ผมอายุ15ปี ตอนเด็กๆร่าเริงมากครับคนในบ้านพูดอะไรผมก็ทำตามตลอดเเต่ตอนมี5คน ผมเป็นน้องสุด จากนั้นก็มีเด็กข้างบ้านมาอยู่ด้วยซึ่งน้องเค้าไม่ยอมกลับบ้านเลยมาอยู่ด้วยหลายปีเเล้วครับ จนมีวันนึงที่ทำให้ผมไม่ร่าเริงอีกต่อไป ผมปกติเวลาโกรธมากๆก็จะเงียบอยู่เเล้วครับเเล้วไประบายทีหลัง จนวันนึงน้องมันอยู่บ้านกับผมเเล้วผมพูดเเค่เสียงดังๆน่ะครับ เเล้วจู่ๆทันไปร้องหน้าบ้านบอกว่าผมด่า บอกว่าผมตะคอกพอพ่อกลับมาก็ดุผมทั้งทีผมไม่ผิด มาสอนผมว่ามีไรอย่าพูดไม่ขอบก็เงียบหัดทำซะบ้าง ผมจำคำนั้นขึ้นใจ เเละผมท่องอยู่ในใจเสมอว่าจะไม่ให้รู้จักตัวผมมนอีกด้านนึง น้องจากตัวผมเอง ผมเก็บทุกอย่างทั้งคงามกดดัน ความเครียด ความโกรธ โกรธจนเกลียด จนทุกวันนี้ ผมไม่ได้ยิ้มกับคนที่บ้านเลย สำหรับผม บ้านคือคุกที่ผมไม่อยากอยู่ ผมจะดีใจทุกครั้งที่ได้ออกไปข้างนอกไปโรงเรียนผมหัวเราะสนุกมากกว่าอยู่ที่บ้านอีกครับ จนผมลืมไปเเล้วว่าผมยิ้มครั้งสุดท้ายกับครอบครัวเมื่อไหร่ ถ้าไม่นับจากการดูคอมเล่นโทรศัพท์ ผมก็เเทบลืมคำว่ายิ้มไปเเล้วครับ