ใครจะว่าผม ว่าผมไม่มีความคิดก็ได้นะครับ แจ่ผมขอถามหน่อย การที่สูญเสียคนในครอบครับที่ ทำใจยากไหมครับ จะเสียใจากไหม นานไหมกว่าจะทำใจได้
ผมพยายามที่สุดเเล้วครับ ผมอยากที่จะเปลี่ยนเเปลงตัวเอง เเต่มันยากเหลือเกิน ตอนนี้ผมอายุ 24 เเล้ว ผมยังไม่มีอะไรให้พ่อเเม่ผมถูมิใจในตัวผมซักอย่างเลย ยังติดยาเสพติด  ยังไม่เอาอนาคต ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นห่วงท่านแบบไหน กลัวท่านจะเสียใจเเต่ก็ยังเลือกที่จะทำมันอีก ไม่ใช่ว่าผมไม่เริ่มต้นนะ ผมเริ่มเเล้วเเต่มันก็จบเหมือนเดิมตลอด เเต่ที่เเย่ขึ้นไปกว่านั้นคือผมยิ่งทำให้ท่านเสียใจมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งคำพูดคำจา การกระทำ มันเเข็งกระด้างขึ้น ผมชอบมาคิดได้ทีหลังตอนทำมันไปเสียเเล้ว ผมเลยอยากจะเลือกระหว่างอยู่ให้ท่านเสียใจตลอดไป หรือ ยอมให้ท่านเสียใจครั้งเดียวเเล้วไม่ต้องมาเสียใจกับผมอีกต่อไป ตัวผมมันเเก้ไขอะไรไม่ได้เเล้วครับ ผมยอมรับว่าขณะที่ผมพิมกระทู้นี้ผมมีอาการดาวน์ ผมเป็นทุกครั้งหลังจากเสพยา เเล้วก็มาเกลียดตัวเอง เเต่พอผมกินยาระงับอารมณ์ผมดีขึ้นผ่านไปสองสามวันผมก็ไม่คิดอะไรละกลับไปเอาใหม่อีก ผมว่าอารมณ์ผมตอนนี้มันกล้ามากที่จะตัดสินใจเเต่กลัวคนข้างหลังว่าจะเป็นยังไงหลังจากที่ผมตัดสินใจทำมันลงไป อาจดูไร้สาระครับ เเต่ผมไม่อยากให้ท่านรวมทั้งตัวผมมาทรมานกับเรื่องเเบบนี้ ความรู้สึกแบบนี้อีกเเล้วครับ