อยากขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆหน่อยคะ เราควรออกจากตรงไปดีมั้ย มันเริ่มมาจากเมื่อต้นปีเราตั้งครรภ์ได้3เดือนแล้วแท้ง คือเรากับครอบครัวอยากมีลูกมากๆฝั่งแม่สามีก็อยากได้หลาน ณ ตอนนั้นที่เราท้องทุกคนดูแลเราดีมากๆ แต่พอเราแท้ง(น้องหลุดเองนะคะ) หลายอย่างก็ดูเปลี่ยนไป พอร่างกายกลับมาแข็งแรงเราก็กลับมาดูแลร้านเราต่อ (ร้านก๋วยเตี๋ยวเรือ,ชาไข่มุก)ทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดี ไปใหนมาใหนเราซื้อขนมนมเนยมาฝากแม่สามี,ญาติๆเขาทุกครั้ง พาไปกินข้าวนอกบ้าน ทุกอย่างเงินเราหมด จนช่วงโควิดจำเป็นต้องปิดร้านเพราะไม่มีลูกค้าเลย เราเปลี่ยนมาขนมขายออนไลน์ หารายได้เสริม เราเลยเซปเงินทุกทาง ไม่ฟุ่มเฟือย เพราะไม่รู้ว่าจะได้เปิดร้านตอนใหน แม่สามีก็เริ่มตีตัวออกห่างไม่พูดไม่คุยทั้งกับเราและสามี รวมๆแล้วก็ทั้งเครือญาติเขานั้นแหละ ทำตัวสีหน้าท่าทางชัดเจนว่าดูถูกเรา คือเราก็งงเพราะอะไร ไม่เคยขอความช่วยเหลืออะไรจากเขาเลย นานไปก็เริ่มพูดให้เรากับสามีว่างานการไม่ทำมันจะกินไร เราแบบ  ห้ะ?? คืออะไร ฉันไม่ได้อยู่เฉยๆนะ ก็ทำงานอยู่ ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรไป ตอนนั้นเราแอดมิดโรงบาลผ่าตัดเท้า ญาติฝั่งสามีไม่มีใครมาเยี่ยมสักคน ได้แต่ยิ้มแห้งๆกัน2คนผัวเมีย ก็คิดว่าช่างมันเนาะ คือทุกอย่างมีแต่ผู้ใหญ่ฝั่งเราที่ซัพพอร์ตเท่านั้น ความรู้สึกเรามันพังตั้งแต่เขาพูดเขาปฎิบัติกับเราแย่ๆแล้วอะ ใจนึงก็อยากออกจากจุดๆนี้ แต่บ้านก็กำลังสร้าง หมดเงินไปเยอะแล้ว จะทิ้งไปก็เสียดาย แต่พอมาคิดอีกมุมให้อยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ก็แย่นะ ความรู้สึกเราคือเหมือนเขาจะเอาจากเราอย่างเดียวเลย พอไม่ได้อย่างที่หวังก็ไม่พอใจ ไม่รู้เราคิดแบบนี้ผิดมั้ย แต่หลายๆอย่างมันฟ้องแบบนั้นจริง มันทำให้เครียดมาก บางคืนตี2-3ยังไม่หลับ หาทางออกไม่ได้เลย