สวัสดีค่ะ เราเป็นนักศึกษา พึ่งเปิดเรียนได้ไม่กี่วัน ซึ่งทั้งโรงเรียนมีแค่เราที่เรียนคณะนั้นทำให้ไม่มีเพื่อนเลยสักคน และด้วยเหตุสถานการณ์โควิดแบบนี้ กิจกรรมที่ควรทำให้รู้จักเพื่อนในคณะจึงถูกพับเก็บไป

ด้วยอะไรหลายๆอย่างทำให้ตอนนี้เรากลุ้มใจจนทำอะไรก็ไม่สนุก คงเครียดนิดๆด้วยแหละค่ะ เลยอยากจะได้คำแนะนำ หรือคำปลอบใจ ให้เรารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง เรื่องราวคร่าวๆดังนี้ค่ะ

ก่อนเปิดเทอม เราพอรู้จักเพื่อนในคณะอยู่บ้าง จากไลน์กลุ่มของปี1คณะเราค่ะ แต่เหมือนเค้าจะไม่ได้อยากสนิทหรืออยากไปเรียนกับเราด้วยเลย เพราะตารางเรียนเรากับเค้ามีเซคที่ตรงกันแทบทุกตัว อยู่หอในก็หอเดียวกัน แต่พอเราทักไปจะขอไปเรียนด้วยเค้าเงียบไม่อ่านไม่ตอบ ซึ่งเราก็โอเค เค้าคงไม่ได้อยากสนิทใจกับเราขนาดนั้น

พอไปเรียนวันแรก เราก็เลยไปคนเดียวค่ะ เป็นเซคเรียนรวม แถมยังหลงอีกตะหากเกือบเข้าห้องไม่ทัน ไม่มีเพื่อนอีกตามเคยเพราะทั้งห้องเงียบมาก ไม่มีใครคุยกันเลย อาจจะคนละคณะด้วยแหละค่ะ

พอไปวิชาที่สอง เป็นวิชาของตัวคณะค่ะ ก็ได้เพื่อนหน้าตึก เพราะเราหลงทาง(อีกแล้ว)เลยไปถามทางเค้า ปรากฏว่าเรียนเซคเดียวกันพอดี เราก็เลยนั่งเรียนด้วยกันค่ะ งานแรกในคาบนั้นที่ อ.สั่งเป็นงานกลุ่มเลยค่ะ แถมยังให้หากลุ่มเองอีกต่างหาก ซึ่งเรามองไปรอบๆก็เจอแต่คนที่มีเพื่อนอยู่แล้วกันทั้งนั้น เหมือนมาจากโรงเรียนเดียวกันน่ะค่ะ ทุกคนมีเพื่อน มีกลุ่มกันหมด สนิทกันดี ยกเว้นเรากับเพื่อนที่พึ่งเจอหน้าตึก 

หลังจบคลาส เราก็ส่งข้อความไปถามในไลน์กลุ่มคณะว่ามีกลุ่มใครที่ยังขาด2คน หรือยังไม่มีกลุ่มไหม คนอ่าน300 คนนะคะ แต่ไม่มีใครตอบเราสักคน วันต่อมาเราก็ถามใหม่ค่ะ แต่ก็ไม่มีใครตอบเราเหมือนเดิม เราเลยคิดว่าเค้าคงมีกลุ่มกันหมดแล้ว ส่วนเราเป็นเศษ ส่วนอีเพื่อนหน้าตึกคนนั้นนิ่งเฉยมากค่ะ ไม่เห็นจะเป็นทุกข์เป็นร้อนอยากมีกลุ่มอยู่แบบเราเลย เราก็เลยเริ่มคิดมากขึ้นมา เพราะกลัวไม่มีกลุ่มอยู่จริงๆ (อันนี้เป็นจุดเริ่มที่ทำให้ตอนนี้เราทำอะไรก็รนไปหมดน่ะค่ะ)

วันต่อมาในวิชาแรก เรานั่งรอเพื่อนคนเดิมที่หน้าตึก แต่จู่ๆ คนที่เราบอกว่ารู้จักกันในไลน์ ก็เดินเข้ามาทักเราพร้อมกับเพื่อนเค้าอีก 3 คนค่ะ นั่นเลยทำให้เราเข้าใจว่าทำไมเขาถึงเหมือนไม่อยากให้เราไปด้วย นั่นก็เพราะมีกลุ่มอยู่แล้วนั่นเอง เราก็โอเค เฟรนด์ลี่ใส่ และทักทายแนะนำกันไปพอสมควร เค้าก็ชวนเราขึ้นตึกไปเรียนพร้อมกัน แต่ก็อย่างว่านั่นแหละค่ะ เราพึ่งรู้จักกันและเจอหน้ากันจริงๆ เค้าก็คงไม่ได้สนิทใจหรือทรีทเราดีขนาดนั้น เค้ายืนล้อมเรา แต่ไม่ชวนเราคุยเลย พอเข้าไปเรียน อ.สั่งงานกลุ่มอีกแล้ว เราก็หวังว่าเค้าจะหันกลับมาชวนเราสักนิด แต่เค้ากลับพูดกับเพื่อนเค้าว่า งั้นเราเอากลุ่มเดิมเนอะ เราก็เข้าใจว่าเค้ามีทีมของเค้าอยู่แล้ว แต่ภายหลัง อ.ให้เพิ่มสมาชิกได้อีก3 เค้าก็ไม่ชวนเราเลยค่ะ เค้าคุยกับเพื่อนต่อหน้าเราว่า เอองั้นเดี๋ยวไปหาอีก แถวๆนี้แหละ (เพื่อนของเพื่อนอะไรเงี้ยค่ะ) 

แต่โชคดีที่เซคนี้เรารู้จักกับเพื่อนในไลน์อีกคนที่เค้ามาถามเรื่องส่งเอกสารต่างๆพอดี เราก็เลยได้อยู่กลุ่มกับเค้าด้วย แต่วิชาแรกก็ยังคงไม่มีกลุ่มอยู่เหมือนเดิม(เพราะเรากับเพื่อนคนนี้วิชาแรกเรียนคนละเซค)

ตอนนี้เราก็ยังไม่คลายความวิตกลงเลยค่ะ ถึงแม้จะพยายามคิดในแง่ดีต่างๆแล้ว แต่ในลึกๆมันก็แอบกลัวว่าเราจะไม่มีเพื่อน อยู่อย่างโดดเดี่ยว ซึ่งเราคิดว่าหากตัดสินในอยู่อย่างสันโดษคงจะไม่เวิกในคณะที่มันยากๆ เรายังคงต้องพึ่งและถามเพื่อนอยู่ แต่นั่นแหละค่ะ เรามาจากบ้านนอกที่มีโอกาสได้เรียนมหาลัยดังๆ เลยอยู่ท่ามกลางพวกคนรวยอะไรทำนองนั้น มันก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราคิดมาก กับความเหลื่อมล้ำที่มันยังมีอยู่

ในวันต่อๆไปเราก็คงต้องเดินไปเรียนคนเดียวอีก ต้องบากหน้าหากลุ่มอยู่ในวิชาอื่นๆอีก ส่วนเพื่อนกลุ่มที่เหมือนพยายามกันเราออก เราคงไม่หน้าทนไปทักไลน์เพื่อขอไปดรียนก้วยอีกแล้วล่ะค่ะ 

หากเราจะไปเมคเฟรนด์กับคนที่เค้ามีกลุ่มอยู่แล้ว เราก็กลัวเค้าจะไม่ชอบ แล้วเราก็กลัวที่จะอยู่อย่างอึดอัดด้วยค่ะ 

ประเด็นหลักๆก็คงจะมีแค่นี้ ที่ทำให้เราเป็นกังกล เราแค่อยากจะมาหาที่ระบายน่ะค่ะ เพราะไม่ชอบกับความรู้สคกแบบนี้เลย ไม่เป็นอันทำอะไรสักอย่าง หากใครต้องการที่จะใช้ถ้อยคำที่ไม่รักษาน้ำใจในการเม้นต์ กรุณากดออกด้วยนะคะ เพราะตอนนี้เราคงรับไม่ไหว

ขอบคุณมากๆค่ะ