ตอนนี้เราอายุ17เราอยู่กับพ่อแม่บุญธรรมซึ่งแม่บุญธรรม​เป็นพี่สาวของแม่เราเขาอยากได้ลูกเลยขอแม่เรารับเรามาเลี้ยงตั้งแต่5ขวบตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา12ปีเขาเลี้ยงเราดีเรายอมรับว่าเราดื้อแต่บางอย่างเขาก็บังคับเกินไปแบบตอนอายุ12-14มีรหัสเฟสเราทุกอย่างอ่านแชททุกแชทพอตอนม.1เทอม2 เขาไม่ซื้อโทรศัพท์​ให้เราไปโรงเรียน​จนถึงม.3เทอม1 แต่บางคำพูดมันแรงมากเช่น ไม่น่าเอามาเลี้ยงเลยเอามาเป็นภาระ คนแบบเราไม่มีวันเจริญ​หรอก ว่าเราไร้น้ำใจบ้างทั้งๆที่เรามีน้ำใจกับคนอื่นตลอดเลย ว่าพ่อแม่แท้ๆเราบ้างบอกว่านิสัยเหมือนพ่อแม่มันเลย หลายครั้งที่เขากันเราไม่ให้โทรคุยกับทีนู้นชอบทำหน้าอารมณ์​ไม่ดีใส่พอคุยเสร็จ​ก็บอกว่าแม่เราว่างมากไร้สาระจะให้ไปหาอย่างเดียวคนอื่นเขาก็มีภาระมั้ยจะให้เราอยู่ช่วยทำงานบ้างไม่ได้หรอ คือเราไม่ได้กลับบ้านไปประมาณ5ปีแล้ว พ่อกับแม่แท้ๆมาหาปีละครั้งแล้วพ่อแท้ๆก็เป็นเก๋าเป็นความดันเบาหวาน เราก็ไม่อยากให้พ่อมาหาเพราะเขาไม่ค่อยดี เคยมีคนว่าพ่อแม่แท้ๆเราว่าลูกคนเดียวก็ไม่มีปัญญาเลี้ยงแล้วจะมีทำไม คือเขามีปัญญาเลี้ยงแต่ถ้าเรามาอยู่นี่เราจะเรียนที่ดีๆเราเลยยอมอยู่ต่อทั้งๆที่เราร้องไห้อยากกลับไปอยู่ด้วยแต่พ่อแม่แท้ๆบอกให้อดทน ไม่ว่าเขาจะว่าอะไรแต่ตั้งแต่ช่วงปิดเทอมมา2-3เดือนเราร้องไห้ง่ายมากเขาว่าแบบนิดหน่อยน้ำตาคลอหรือบางทีไหลมาเลยบางครั้งก็มีอารมณ์​อยากอยู่คนเดียว​ไม่อยากให้ใครยุ่งบางทีก็คิดว่าอยู่ไปก็ไม่มีใครต้องการเลยสักคน คำพูดของแม่บุญธรรมมันวนอยู่ในหัวเสมอว่าคนอย่างเราไม่มีประโยชน์​อะไรเลย