ภาพประกอบ https://pixabay.com

กี่วันแล้วไม่รู้ แล้วไม่รู้อีกกี่วัน

โรคร้ายมันกัดกินความฝัน เหมือนมะเร็งที่ลุกลาม

งานเขียนของผมแช่นิ่งเหมือนถูกแช่เย็นไว้ในห้องแช่เเข็ง

ผมน่าจะดึงมันออกมา แต่ก็กลัว ว่าถ้าโดนลมแรง ๆ ตัวอักษรพวกนั้นมันจะละลาย 
.
.
.
กี่คนแล้วไม่รู้ที่ติดเชื้อ แล้วยังไม่รู้ยังต้องตายอีกกี่คน 

ข่าวบอกว่าให้ทุกคนใส่หน้ากาก และเว้นระยะห่างทางสังคม

ทุกคนปรบมือ ให้นักรบชุดขาวเป็นสัญลักษณ์

ที่น่าขันก็คือ งานเขียนของผม ไม่มีสัญลักษณ์ใดซ่อนอะไรเอาไว้เลย
.
.
.
กี่คนละที่รู้ แต่ที่รู้ รู้ คงมีไม่กี่คน

คืนที่ความว้าเหว่กัดกินใจ เหมือนโควิดที่กัดกินปอด

ความรักที่ฝุ่นเขลอะ ถูกลืมไว้ในลิ้นชักที่ปิดตาย

ผมน่าจะดึงมันออกมา แต่ก็ไม่มีลูกกุญแจ
.
.
.
เหล้ากี่ขวดถึงจะเมา แล้วคนเมาเขากินกันกี่ขวด ผมไม่รู้

แต่ถึงอยากเมา เขาก็ห้ามเมาด้วย พ.ร.ก.ฉุกเฉิน

ให้ตายเถอะ บทกวีผม มันไม่ค่อยเหมือนบทกวี

เพื่อนผมว่า “น่าจะเว้นวรรคระหว่างบางคำหรือบางประโยค สักหน่อย ก็น่าจะดี”