สวัสดีค่ะ เรื่องนี้อาจจะดูทะลึ่งนิดนึงนะคะ เราเป็นคนที่ค่อนข้างขี้อาย เรามีความสัมพันธ์มากกว่ากอดกับแฟน แต่ไม่ได้สอดใส่นะคะ แค่จูบกัน จับของกันบ้าง แต่เราไม่เคยถอดกกน. เลยค่ะ คือเราไม่ค่อยมั่นใจในตัวเ

หนูแอบชอบเพื่อนคนนึงในห้องค่ะ เราไม่สนิทกันมีคุยบ้างนิดหน่อยเริ่มชอบ เขาตั้งแต่เทอม1ตอนนี้เทอม2ก็ยังชอบอยู่ เขาเปนคนที่น่ารักแล้วก้คิ้วเข้มตลกดี แต่ก็แค่แอบชอบเรื่อยๆไม่ได้คิดครอบครอง แต่มีวันนึงหนุนั

ตั้งแต่ส่งลูกเข้าเรียน อนุบาล จะหมดเทอม 2 แล้ว ลูกไม่ยอมพูด ไม่ยอมคุย กับครู เพื่อนที่โรงเรียนเลย ขี้อาย ไม่กล้าแสดงออก แต่อยู่บ้าน อยู่กับพ่อแม่ คุยเก่ง พูดเยอะ ร่าเริง สดใส ซนมาก ชอบถามโน้นนี่นั้น พ

ตอนประถมช่วงวัยเด็กขี้อายมาก หลบหลังแม่ ไม่พูดไม่คุยยิ้มอย่างเดียว มัธยมก็ยังอายอยู่ไม่ค่อยพูด มหาลัย ก็อายอยู่ดี เพื่อนน้อย แต่ที่อ.เรียกออกไปอ่านแล้วไม่ต้องหันหน้าเข้าทางเพื่อน ไม่ประหม่า ทำได้ ยกเ

เราว่างๆเลยนึกถามตัวเองว่า นี่เราไม่ได้เขินจัด อายจัด จนหน้าแดง แก้มแดงมานานแค่ไหนแล้ว? อยู่ดีๆเราก็นึกสงสัยขึ้นมาว่า ล่าสุดที่เรารู้สึกตัวว่าเขินมากกกกนี่มันเมื่อไหร่กันนะ เพราะเดี๋ยวนี้เรื่องที่จะท

ใครๆก็บอกว่าถ้าอยากมีคนมาจีบให้เป็นตัวของตัวเองให้มากที่สุดอย่าแอ็บอย่าเฟค แบบในพันทิปกระทู้อยากมีแฟนส่วนใหญ่ที่เราไปอ่านก็เเสดงความเห็นกันว่าให้เป็นตัวของตัวเอง นี่เราโชว์ความเป็นตัวเองแบบสุดๆ หัวเร

เรามีลูก 3 ขวบ ครึ่ง ตอนนี้เรียนอยู่ศูนย์เด็กเล็ก อนุบาล 1 ลูกเราเวลาที่อยู่ที่บ้าน อยู่กับพ่อแม่ จะกล้าแสดงออก ช่างพูด ช่างจา สดใส ร่าเริง หัวเราะ เสียงดัง แต่เมื่อไปโรงเรียน ลูกจะเงียบ ไม่แสดงออก ขี

เคยลาออก แล้วกลับเข้าไปทำงานใหม่ 2 ครั้งค่ะ ลาออกครั้งที่ 1 คือ หาประสบการณ์ใหม่ ลาออกครั้งที่ 2 คือ ย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด ผ่านมา 6-7 ปีแล้วค่ะ ที่ออกมา เราลาออกด้วยดี ทุกวันนี้ยังคุยกับพี่ที่ท

จขกท เห็นพวกเลียนาย ขี้ฟ้อง ขี้อิจฉา ก้าวหน้าไวมาก เช่น เพื่อนร่วมงานพลาดนิดหน่อยรีบไปฟ้องนาย จากเรื่องเล็กๆ พอถึงหูนายกลายเป็นเรื่องใหญ่ ก้าวหน้าไวมากๆๆ ในขณะที่งานตัวเองพลาดปิดเงียบ