คือพ่อเราเป็นคนที่ชอบใช้เหตุผลตัวเองเป็นหลัก เวลาเราอธิบายอะไรก้ไม่เคยฟัง เอาเเต่บอหว่าเราเถียง เวลาทำงานธุระกิจของครอบครัวไม่เคยให้ตังเลยเก็บไว้อยู่คนเดียวทั้งที่คนในครอบครัวก้ช่วยกันทำ ชอบตะคอกใส่เรา
ส่วนเเม่เราก้เข้าข้างเเต่พ่อเราไม่เคยนึกถึงใจเราทำไม่ถูกใจนิดๆหน่อยๆก้ชอบมาด่าเราทำเหมือนเราเป็นคนผิดเราเรียนหนักเราขอเเค่เวลามำการบ้านเเม่เรายังไม่เคยมีให้เลยเดี๋ยวๆก้บอกให้ทำอย่างงี้ทำอย่างนู้นพอเราบอกเราขอเวลาทำการบ้านเเม่เราก้จะบอกว่าช่วงนี้มันจะเกินไปหน่อยละนะบอกให้ทำอย่างนี้อย่างนู้นก้ไม่เคยยอมทำเราพยายามสงบสติที่จะไม่เถียงเเต่มันเหมือนทำให้เราเก็บกดมาเรื่อยๆเวลาเราอยากได้นี้บ้างก้ไม่เคยให้ไม่เคยได้ในสิ่งที่ตัวเองอยากได้เลยสักอย่างเราเหนื่อยบางทีเราก้คิดนะว่าเราเกิดมาทำไมเราโคตรไม่อยากอยู่บนโลกนี้เลยว่ะ