สวัสดีครับ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าผมเป็น ทำให้เราไม่สนิทกับเพื่อนผู้ชาย(มีสนิทเเต่ก็ไม่ได้ไปไหนมาไหนกัน) มีเเต่เพื่อนผญ ตอนนี้ผมขึ้นมาเป็นนักเรียน ม.4 เเล้วซึ่งก็ต้องมีการเรียนรด. เเต่ผมไม่อยากเป็นรด(รวมถึงทหารด้วย) ตอนม.ต้นผมรู้เเล้วว่าขึ้นม.ปลายจะต้องเป็นรด. ผมภาวนาทุกวันให้ผมมีร่างกายที่ผิดปกติบางอย่างเพื่อไม่ให้เข้ารดได้ ผมร็สึกกลัวรดเเละทหารเป้นอย่างมาก ร้องไห้เเทบทุกคืน เคยคิดว่าจะฆ่าตัวตายเพราะผมไม่สามารถยอมรับการเป็นรดเเละทหารได้ ในตอนนี้อีก 1 เดือนผมจะต้องสอบรด.เเล้วซึ่งผมไม่อยากจะไป ผมควรทำยังไงดี ตอนนี้รู้สึกท้อเเท้กับชีวิตมากๆ ผมรู้สึกเเย่กับการต้องเป็นรด เคยคุยกับพ่อเเล้ว พ่อบอกว่าให้อดทน ผมพยายามมาเเล้ว เเต่ผมไม่สามารถอดทนไหว มันเป็นเรื่องเดียวในชีวิตที่ทำให้ผมรู้สึกท้อเเท้มากๆ ผมควรทำยังไงดี ทุกๆครั้งที่นึกถึงเรื่อง รด. หรือทหาร ผมคิดในหัวทุกครั้ง ว่าผมอยากหยิบมีดมาเเทงที่ขาหรือร่างกายของตนเอง ให้ตัวเองไม่สามารถมีร่างกายที่เรียนรดหรือทหารได้ อยากไปหาหมอจิตเเพทย์มากๆ ให้เขาช่วยในการรักษาสภาพจิตใจของผม ผมรู้สึกเหนื่อยเเละท้อเเท้ใจในชีวิตมากๆ รู้สึกว่าเป็นเรื่องเดียวในชีวิตที่ไม่สามารถผ่านพ้นไปได้ ที่ผมยังไม่ฆ่าตัวตายเพราะยังมีพ่อเเม่เเละเพื่อนๆที่ยังรักอยู่ เเต่ตอนนี้ร้สึกสู้ไม่ไหวจริงๆ เป็นเรื่องเดียวที่ทำให้สภาพจิตใจเเย่มากๆ ตอนนี้รู้สึกทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยอมรับชะตากรรมที่เกิดมาเป็นเพศชาย เคยคุยกับเพื่อนๆเเล้ว เพื่อนๆก็เป็นกำลังใจให้ เเต่เเค่รู้สึกว่าการเป็นรดมันเป็นเรื่องเเย่จนอยากจะร้องไห้ทุกๆครั้งที่คิดถึง มันเป็นสิ่งเดียวที่น่ากลัวมากๆสำหรับผม น่ากลัวยิ่งกว่าผีซะอีก ผมควรทำยังไงดีครับ ผมรู้สึกเหนื่อยเเละท้อเเท้ใจ รวมถึงท้อเเท้ในการใช้ชีวิตมาก คณะที่อยากเข้าก็ยังคิดไม่ได้ ตอนนี้เหมือนคนที่มืดเเปดด้าน อยากให้มีคนมาช่วยเเนะนำหน่อยครับ ผมไม่ไหวจริงๆ