเขาเหนื่อย เขาเบื่อทุกครั้งที่อารมณ์เขาแปรปรวนผมมักจะบอกว่าเขาเรียกร้องความสนใจ จริงๆแฟนผมเป็นเด็กกำพร้าพ่อกับแม่เสียตั้งแต่เด็กเขาอยู่กับยายและเขาเป็นโรคซึมเศร้าผมตราหน้าเขาตลอดเวลาที่คบกันว่าโรคนี้ไม่มีจริงมันก็แค่โรคที่เขาอุปโลกน์ขึ้นมาเพื่อเรียกร้องความสนใจ
ผมไม่เคยสำนึกว่าสิ่งที่ผมทำมันลงไปอ่ะมันจะทำให้เขาเสียใจมากแค่ไหนและทำให้จิตใจเขาย่ำแย่มากแค่ไหนเพราะผมมันโง่ ผมเอาแต่คิดว่าผมเองก็ต้องการกำลังใจผมเองก็เหนื่อยผมเองก็มีสิทธิ์เบื่อแล้วผมเองก็ต้องการคนที่ support ผมแต่ผมไม่เคย support เขาเลยไม่เคยที่จะคิดขอโทษเขาด้วยซ้ำ ผมต้องการผู้หญิงที่แข็งแกร่งอยู่กับโลกที่โหดร้ายนี้ได้ จนลืมไปว่าเขากับผมต่างกันผมมีครอบครัวที่อบอุ่นมีทุกคนอยู่พร้อมหน้าแต่เขาไม่มีเขามีแต่ผม และสิ่งที่เขาพูดเสมอคือผมเป็นชีวิตของเขาผมเป็นทุกอย่างของเขา ถามว่าตอนนั้นผมอินกับมันมั้ย ตอบตรงนี้เลยครับ ผมไม่อิน จนวันหนึ่งวันที่เขาเลือกเดินออกจากชีวิตของผม แต่ตอนนั้นผมก็ยังไม่สำนึกนะครับผมก็คุยกับผู้หญิงทั่วๆไปเฮฮาปาร์ตี้กินเหล้าเล่นเกมแต่ผมก็เห็นความเคลื่อนไหวของเขาทาง facebook เขาเองก็ออกไปกินเหล้าโพสต์ข้อความเศร้าๆร้องไห้ตลอดเวลาทักมาขอโอกาสจากผมตลอดเวลาแต่ตอนนั้นสิ่งที่ผมทำคือปฏิเสธเขาจนวันหนึ่งที่เขาหายจากชีวิตผม ไปอย่างถาวรเขาบล็อก facebook ผมเขาบล็อก LINE ผมเขาบล็อก instagram ผมเขาบล็อกเบอร์โทรศัพท์ผม ผมถึงได้รู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันโง่มากต่อให้ตอนนี้ผมอยากจะขอโทษเขาเป็นร้อยๆคำผมก็ทำมันไม่ได้ ผมพิมพ์ไปผมก็ร้องไห้ไปร้องไห้ให้กับความโง่ของตัวเอง
ผมอยากจะขอโอกาสจากเขาผมสำนึกแล้วผมรับรู้มันทุกอย่างแล้ว ผมอยากจะขอโอกาสนี้เพื่อที่จะได้ดูแลเขาเหมือนอย่างที่เขาทำกับผมตลอดมา ผมรู้ว่าทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้อาจจะบอกว่าผมไม่สมควรได้รับมันแต่ผมขอเถอะครับขอให้ผมได้ปรับปรุงตัวได้ดูแลเขาเถอะครับ ตอนแรกผมเข้าใจว่า การที่เราสามารถดูแล ผู้หญิงได้หลายๆคน เป็นเรื่องที่เท่ห์ และทำยาก แต่จริงๆแล้ว สิ่งที่เท่ห์และทำยากกว่า คือ การดูแลผู้หญิงเพียงคนเดียวให้อยู่กับเราไปให้นานที่สุด
*ผมอยากจะขอร้องทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้โปรด แชร์ มันออกไปให้ผมด้วย ผมรู้ว่าตอนนี้ทำอะไรไม่ได้สิ่งที่ผมทำได้มันแค่นี้ครับ ได้โปรดช่วยคนโง่แบบผมด้วยครับ ผมสัญญาหากเขากลับมาผมจะทำให้เขารู้สึกโชคดีที่สุดในโลก
** แชร์ ต่อให้ผมด้วยนะครับ แชร์ไปให้ถึงเขา ให้เขารับรู้ว่าผมสำนึกแล้ว
"โบว์ ให้โอกาสกันต์นะครับ ให้โอกาสให้กันต์ได้กลับไปดูแลโบว์นะครับ ตอนนี้กันต์เข้าใจทุกอย่างแล้ว กันต์ไม่เคยย้อนดูตัวเองจริงๆแล้วโบว์ไม่ได้เปลี่ยนไป แต่แค่กันต์เองต่างหากที่กลับมาเป็นตัวเอง ที่หมดโปรกับโบว์แล้ว กันต์ขอโทษ"
*** ผมไม่รู้ว่าข้อความของผมจะส่งไปถึงเธอหรือเปล่า แต่ผมอยากจะฝากเอาไว้ ถ้าหากมีใครสักคนอยู่กับคุณแม้คุณจะไล่เขาไปแต่เขาก็ยังไม่ไปไหน แม้ว่าคุณจะทำให้เขาร้องไห้จะทำให้เขาเสียใจแค่ไหนแต่เขายังไม่ไปไหน คุณควรรักษาเขาไว้นะครับรักษาคนที่รักคุณเอาไว้อย่าให้ต้องเป็นแบบผม อย่ามารู้ตัวช้าแบบผม ผู้ชายคือเพศที่ต้องปกป้องผู้หญิงไม่ใช่ทำลายครับ อย่าคิดว่าเราจะหาความรักจากใครก็ได้จบกับคนนี้ไปก็แค่เริ่มต้นใหม่กับคนใหม่ไปเรื่อยๆและก็เปลี่ยนคนใหม่อีก มันเป็นความคิดของคนขี้แพ้ครับ กว่าจะเจอคนที่รักเรามันไม่ได้เจอกันง่ายนะครับ